Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Δεν θα πω την παροιμία, όποιος γελά τελευταίος γελά καλύτερα» είπε ο Ιωνάς Νικολάου στο πλαίσιο της πανηγυρικής δημοσιογραφικής διάσκεψης που έστησε μετά το κατόρθωμα της ΥΚΑΝ να εντοπίσει τα 156 κιλά κοκαΐνης, απαντώντας με αυτό τον τρόπο στην κριτική που δέχθηκε σε ό,τι αφορά στις αυτοκτονίες στις Κεντρικές Φυλακές.
Όταν αυτή είναι η τοποθέτηση του υπουργού Δικαιοσύνης ενός κράτους απέναντι στις κριτικές που δέχτηκε για τα σκάνδαλα στις Κεντρικές Φυλακές, τότε ζητήματα περί πολιτικής ευθιξίας και ανάληψης ευθυνών θεωρούνται ψιλά γράμματα. Και μάλλον επιβεβαιώνεται η έλλειψη σοβαρότητας του ανδρός και της ίδιας της κυβέρνησης που τον διόρισε να ηγείται του καίριου πόστου της Δικαιοσύνης.
Κανείς δεν αμφιβάλλει πως σε μία ευνομούμενη δικαιοκρατούμενη πολιτεία, ο Ιωνάς Νικολάου θα έπρεπε μέχρι τώρα να έχει παραιτηθεί. Και αν ο ίδιος αρνείτο να τεθεί προ των ευθυνών του, τότε ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όφειλε να τον παύσει στο πλαίσιο του γνωστού πλέον τροπαρίου του ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο.
Σίγουρα κανείς δεν θεωρεί πως επί Ιωνά Νικολάου άρχισαν τα έκτροπα στις Κεντρικές Φυλακές ή προσφάτως ανακαλύφθηκε η διαφθορά στην Αστυνομία. Αντίθετα, το κράτος βουλιάζει εδώ και χρόνια στα σκάνδαλα, αλλά κανείς μέχρι τώρα δεν λογοδότησε. Από το σκάνδαλο της οικονομίας μέχρι και τα σκάνδαλα διαφθοράς της Αστυνομίας. Σκάνδαλα γνωστά, για τα οποία η πολιτεία εδώ και χρόνια ποιεί τη νήσσαν. Όπου νιώσει βέβαια στριμωγμένη, προχωρά σε βαρύγδουπες δηλώσεις ότι το «μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο», διορίζει ανεξάρτητους ποινικούς ανακριτές και το θέμα στη συνέχεια αποσιωπείται.
Πώς αποσιωπείται; Προφανώς, με ένα κράτος που στερείται έλεγχο διαφάνειας και λογοδοσίας, έχουμε καλλιεργήσει μέσα μας ως κοινωνία, την κουλτούρα της ατιμωρησίας. Δεχόμαστε συνεπώς να διασυρόμαστε. Άλλοτε από λαμπρούς οικονομολόγους, άλλοτε από άπληστους τραπεζίτες, άλλοτε από μία ομάδα διεφθαρμένων αστυνομικών.
Αυτή η απουσία ελέγχου, η ανυπαρξία της όποιας πολιτικής ευθύνης και λογοδοσίας, ανέθρεψε ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα. Ένα πολιτικό σκηνικό του οποίου οι παίκτες έμαθαν πως για να ανέβουν ψηλά θα πρέπει να γυρίζουν από μνημόσυνο σε γάμο, να εξυπηρετούν τους κατάλληλους παράγοντες και να κάνουν εκεί και όπου πρέπει τα ρουσφέτια τους. Η ευθιξία, η λογοδοσία και η πολιτική ευθύνη, ήταν όλα αυτά τα χρόνια εκτός ύλης. Πώς μπορούμε, συνεπώς, να έχουμε την απαίτηση από αυτούς τους πολιτικούς παίκτες να λογοδοτήσουν ή να αποκτήσουν την ελάχιστη ευθιξία και να παραιτηθούν;
