Της Μαρίνας Οικονομίδου
Με αφορμή τις τελευταίες πολεμοχαρείς αναρτήσεις του υποψήφιου βουλευτή του Δημοκρατικού Συναγερμού Χρίστου Ρότσα, αλλά κυρίως τα συνεχή δημόσια αδειάσματα που δέχεται η ηγεσία από τον εκπρόσωπό του στις συνομιλίες και νομικό σύμβουλο του κόμματος Κρις Τριανταφυλλίδη για τη στάση της κυβέρνησης, του Δημοκρατικού Συναγερμού αλλά και στελεχών του γύρω από το Κυπριακό, τίθεται εκ νέου το ζήτημα του τι ακριβώς πρεσβεύει ο Δημοκρατικός Συναγερμός και μέχρι πού φτάνει η πολυφωνία που τον χαρακτηρίζει.
«Ο Δημοκρατικός Συναγερμός οφείλει να φιλοξενεί τάσεις και απόψεις που δεν συγκλίνουν σε όλα τα ζητήματα, αλλά σε μεγάλους στόχους» αναφέρουν κομματικά στελέχη του Δημοκρατικού Συναγερμού, όταν ερωτούνται πού έγκειται το γεγονός ότι συναγερμικά στελέχη εκφράζουν πολλές φορές δημοσίως θέση διαφορετική από την επίσημη γραμμή του κόμματος.
Κανένας δεν αμφισβητεί πως η πολυφωνία είναι ένα στοιχείο δημοκρατίας και φιλελευθερισμού, το οποίο οφείλει να χαρακτηρίζει ένα σύγχρονο προοδευτικό κόμμα. Και μόνο μέσα από την ανοχή στη διαφορετική άποψη και την αυτοκριτική, ένας πολιτικός χώρος μπορεί να προχωρήσει μπροστά και πολλές φορές να βελτιωθεί. Είναι όμως ο Δημοκρατικός Συναγερμός πλουραλιστικό κόμμα ή κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου όλοι οι καλοί χωράνε και όλα επιτρέπονται;
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν η διαδικτυακή ειλικρίνεια που διακατέχει τον Κρις Τριανταφυλλίδη το τελευταίο διάστημα είναι αποτέλεσμα της έντονης ανησυχίας του για τη λύση που διαμορφώνεται ή αποτέλεσμα καπρίτσιων. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός, ωστόσο, οφείλει να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει γιατί η καίρια, έστω και για τα μάτια του κόσμου, θέση του κ. Τριανταφυλλίδη ως εκπροσώπου του κόμματος στις συνομιλίες, σε συνδυασμό με τις διαφωνίες που δημοσιοποιεί, εγείρει ερωτήματα σε εκείνη τη μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού πληθυσμού που δεν είναι προκαταβολικά ταγμένη είτε υπέρ είτε εναντίον οποιουδήποτε σχεδίου, αλλά παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις εξελίξεις. Σε αυτή τη μερίδα της κοινής γνώμης εγείρονται ερωτήματα για το ποια λύση συζητείται και ποιες πρόνοιες βάζει στο τραπέζι ή δέχεται η ελληνοκυπριακή πλευρά.
Σε αυτό το σκηνικό που προκάλεσε ο εκπρόσωπος του κόμματος στις συνομιλίες Κρις Τριανταφυλλίδης, η Πινδάρου έχει δύο επιλογές: να μελετήσει πρώτα και κύρια ποιες είναι οι διαφωνίες του κ. Τριανταφυλλίδη. Αν αυτές είναι εύλογες και δικαιολογούν οποιεσδήποτε ανησυχίες, τότε θα πρέπει να τοποθετηθεί αναλόγως το κόμμα και να εκφράσει και αυτό με τη σειρά του τη διαφωνία του στο Προεδρικό. Αν ο εκπρόσωπος του κόμματος στις συνομιλίες, έχει θέσεις που εκφεύγουν από την επίσημη θέση του κόμματος στο Κυπριακό, τότε λογικώς εχόντων των πραγμάτων θα πρέπει να αντικατασταθεί από ένα στέλεχος που έχει και τη νομική κατάρτιση και ανήκει στη φιλοσοφία του κόμματος της Δεξιάς στο Κυπριακό.
Το λυπηρό για τον Δημοκρατικό Συναγερμό είναι πως αυτή η φιλοσοφία του στο Κυπριακό είναι λίγο έως πολύ θολή. Για χρόνια το κυβερνών κόμμα επέλεγε για καθαρά κομματικούς λόγους να ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και την εθνική έξαρση. Στους κόλπους του ποικίλλουν οι ιδεολογικές αντιφάσεις, φιλοξενώντας από «γριβικούς-ενωτικούς», μέχρι «προοδευτικούς- επαναπροσεγγιστές». Και δεν είναι τυχαίο. Ο Γλαύκος Κληρίδης μπορεί να ήταν ο πρώτος ο οποίος έκανε λόγο για ομοσπονδία, αλλά ήταν και ανάμεσα στους πρωτεργάτες του ενταφιασμού των ιδεών Γκάλι, για να μη θυμηθούμε το κεφάλαιο με τους S300. Ο Νίκος Αναστασιάδης, μπορεί να τόλμησε να πάει κόντρα στα κομματικά στερεότυπα και να στηρίξει το Σχέδιο Ανάν, αλλά λίγα χρόνια προηγουμένως ωρυόταν στη σκέψη ίδρυσης των Τουρκικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Το κόμμα της Δεξιάς, έστω και τώρα, να σταματήσει να κρύβεται πίσω από την ασφάλεια της πολυφωνίας. Θα πρέπει να πάρει τις επώδυνες μεν τολμηρές αποφάσεις και να ξεκαθαρίσει προς όλους τι ακριβώς πρεσβεύει. Η ιδεολογική σχιζοφρένεια που τον διακατείχε όλα αυτά τα χρόνια, είναι καιρός να θεραπευτεί. Διαφορετικά, οι «απειθάρχητοι» στον Δημοκρατικό Συναγερμό θα πολλαπλασιαστούν και θα πλήττουν έτι περισσότερο την εικόνα του ως σοβαρού κόμματος.
