Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Ήταν οι καλύτερες μέρες, ήταν οι χειρότερες μέρες, ήταν τα χρόνια της σοφίας, ήταν τα χρόνια της άνοιας, ήταν η εποχή της πίστης, ήταν η εποχή της ολιγοπιστίας, η εποχή του Φωτός και η εποχή του Σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας και ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε μπρος μας τα πάντα, είχαμε μπρος μας το τίποτε, πηγαίναμε όλοι στον Παράδεισο, πηγαίναμε όλοι στο αντίθετό του». «Η Ιστορία δύο πόλεων», Κ. Ντίκενς.
«Γιατί εμείς έχουμε ψώρα;» ήταν η αμίμητη δήλωση του γ.γ. του ΑΚΕΛ Εζεκία Παπαϊωάννου, όταν το 1988 ο νεοεκλεγείς Γιώργος Βασιλείου ζήτησε ευσχήμως από τον αρχηγό του κόμματος, που τον στήριξε για να ανέλθει στην εξουσία, να μη σταθεί στο πλευρό του κατά την τελετή διακήρυξης. Ουδόλως τυχαίο καθώς ο Γιώργος Βασιλείου είχε ανάγκη να αποδείξει σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, ότι ήταν ο Πρόεδρος που θα ήταν απαλλαγμένος από κομματικά δέσμια και εξαρτήσεις. Έπαιξε βέβαια ρόλο και το γεγονός ότι για την τότε συντηρητική κυπριακή κοινωνία, ήταν ακόμα άγουρο να αποδεχτεί ότι το κόμμα της Αριστεράς θα αποτελούσε μέρος της εξουσίας. Κάπως έτσι, η εκεί παρουσία του θα χαλούσε το προφίλ που προσπαθούσε να λανσάρει ο Γιώργος Βασιλείου.
Χρειάστηκαν πολλοί αγώνες και πολλή προσπάθεια για να αποδείξουν στο ΑΚΕΛ πως όχι μόνο δεν έχουν ψώρα, αλλά ότι μπορεί το κόμμα της Αριστεράς να βρεθεί στην εξουσία. Και κάπως έτσι ο Δημήτρης Χριστόφιας κατάφερε με το σύνθημα «δίκαιη λύση, δίκαιη κοινωνία», να ανέλθει στην εξουσία και να αποτελέσει αρχικά έναν από τους πιο λαοφιλείς προέδρους. Είχε το ΑΚΕΛ άλλωστε κτίσει από καιρό έναν καλά οργανωμένο κομματικό μηχανισμό που μπορούσε να βγάλει εις πέρας με μεγάλη επιτυχία προεκλογικές καμπάνιες. Τόσο στο θέμα της οργάνωσης, με τα στελέχη να οργώνουν χωριά από άκρη σε άκρη, αλλά και επικοινωνιακά, περνώντας με επιτυχία το προεκλογικό αφήγημα και καθιστώντας τελικώς το ΑΚΕΛ από καταδιωκόμενο κόμμα, σε κόμμα εξουσίας.
Ένα Μαρί, όμως, και μία οικονομική κρίση ήταν αρκετά για να αρχίσει η καθοδική πορεία, η απαρχή της αμφισβήτησης, ο θυμός και η εκλογική υποχώρηση. Από την άνοιξη της ελπίδας, στον χειμώνα της απελπισίας λοιπόν.
Κάπως έτσι σήμερα, η εντύπωση που έχει αποτυπωθεί είναι πως το ΑΚΕΛ δεν αποδίδει ως branding. Σε αυτό άλλωστε οφείλεται η επιμονή, ώστε ο Σταύρος Μαλάς να καταστεί στα μάτια του κόσμου ως ανεξάρτητος και απαγκιστρωμένος από τα ΑΚΕΛικά δέσμια. Ουδόλως τυχαία και η τοποθέτηση του Άντρου Κυπριανού πως δεν υπάρχει η απαίτηση από πλευράς ΑΚΕΛ να συμμετέχουν πρωτοκλασάτα στελέχη στο υπουργικό σχήμα.
Το μεγάλο ερώτημα, ωστόσο, που θα πρέπει να απαντηθεί και από τις δύο πλευρές είναι ποιος έχει ανάγκη ποιον σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Ο Σταύρος Μαλάς έχει σίγουρα αποδείξει τη σοβαρότητα που τον χαρακτηρίζει, ωστόσο ακόμα δεν μας έπεισε πως είναι ένας δεύτερος Γιώργος Βασιλείου. Μόνος του, όμως, είναι σχεδόν απίθανο να οδηγηθεί στον β΄ γύρο.
Το ΑΚΕΛ, όσο πληγωμένο κι αν είναι, δεν παύει να έχει έναν κομματικό μηχανισμό που ξέρει να λειτουργεί καλά, να κάνει εκλογές και να κερδίζει. Στοίχημα για το κόμμα και την επικράτησή του, δεν είναι το αφήγημα ότι θα μείνει εν πολλοίς μακριά από τη λήψη αποφάσεων. Χρειάζεται μία έντιμη παραδοχή των λαθών του, η αντιμετώπισή τους και το βλέμμα στην επόμενη μέρα. Αυτό καταδεικνύουν, άλλωστε, και οι συζητήσεις στις κομματικές ομάδες βάσεις.
Όσο τα φαντάσματα του παρελθόντος συνεχίζουν να στοιχειώνουν το κόμμα και η ηγεσία εξακολουθεί να κωφεύει, το κόμμα θα οδηγείται με βαρίδια στην εκλογική μάχη. Μόνο αν η ηγεσία με τις πράξεις της δείξει πως έλαβε τα μηνύματα της βάσης, θα συσπειρωθεί το ΑΚΕΛ και θα οδηγηθεί η υποψηφιότητα του Σταύρου Μαλά στον β΄ γύρο. Διαφορετικά, το αφήγημα που προσπαθούν να λανσάρουν και η μία πλευρά και η άλλη περί ανεξάρτητης υποψηφιότητας μόνο ως προσβολή θεωρείται για τους ΑΚΕΛικούς και ως αστείο για τους υπόλοιπους.
