Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν ο Εμανουέλ Μακρόν αποφάσισε να βάλει υποψηφιότητα για την Προεδρία της Γαλλίας, πολλοί ήταν εκείνοι που θεώρησαν απίθανη μία τέτοια εκλογή. Λίγο το πολύ νεαρό της ηλικίας του, λίγο η υπηρεσία του στο Υπουργικό της διακυβέρνησης Ολάντ, όπως και οι θέσεις του για πάντρεμα Αριστεράς - Δεξιάς, σε μία κοινωνία ιδεολογικά διχασμένη και χωρίς να είναι και πολύ ξεκάθαρος πως κάτι τέτοιο θα επιτευχθεί, διαδραμάτισαν ρόλο για την αμφισβήτησή του.
Ήταν όμως οι μόνες αιτίες; Η προσπάθεια του Εμανουέλ Μακρόν να εκλεγεί, απεγκλωβισμένος από κομματικά δέσμια και κομματικούς μηχανισμούς που έχουν πείρα στο εκλογικό παιχνίδι, διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο για τις αμφιβολίες. Δεν είναι άλλωστε παράδοξο τόσο για τη Γαλλία όσο και για άλλες χώρες-μέχρι σήμερα- η στήριξη ενός κόμματος να αποτελεί το μεγαλύτερο εχέγγυο για την εκλογή κάποιου πολιτικού προσώπου.
Οι συγκυρίες, ωστόσο, στη Γαλλία και οι πολιτικές εξελίξεις ανέτρεψαν τις όποιες αρχικές εκτιμήσεις και πολιτικές αναλύσεις. Οι σοσιαλιστές είχαν βεβαρημένο ιστορικό εξαιτίας της αποτυχημένης διακυβέρνησης Ολάντ, αλλά και των εσωκομματικών ισορροπιών που έθεσαν τον μάλλον αδιάφορο Μπενουά Αμόν ως υποψήφιο των σοσιαλιστών. Και στη Δεξιά, όμως, ο αρχικά φαβορί Φρανσουά Φιγιόν είδε τη δημοτικότητά του να πέφτει σαν χάρτινος πύργος μπροστά στην αποκάλυψη των σκανδάλων που τον ενέπλεκαν.
Κάπως έτσι οι συγκυρίες έθεσαν τον Εμανουέλ Μακρόν στο προσκήνιο. Σε αντίθεση με την Μαρίν Λεπέν και τον Ζιαν Λουκ Μελανσόν που χρησιμοποίησαν ένα ακραίο και διχαστικό λόγο, ο Εμανουέλ Μακρόν φάνταζε η ισορροπία που χρειαζόταν η Γαλλία υπενθυμίζοντας ότι ανήκει στην ΕΕ. Η νίκη του σηματοδότησε και την απαρχή μίας νέας πολιτικής σελίδας στη Γαλλία, ενισχύοντας κατά πολύ και το νεοσυσταθέν κόμμα του και αποδυναμώνοντας τα παραδοσιακά κόμματα. Το κατά πόσο ο Μακρόν θα αποτελέσει μια φούσκα, ή αν η ιστορία του θα αποτελεί παράδειγμα που θα συζητείται και θα μελετάται για χρόνια, θα το δείξει η ιστορία.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν ένα φαινόμενο Μακρόν μπορεί να ευημερήσει στην Κύπρο.
Μοιάζει μάλλον αμφίβολο το να καταφέρει ένα πρόσωπο απεγκλωβισμένο από τις όποιες κομματικές εξαρτήσεις να θέσει υποψηφιότητα και να κερδίσει. Και αυτό γιατί στην Κύπρο, παρά την απογοήτευση μίας μεγάλης μερίδας πολιτών για το πολιτικό και κομματικό κατεστημένο, όπως αυτό διαμορφώθηκε, οι κομματικοί μηχανισμοί κτίζουν και χαλούν πολιτικές καριέρες και έχουν πολύ μεγαλύτερη ισχύ από αυτή που πολλοί εκτιμούν. Θα μπορούσε βέβαια εξαιτίας και της μεγάλης αποδοκιμασίας που δέχονται τα κόμματα, αλλά και για να αποτρέψουν πανωλεθρία παρόμοια με αυτή του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα ή του Σοσιαλιστικού Κόμματος στη Γαλλία, να κάνουν την ανατροπή και να βρουν οι ίδιοι τον επόμενο Μακρόν. Να προωθήσουν δηλαδή νέα πρόσωπα, με νέες ιδέες απαλλαγμένα από κομματικά βαρίδια επιχειρώντας ανανέωση. Πρόσωπα που έχουν αφήσει πίσω την ξύλινη γλώσσα και τα κομματικά στεγανά. Αν για παράδειγμα το κόμμα των Σοσιαλιστών στη Γαλλία είχε ανάλογα αντανακλαστικά επιβίωσης και δεν ήταν επικεντρωμένο σε προσωπικές ατζέντες, δεν θα έβλεπε τώρα τα ποσοστά του να παραπαίουν, αλλά θα αξιοποιούσε τον Εμανουέλ Μακρόν.
Για να γίνει ωστόσο κάτι τέτοιο, σημαίνει πως το κόμμα που θα το αποφάσιζε, θα άλλαζε άρδην και πρόσωπα και ιεραρχίες. Δυστυχώς, η προσωπική ατζέντα πολλών πολιτικών προσώπων που ελέγχουν και τους κομματικούς μηχανισμούς, στέκεται εμπόδιο σε ένα τέτοιο σενάριο. Μία τέτοια υποψηφιότητα, που «μπαίνει από το παράθυρο», σημαίνει πως θέτει τους ίδιους εκτός παιχνιδιού. Αυτός είναι και ο λόγος που καθετί νέο και εκτός της κομματικής νόρμας γρήγορα συνθλίβεται.
Φαίνεται, συνεπώς, πως προτιμούν να ενισχύσουν μετριότητες, που δεν αποτελούν απειλή για την κομματική και πολιτική τους αναρρίχηση. Πρόσωπα με την ίδια ξύλινη γλώσσα με τις ίδιες ιδέες να ανακυκλώνονται. Αν τα κομματικά στελέχη αντιληφθούν πως η αναρρίχηση στην εξουσία δεν ακολουθεί τη συνταγή προαγωγών του δημοσίου, τότε ίσως τα πολιτικά κόμματα στην Κύπρο να ανανεωθούν και να αποτρέψουν την όποια εκλογική συρρίκνωση ακολουθούν άλλα κόμματα της Ευρώπης.
