Η Τουρκία και η Ευρωπαϊκή Ένωση

Η Τουρκία έχει εδώ και καιρό δείξει το αντιδημοκρατικό πρόσωπό της, από το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου όμως και μετά έχει αρχίσει να ξεφεύγει επικίνδυνα. Αντιφρονούντες φυλακίζονται και βασανίζονται, χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι απολύονται, ο τύπος διώκεται και τα Πανεπιστήμια ελέγχονται πλήρως από τον Τούρκο Πρωθυπουργό. Προσφάτως η τουρκική κυβέρνηση προώθησε νομοσχέδιο, που στην ουσία νομιμοποιεί τους βιασμούς ανηλίκων. Χρειάστηκαν έντονες αντιδράσεις ακτιβιστών και οργανώσεων τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό για να αποφασίσει τελικώς η τουρκική κυβέρνηση πως θα αποσύρει μεν το νομοσχέδιο, αλλά θα το αναθεωρήσει, αλλάζοντας κάποιες από τις πρόνοιές του.

Σήμερα η πλειοψηφία των επικεφαλής των πολιτικών ομάδων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των ευρωβουλευτών ζητά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα κράτη μέλη να προχωρήσουν σε προσωρινή διακοπή των ενταξιακών συνομιλιών με την Τουρκία, κατά τη διάρκεια της συζήτησης, με την Ύπατη εκπρόσωπο της Ε.Ε. για θέματα εξωτερικής πολιτικής, Φεντερίκα Μογκερίνι, και τον Επίτροπο διεύρυνσης, Γιοχάνες Χαν. Ένα σχετικό ψήφισμα θα τεθεί σε ψηφοφορία την Πέμπτη το μεσημέρι.

Τι ανάγκασε τώρα την Ευρωπαϊκή Ένωση να ξυπνήσει και να λάβει κάποια μέτρα εναντίον της Τουρκίας; Για χρόνια οι χώρες της Ε.Ε. προσπαθούσαν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις, ή καλύτερα ρόλο παρατηρητή, στη συνεχή προσπάθεια του Ερντογάν να ενισχύσει την εικόνα του ισχυρού και απρόβλεπτου ηγέτη και κατ’ επέκταση να ενισχύσει την ανασφάλεια της Δύσης. Αλλά και γενικότερα η Ε.Ε. αδυνατεί, όχι μόνο να παρουσιάσει τα αναγκαία αντανακλαστικά γύρω από κρίσιμα πολιτικά ζητήματα όπως στην οικονομική κρίση, το μεταναστευτικό ζητήματα ασφάλειας, αλλά ακολουθεί διακοσμητικό ρόλο σε καθημερινά προβλήματα των πολιτών. Η αλαζονική δε στάση της ηγεσίας των ευρωπαϊκών θεσμών, πλήττει έτι περαιτέρω τη θέση και τον ρόλο της. Οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν περιμένουν την απρόσωπη Ε.Ε. να λάβει θέση στα προβλήματά της και συνεπώς να τα λύσει. Φάνηκε και στο δημοψήφισμα στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2015, φάνηκε και στην απόφαση του Ηνωμένου Βασιλείου για έξοδο από την Ε.Ε. το καλοκαίρι που πέρασε.
Αποτέλεσμα της αδράνειας της Ε.Ε., η Τουρκία να διολισθαίνει σε ό,τι αφορά τη δημοκρατία, χωρίς να δίνει εξηγήσεις πουθενά, καθώς θέμα επιπτώσεων δεν τίθεται. Αυτό το σκληρό πρόσωπο της Τουρκίας ενδεχομένως να καθυποτασσόταν αν είχε κινητοποιηθεί επαρκώς και εγκαίρως η διεθνής κοινότητα.

Στην περίπτωση του Κυπριακού, η άτεγκτη στάση Ερντογάν επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά στη δεύτερη φάση στο Μον Πελερέν, με τον τρόπο που χειρίστηκε το όλο ζήτημα ο Τ/κ ηγέτης. Ήδη υπάρχει η έντονη ανησυχία πως ο Τούρκος Πρωθυπουργός σε μία προσπάθεια να κερδίσει τους Γκρίζους Λύκους-για την αλλαγή του συντάγματος- θα σκληρύνει τη στάση του στο Κυπριακό, ενώ έντονοι είναι και οι φόβοι για το ενδεχόμενο προσάρτησης των κατεχομένων- τύπου Κριμαίας- στο ενδεχόμενο που δεν υπάρχει κατάληξη των συνομιλιών ως το τέλος του χρόνου.

Όταν μία ολόκληρη Ε.Ε, δεν μπορεί να καθυποτάξει όλες αυτές τις ανησυχίες των πολιτών της που αφορούν τον απρόβλεπτο Ερντογάν, για ποια εμπλοκή της Ε.Ε στο κυπριακό μπορούμε να προσβλέπουμε; Μπορούν ή υπάρχουν πράγματι Κύπριοι πολίτες οι οποίοι πιστεύουν πως μία ενδεχόμενη λύση μπορεί να την εγγυηθεί ουσιαστικά η Ε.Ε και να παρέμβει καταλυτικά εκεί και όπου πρέπει;