Άλλες προτεραιότητες

Ήταν το 2001, όταν μετά από δύο θητείες του ΔΗΣΥ στην εξουσία, το ΑΚΕΛ αποφάσισε πως θα έπρεπε να ανοίξει γέφυρες και να οικοδομήσει μία συνεργασία με τον ενδιάμεσο χώρο που θα το οδηγούσε σταδιακά στην εξουσία. Την ίδια περίπου εποχή, ο Σπύρος Κυπριανού είχε παραδώσει τα κλειδιά του ΔΗΚΟ στον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος ενδιαφερόταν κυρίως για το ύπατο αξίωμα παρά για να εδραιωθεί ως κομματάρχης στο πολιτικό σκηνικό. Το ΑΚΕΛ τότε γνώριζε πως δεν ήταν έτοιμο να αναλάβει την εξουσία με ένα δικό του πολιτικό πρόσωπο αλλά επιδίωκε να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε συνεργασία με το Δημοκρατικό Κόμμα. Με αντάλλαγμα βέβαια την προεδρία της βουλής την οποία θα αναλάμβανε ο αρχηγός του κόμματός του ούτως ώστε να καλλιεργήσει το έδαφος και να προετοιμάσει τη μέχρι τότε συντηρητική δεξιά κοινωνία για την ανάληψη της εξουσίας από την Αριστερά λίγα χρόνια αργότερα. Ήταν συνεπώς η κατάλληλη συγκυρία για μία συμφωνία κυρίων κατά την οποία θα έβγαιναν κερδισμένα και τα δύο μέρη.

Οι σχέσεις Ενδιάμεσου και ΑΚΕΛ πέρασαν από πολλές δοκιμασίες, αρχής γενομένης με το Σχέδιο Ανάν, όταν το ΑΚΕΛ επέλεγε το «όχι» για να τσιμεντώσει το «ναι», προκαλώντας τη βαθιά απογοήτευση της προοδευτικής του τάσης αλλά και των Τ/κ, οι οποίοι στα συλλαλητήρια διερωτόντουσαν προς τα πού τελικά οδεύει το ΑΚΕΛ. Ρήξη επήλθε και στη συνέχεια με την απόφαση του Τάσσου Παπαδόπουλου να διεκδικήσει την επανεκλογή του, αντίθετα με τη συμφωνία που ήθελε τον ενδιάμεσο χώρο να στηρίζει το 2008 τον Δημήτρη Χριστόφια. Εκεί ήταν που ο Δημήτρης Χριστόφιας άρχισε να προβάλλεται ως ο υποψήφιος της λύσης, σε αντίθεση με τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Το τελικό κτύπημα στις σχέσεις των δύο πλευρών βεβαίως επήλθε μετά το Μαρί και την αποχώρηση του Ενδιάμεσου από το κυβερνητικό σχήμα.

Από τότε μέχρι σήμερα, οι σχέσεις των δύο δεν έχουν ανανήψει, και ίσως να διάγουν τη χειρότερή τους περίοδο. Σε αυτό καίριο ρόλο έπαιξε η στάση που διατήρησε ο Νικόλας Παπαδόπουλος, μεσούσης της οικονομικής κρίσης αλλά και με την ανάληψη της προεδρίας του ΔΗΚΟ. Φυσικά, αυτό δεν συνέβη καθόλου τυχαία, καθώς επιδίωξη του ΔΗΚΟϊκού προέδρου ήταν να αναλάβει την προεδρία, όχι με τα δεκανίκια του ΑΚΕΛ, αλλά δημιουργώντας τον τρίτο δρόμο με πολιτικά κινήματα και χώρους που ανήκουν στον ενδιάμεσο χώρο. Ο κ. Παπαδόπουλος έχει βασίσει την πολιτική στρατηγική του στο αφήγημα ότι ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ έχουν καταστρέψει τον τόπο, τόσο στο Κυπριακό όσο και στην οικονομία. Με αυτό τον τρόπο ο ίδιος έχει κόψει κάθε γέφυρα με το κόμμα της Αριστεράς.

Από την άλλη και ΑΚΕΛ δεν είναι διατεθειμένο για την όποια συνεργασία με τον Ενδιάμεσο και κυρίως με τον Νικόλα Παπαδόπουλο. «Κάποιοι υποψήφιοι δίνουν την εντύπωση ότι δεν θέλουν να κερδίσουν τις εκλογές αλλά να τις αγοράσουν» έλεγε ο Άντρος Κυπριανού το βράδυ της Δευτέρας κατά την προεκλογική συγκέντρωση του Σταύρου Μαλά. Μία τοποθέτηση που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στους πολιτικούς κύκλους, καθώς φωτογράφιζε ξεκάθαρα τον Νικόλα Παπαδόπουλο και αποτελούσε στην ουσία τη συνέχεια στις καταγγελίες του Γιώργου Λιλλήκα περί προσπάθειας εξαγοράς του από το επιτελείο του κ. Παπαδόπουλου. Είχαν προηγηθεί οι δηλώσεις του πως «μας χωρίζει χάος με τον Νικόλα Παπαδόπουλο».

Μπορεί ο Νικόλας Παπαδόπουλος να ηγηθεί ενός ενδιάμεσου χώρου και να αποδυναμώσει πλήρως τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά στόχος του ΑΚΕΛ από την άλλη είναι η συσπείρωση του κόμματός του. Σε αυτό το πλαίσιο, η ηγεσία επιδιώκει την επαναφορά της ιδεολογικής της ταυτότητα, επιθυμεί να επανακτήσει το κόμμα το ηθικό του πλεονέκτημα που έχει πληγεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Όπως έχει, λοιπόν, διαμορφωθεί το πλαίσιο των συσχετισμών, δεν υπάρχει χώρος για την όποια συνεργασία με το Κέντρο.

Το μεγάλο ερώτημα, ωστόσο, είναι αν αυτές οι προτεραιότητες επικρατήσουν το κρίσιμο διάστημα μεταξύ πρώτης και δεύτερης Κυριακής. Όπως είναι γνωστό ένας από τους δύο θα μείνει εκτός και για να εκδιωχθεί ο Νίκος Αναστασιάδης θα πρέπει τα δύο μέρη να συνεργαστούν. Το πώς όμως θα προκύψει μία τέτοια συνεργασία, και μάλιστα μετά απ’ όσα έχουν ειπωθεί μεταξύ τους είναι κάτι που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εκτός αν η απομάκρυνση της διακυβέρνησης Αναστασιάδη δεν είναι τόσο δυνατά επιθυμητή ώστε να γεφυρώσει τα δύο μέρη.