ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Δύο Ελένες, άλλη προσέγγιση

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Της Μαρίνας Οικονομίδου

economidoum@kathimerini.com.cy

Τον Μάιο του 2014, η Ελένη Θεοχάρους επανεκλεγόταν με διθυράμβους ευρωβουλευτής του Δημοκρατικού Συναγερμού λαμβάνοντας 57.984 ψήφους. Ήταν η εσωκομματική αντιπολίτευση του Νίκου Αναστασιάδη, το γνωστό ως πατριωτικό μέτωπο της Δεξιάς. Τον είχε άλλωστε αμφισβητήσει ανοικτά επιδιώκοντας να λάβει η ίδια το χρίσμα των προεδρικών εκλογών από τον ΔΗΣΥ. Σε εκείνο μάλιστα το συνέδριο, εκτός από τους προπηλακισμούς που δέχτηκε από μέρος του ανωτάτου συμβουλίου του ΔΗΣΥ, άρχισαν να πληθαίνουν οι φωνές που την ήθελαν να βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός ΔΗΣΥ την επομένη των εσωκομματικών.

Η ίδια όμως επέλεξε να μείνει ακόμα λίγο στο κόμμα. Και γι αυτή ακριβώς την απόφασή της, η όποια μουρμούρα προηγήθηκε εντός ΔΗΣΥ μετασχηματίστηκε για άλλη μια φορά σε σεβασμό απέναντι στην πολυφωνία του κόμματος και επιβραβεύτηκε αν λάβουμε υπόψη το πόσοι την ψήφισαν. Γιατί όσο κι αν η ρήξη ήταν εμφανής και η αποχώρησή της μία προδιαγεγραμμένη πορεία, η ίδια ως εκπρόσωπος του πατριωτικού μετώπου, είχε πετύχει μία συντριπτική νίκη στις ευρωεκλογές, αφήνοντας κατά πολύ πίσω τον κύριο εκπρόσωπο της φιλελεύθερης τάσης στον ΔΗΣΥ Χρίστο Στυλιανίδη.

Αυτή ακριβώς η νίκη ενίσχυσε τις φιλοδοξίες της ότι θα μπορούσε να τα καταφέρει μια χαρά και μόνη της και αποχώρησε πυροβολώντας τον ΔΗΣΥ. Χρειάστηκε μετέπειτα μία δήλωσή της περί πυρπολισμού για την Ένωση στο Σύνταγμα για να την αποδομήσει πλήρως ο κομματικός μηχανισμός. Όχι μόνο με αρθρογραφία και με σπόντες σε τηλεοπτικά πάνελ, αλλά κυρίως σε κοινωνικά μέσα δικτύωσης που από «πατριωτική Δεξιά» και «δείγμα πολυφωνίας στον ΔΗΣΥ» την παρουσίαζαν άλλοι ως ακραία και άλλοι ως γραφική φιγούρα που δεν αξίζει ούτε της σημασίας μας αλλά σίγουρα ούτε της ψήφου μας.

Γιατί λοιπόν η προσέγγιση τότε του ΔΗΣΥ διαφέρει σήμερα με την Ελένη Σταύρου; Η βουλευτής του ΔΗΣΥ στη Λεμεσό Ελένη Σταύρου επέλεξε να φωνάξει δια πληκτρολογίου «Ελλάδα- Κύπρος- Ένωσις» και να υμνήσει τον Γρίβα κατά το εθνικό του μνημόσυνο. Και μπορεί τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης να βούιξαν όμως στην Πινδάρου ήταν μία συνηθισμένη Δευτέρα με ηλιοφάνεια.

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου ψέλλισε ότι η Ένωση δεν παίζει και το προοδευτικό ακροατήριο δια του Νίκου Τορναρίτη μας καθησύχασε ότι η Κύπρος είναι η πατρίδα μας.

Που σταματά όμως η πολυφωνία σε ένα κόμμα και που ξεκινά η συστηματική κοροϊδία της εκλογικού σώματος; Γιατί περί κοροϊδίας πρόκειται. Κτυπούμε ενορχηστρωμένα μόνο όταν κάποιοι βγουν εκτός του κόμματος. Διαφορετικά, λέει ο καθένας το δικό του πολιτικό αφήγημα κάτω από το πέπλο της πολυφωνίας. Αν όμως ένας ολόκληρος κομματικός μηχανισμός και ξέρει και μπορεί να αποδομήσει ένα στέλεχος που αποχωρεί για τις θέσεις του, τότε γιατί δεν είναι σε θέση να εκπαιδεύσει και τα στελέχη του και το ακροατήριό του κυρίως πως η συνθηματολογία για ένωση σε μία τέτοια περίοδο είναι πολιτική ανοησία αν όχι επικίνδυνη όταν τυγχάνει αναφοράς από βουλευτές του; Για ποιο λόγο στην περίπτωση της κας Σταύρου τήρησαν όλοι σιγή ιχθύος;

Προφανώς γιατί το ζήτημα δεν είναι η εκπαίδευση του εκλογικού ακροατηρίου, αλλά η δημιουργία ενός supermarket ιδεών όπου όλοι ψηφοφόροι μπορούν να περάσουν και να αγοράσουν ακριβώς αυτό που ζητούν. Τα όσα διαδραματίζονται το τελευταίο διάστημα στον χώρο της Δεξιάς επιβεβαιώνουν όλους αυτούς που θέλουν το κόμμα να έχει πλέον άλλες προτεραιότητες: Να ρέπει προς την σκληρή δεξιά, σε μία προσπάθεια να ανακόψει ψήφους από το ΕΛΑΜ. Αν αυτή είναι η πολιτική του θέση και γραμμή του ΔΗΣΥ τη σεβόμαστε. Αλλά ας βγει ανοικτά να το παραδεχτεί και να αποδεχτεί τελικώς και τις εκλογικές συνέπειες των αποφάσεών του. Όχι να μας πουλά όποτε συμφέρει ρεαλιστικό πατριωτισμό και συνέπεια στο κυπριακό και την ίδια στιγμή που κλείνει το μάτι στα της Ένωσης και εθνικοφροσύνης. 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Μαρίνα Οικονομίδου: Τελευταία Ενημέρωση