Της Μαρίνας Οικονομίδου
Παρακολουθήσαμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη δημοσκόπηση που διενήργησε για λογαριασμό του SIGMA η εταιρεία Prime Market Research και λέμε με ενδιαφέρον, καθώς επιβεβαιώνει πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος των εκλογών, η αποχή, είναι προ των πυλών. Το 25% των ερωτηθέντων (δείγμα 784 ατόμων), δεν θα προσερχόταν στις κάλπες, εάν την ερχόμενη Κυριακή είχαμε βουλευτικές εκλογές.
Η αποχή, ωστόσο, επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες. Άλλοι ρίχνουν το βάρος στην αδιαφορία των πολιτών, άλλοι στην απαξίωσή τους για το πολιτικό σύστημα, άλλοι στην τιμωρία και άλλοι στην έλλειψη εναλλακτικών προτάσεων.
Το διακύβευμα για την πολιτεία, αν θέλει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον κίνδυνο της αποχής από την εκλογική κάλπη, είναι να αφουγκραστεί εγκαίρως αυτό το μεγάλο ποσοστό του απογοητευμένου εκλογικού σώματος. Αν τα πολιτικά κόμματα εφησυχάζουν στο ότι τη μέρα της εκλογικής μάχης θα μειωθεί κατακόρυφα το ποσοστό της αποχής, δεν αντιλαμβάνονται τις νέες κοινωνικές πραγματικότητες. Αν θεωρούν πως η αποχή οφείλεται στην αδιαφορία της κοινωνίας, τότε υποτιμούν πλήρως το εκλογικό σώμα που τους εξέλεγε μέχρι τώρα.
Καλώς ή κακώς οι επικείμενες εκλογές δεν θα θυμίζουν σε τίποτα εκείνες αλλοτινών χρόνων. Η εκλογική συμπεριφορά αλλάζει άρδην και αυτό γιατί η τελευταία πενταετία, με τις εξελίξεις που είχε, δημιούργησε τη δική της δυναμική σε επίπεδο κοινωνίας.
Οι πολίτες δεν αδιαφορούν. Απαγκιστρώνονται από την κομματική τους ταυτότητα, δεν συμπαρασύρονται από παραδοσιακές κομματικές σταθερές, δεν υποκύπτουν ούτε πείθονται με εύηχα συνθήματα. Αποζητούν πλέον εκλογές με ουσία.
Προτεραιότητα για τον καθένα δεν αποτελούν πλέον οι ιδεολογικές προσεγγίσεις του κάθε κόμματος. Ο κάθε πολίτης έχει νιώσει στο πετσί του την οικονομική λιτότητα και τα δεδομένα του, όπως και οι απαιτήσεις του γίνονται πλέον πιο πρακτικές και λιγότερο θεωρητικές. Θα τον κερδίσει το κόμμα εκείνο που θα καταφέρει με τις πολιτικές του θέσεις να τον πείσει πως η αξιοπρέπειά του θα διασφαλιστεί και πως έχει ένα μακρόπνοο στρατηγικό πλάνο για τη σταθεροποίηση της οικονομίας και τον τερματισμό της ανέχειάς του. Πλέον, αυτή η πολιτική δύναμη θα καταφέρει να πείσει το μεγάλο ποσοστό των απογοητευμένων ψηφοφόρων να κατέλθει στην κάλπη.
Κάθε πολιτική δύναμη, απαξιωμένη ή μη, έχει μία μεγάλη πρόκληση μπροστά της. Έχει την ευκαιρία, να αλλάξει τη ρητορική της, να δώσει περισσότερη έμφαση στις πολιτικές θέσεις που εκπροσωπεί και λιγότερη σε τακτικισμούς και συνθηματολογία. Γιατί μόνο μέσα από εκλογές ουσίας θα καταφέρουν να κερδίσουν ένα μεγάλο κοινό που συνεχώς αυξάνεται και απομακρύνεται απαξιώνοντας το πολιτικό σύστημα. Αν καταφέρουν να δουν πέραν του παραδοσιακού ακροατηρίου τους, αυτή τη μεγάλη ομάδα, τότε ίσως ο Μάιος του ’16 να μην αποτελέσει την απαρχή της πλήρους ισοπέδωσης του πολιτικού συστήματος.
