Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η δύναμη του λαϊκισμού είναι ότι δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ποιο είναι το όριο στη δράση του. Μέχρι που δηλαδή μπορεί να τραβήξει το σχοινί. Αντιθέτως, παίζει τα ρέστα του με άγνωστες συνήθως τις συνέπειες. Τραβά τα πράγματα στα άκρα γιατί αντιλαμβάνεται ακριβώς πως το δυσκολότερο σε μία μεγάλη προσαρμογή είναι να μοιραστείς το βάρος και τις θυσίες με τον δίπλα σου.
Κανείς δε διαφωνεί με το γεγονός ότι οι νοσηλευτές έχουν να επιτελέσουν ένα σπουδαίο έργο. Ένα έργο που κανείς δεν υποτιμά ούτε είναι σε θέση να αγνοήσει. Και εξαιτίας των δύσκολων συνθηκών εργασίας, η ασφάλεια της εργασίας τους θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη.
Άλλο όμως είναι να συζητείται, και δικαίως να επιτυγχάνεται αίτημα που αφορά την κατάργηση των δεκαπενθήμερων συμβολαίων για τους έκτακτους νοσηλευτές, άλλο η δημόσια υγεία να γίνεται έρμαιο σε χέρια συνδικαλιστών εκβιάζοντας μέχρι την υστάτη για την ικανοποίηση όλων των αιτημάτων τους.
Η Παγκύπρια Συντεχνία Νοσηλευτών επιλέγει να κλείσει τα νοσοκομεία για να εξασφαλίσει αναβάθμιση της μισθολογικής κλίμακας λόγω εξομοίωσης των πτυχίων τους. Είναι ένα άδικο αίτημα η αναβάθμιση της μισθολογικής τους κλίμακας; Βεβαίως και όχι. Σε μία άλλη ίσως εποχή, με άλλες συνθήκες.
Σήμερα μόνο ως ωμός εκβιασμός μπορεί να χαρακτηριστεί γιατί η απεργία δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με εργασιακά κεκτημένα αλλά βάζει στο τραπέζι το διακύβευμα των ανθρώπινων ζωών. Και άκρως προκλητικό γιατί γίνεται τη στιγμή που η Κύπρος βρίσκεται λίγο πριν από την έξοδο του μνημονίου. Προκλητικό, όταν 60 000 Κύπριοι πολίτες βρίσκονται στην ανεργία και όσοι νέοι πτυχιούχοι έχουν την τύχη να εργάζονται υπο-αμείβονται και υποαπασχολούνται.
Στα βήματα της ΠΑΣΥΝΟ και οι αχθοφόροι στο Λιμάνι Λεμεσού, οδηγώντας σε παράλυση το λιμάνι. Η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει το μεγαλύτερο στοίχημα μετά την εφαρμογή μνημονίου. Να διασφαλίσει ότι οι αγώνες και οι θυσίες όλων ανεξαιρέτως των πολιτών τα τελευταία χρόνια δεν θα εξανεμιστούν για την ικανοποίηση αλόγιστων αιτημάτων χάριν εκλογών. Θα πρέπει να θυμάται πως αυτή ακριβώς η νοοτροπία, να υποτάσσεσαι δηλαδή στους εκβιασμούς μίας κακομαθημένης μάζας εργαζομένων μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.
Είναι η στιγμή που θα διαφανεί αν από το μνημόνιο έχουμε κερδίσει κάτι. Και η στιγμή που κάποιος θα πρέπει να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας. Εξηγώντας όχι μόνο για τους αγώνες διεκδίκησης –που έχουν ξεχειλώσει τις τελευταίες μέρες-αλλά κυρίως για τους περιορισμούς της πραγματικότητας. Η στάση της κυβέρνησης στις εν λόγω απεργίες θα κρίνουν αν γυρίζουμε σελίδα πράγματι σελίδα και με άλλες κοινωνικές πραγματικότητες προχωρούμε μπροστά, ή αν οι τριετείς θυσίες των πολιτών, θα χαθούν κι αυτές στον πάτο του λαϊκισμού.
