Επικίνδυνες προχειρότητες

Ήταν το 2010 επί διακυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια, όταν ο Νίκος Αναστασιάδης ως Πρόεδρος του ΔΗΣΥ είχε καταθέσει πρόταση για αποκέντρωση εξουσιών και ενίσχυση των αρμοδιοτήτων των συνιστώντων κρατών προκαλώντας κύμα αντιδράσεων στο εθνικό συμβούλιο. Το είχε κάνει βεβαίως, σε μία προσπάθεια να εκφράσει την έντονη διαφωνία του με τις συγκλίσεις Χριστόφια- Ταλάτ και να προειδοποιήσει πως ένα ισχυρό κράτος δεν θα είναι λειτουργικό. Το όλο ζήτημα της αποκέντρωσης που παρουσιάζεται σήμερα ως πάγια θέση του ΔΗΣΥ είχε αποσυρθεί τότε διακριτικά από το τραπέζι, με τον Νίκο Αναστασιάδη ούτε να επανέρχεται ούτε να εξηγεί περαιτέρω την πρότασή του.

Δύο χρόνια αργότερα βεβαίως όταν ξεκινούσε τον προεκλογικό του, ένα δημοσίευμα της Χουριέτ ήταν αρκετό για να προκαλέσει όχι μόνο τη δυσφορία του αλλά και την έντονη οργή του. Έλεγε χαρακτηριστικά πως σε συνάντησή του με την Επίτροπο Επαφής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Χέλεν Φλοτ μίλησε υπέρ της χαλαρής ομοσπονδίας. Δημοσίευμα βεβαίως που με το γνωστό ύφος του χαρακτήρισε ψευδές και κακόβουλο. Κακόβουλο βεβαίως, καθώς εκείνο ακριβώς το διάστημα αναμένετο το κατά πόσο το ΔΗΚΟ του σωστού περιεχομένου και σίγουρα όχι της χαλαρής ομοσπονδίας θα στήριζε ή όχι τον Νίκο Αναστασιάδη για την προεδρία. Η επαναφορά της κατά τα άλλα πάγιας θέσης του ΔΗΣΥ για αποκέντρωση των εξουσιών σίγουρα δεν συνέφερε κανέναν, πόσω μάλλον τον Νίκο Αναστασιάδη που είχε ως στόχο την ανάληψη του προεδρικού θώκου.

Το κατά πόσο ο Νίκος Αναστασιάδης επί δικής του διακυβέρνησης εργαζόταν με γνώμονα την αποκέντρωση μπορεί να φανεί από τη μέχρι τώρα διακυβέρνησή του. Από τις 21 αρμοδιότητες εξουσιών της κεντρικής κυβέρνησης που κληρονόμησε από τον Δημήτρη Χριστόφια, ο Νίκος Αναστασιάδης και ο ΔΗΣΥ του Γλαύκου Κληρίδη και της αποκέντρωσης τις έφτασαν στις 28.
Φτάσαμε σήμερα ένα βήμα πριν την ανακήρυξη του αδιεξόδου στο κυπριακό ώστε ο Νίκος Αναστασιάδης να το επαναφέρει στο τραπέζι του εθνικού συμβουλίου ως τροφή για σκέψη και για προβληματισμό εγείροντας ερωτήματα στο εσωτερικό. Για ποιο λόγο ο Πρόεδρος ανοίγει θέμα αποκέντρωσης εξουσιών όταν αυτό ήταν ένα θέμα εν πολλοίς κλειστό βάσει των αναφορών Γκουτέρες; Πώς συνδέεται με την επίσκεψή του στις ΉΠΑ και τη συνάντηση του με τον γ.γ των Ηνωμένων Εθνών και με τον Τούρκο υπουργό εξωτερικών;

Πού το πάει ο Πρόεδρος και που στοχεύει με την χαλαρή ομοσπονδία; Σε ένα νέο κύκλο ατέρμονων συζητήσεων; Σε ροκάνισμα του χρόνου; Σε τακτικισμό; Χρειάστηκε να περάσουν περίπου δεκαπέντε μέρες για να διαφανεί πως η όλη σκέψη έμεινε ως τροφή και ουδέποτε αναπτύχθηκε, ασχέτως αν ο Πρόεδρος λίγες ώρες πριν το Εθνικό Συμβούλιο- σε αντίθεση με τους συνεργάτες του- διαβεβαίωνε πως θα καταθέσει μία πιο ολοκληρωμένη πρόταση. Η πρόταση στην οποία περιορίστηκε δεν ήταν άλλη από σωρεία εγγράφων που ήταν ήδη εις γνώσιν των πολιτικών αρχηγών, με το προεδρικό να εξηγεί στους διαδρόμους πως αυτή τουλάχιστον η τακτική κατάφερε να ανακινήσει το πεθαμένο κυπριακό.

Αντιλαμβάνεστε. Και την προχειρότητα και τη γελοιότητα της κατάστασης. Θα μπορούσαμε να δείξουμε κατανόηση μπροστά σε όλους αυτούς τους τακτικισμούς, αν το διακύβευμα ήταν το αν θα πειστεί ο Νικόλας Παπαδόπουλος και το τι θα πει ο Γιώργος Περδίκης. Σε αυτή την περίπτωση το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο. Και οι ξένοι παράγοντες αντιλαμβάνονται πως παίζουμε. Ένα παιχνίδι που είναι πολύ εκτός των ορίων μας και εξελίσσεται τρομερά επικίνδυνο. Γιατί όσο οι πολιτικοί αρχηγοί αναμένουν απάντηση στο τι ομοσπονδία θέλει ο Πρόεδρος, την ίδια στιγμή ο ίδιος θα πρέπει να απαντήσει και στις επιδιώξεις του Μεβλούτ Τσαβούσογλου ο οποίος άρχισε ήδη να διερωτείται για τι ακριβώς θα διαπραγματευτούμε. Για ομοσπονδία; Για συνομοσπονδία; Για δύο κράτη; ‘Η για κάτι άλλο;