Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Στη θέση του κ. Κληρίδη θα είχα αποσυρθεί» είχε πει χαμογελώντας ο Γιώργος Βασιλείου το 1993, αμέσως μετά τα αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής των εκλογών, όπου πήρε το εντυπωσιακό 44% αφήνοντας πίσω του τον Γλαύκο Κληρίδη με 36,74%.
Το κάρμα αν θέλουμε ή καλύτερα οι πολίτες, που δεν συγχωρούν την αλαζονεία, τιμώρησαν γι΄ αυτή του τη δήλωση τον τότε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκλέγοντας στη θέση του τον Γλαύκο Κληρίδη και οδηγώντας τον κ. Βασιλείου στην πολιτική αυτοκτονία.
Κάπως έτσι έγινε δεκαπέντε χρόνια αργότερα, με άλλους πρωταγωνιστές. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, όχι μόνο αναπαύτηκε στις δάφνες του «ΟΧΙ» προσβλέποντας πως εκείνο το 76% των πολιτών θα τον στήριζαν, αλλά θεώρησε πως θα μπορούσε να δημιουργήσει και να αποτελεί τον κύριο εκπρόσωπο ενός τρίτου πόλου εξουσίας απέναντι σε ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ. Τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις τον έδειχναν φαβορί, ο ίδιος εφησυχάστηκε, αρνούμενος να κάνει προεκλογικό και σκεπτόμενος με ποιους θα συνεργαστεί για τον δεύτερο γύρο. Την ίδια στιγμή που οι ανθυποψήφιοί του, τον αποδομούσαν μέρα με τη μέρα ως αναξιόπιστο να χειριστεί το Κυπριακό. Αυτή ακριβώς η σιγουριά του φαβορί τον αδρανοποίησε και τον άφησε εκτός β’ γύρου.
Με παρόμοιο τρόπο κινήθηκε και στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές ο Ανδρέας Χρίστου. Θεωρώντας πως οι δημότες της Λεμεσού οφείλουν στον ίδιο τη ραγδαία ανάπτυξη της πόλης, θεώρησε πως θα έκανε περίπατο στις εν λόγω εκλογές.
Έπεσε όμως έξω.
Σήμερα ο Νίκος Αναστασιάδης, παρουσιάζεται από όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις ως το μεγάλο φαβορί και ο υποψήφιος που θα κάνει περίπατο στις εκλογές. «Παρά τους ψηλούς τόνους αμφισβήτησης που επικρατούν σε κάθε προεκλογική περίοδο, δεν είναι πρόθεση μου να ακολουθήσω τον δρόμο της αντιπαράθεσης, με κανένα, όπως άλλωστε έπραξα και κατά τη διάρκεια της τρέχουσας πενταετίας. Γιατί σε μια τελευταία θητεία κανένας δεν θα είναι αντίπαλος, αντίπαλος όλων θα είναι τα προβλήματα που ο λαός και η πατρίδα μας αντιμετωπίζει», έλεγε κατά τη διάρκεια της εξαγγελίας του ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Και είναι γεγονός πως ο Πρόεδρος, επέλεξε να κατέλθει ως υποψήφιος, κρατώντας το θεσμικό του προφίλ. Αυτό του Προέδρου. Και βάσει αυτού του προεδρικού του προφίλ πορεύεται.
Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, έχει αρνηθεί να προχωρήσει σε περισσότερα από ένα ντιμπέιτ στον α’ γύρο. Για κάποιους επειδή δεν έχει τον χρόνο, για άλλους επειδή υποτιμά τους πολιτικούς του αντιπάλους. Το επόμενο διάστημα σε μία σειρά επαφών που θα προσδώσουν πόντους στο ηγετικό του προφίλ και θα ενισχύσουν την εικόνα που θέλει να καλλιεργήσει, ότι η Κύπρος δηλαδή, παρά το γεωγραφικό της μέγεθος αποτελεί πλέον ένα σημαντικό εταίρο.
Γι΄ αυτό και οι τριμερείς, οι επαφές στην Αθήνα τη Ρωσία αλλά και η επικείμενη σύνοδος των «7 του Νότου» που θα πραγματοποιηθεί στην Κύπρο. Το κύριο αφήγημα του Νίκου Αναστασιάδη είναι ότι επί της δικής του ηγεσίας, η Κύπρος κατάφερε να αποτελεί παράδειγμα, ενός success story στην οικονομία. Κανείς δεν αμφιβάλλει πως ο Νίκος Αναστασιάδης και η κυβέρνησή του είχαν να αντιμετωπίσουν ένα τεράστιο άθλο.
Το μεγάλο ζήτημα, ωστόσο, είναι ότι όσο ο ίδιος καμαρώνει και παραδίδει διαλέξεις για το πώς αντιμετώπισε η Κύπρος τις μνημονιακές της υποχρεώσεις, όσο φωτογραφίζεται και συναντιέται με ξένους ηγέτες, θέλοντας να καλλιεργήσει την εικόνα πως η άποψή του μετρά διεθνώς, οι πολίτες στην Κύπρο εξακολουθούν να παλεύουν με την ανεργία, την υποαπασχόληση, τους χαμηλούς μισθούς και την αναξιοκρατία.
Τα όσα συνέβησαν το 2013 και εντεύθεν, δεν διαγράφηκαν τόσο γρήγορα από τη μνήμη των πολιτών. Ούτε το γεγονός ότι μέχρι σήμερα ουδείς πλήρωσε για την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όσο κι αν η κυβέρνηση επαίρεται ή έχει λόγο να επαίρεται για τη σημερινή κατάσταση, αναμένουμε πως ο Νίκος Αναστασιάδης θα βρει χρόνο να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυπριακή κοινωνία, ξεκινώντας για παράδειγμα με την πάταξη της διαφθοράς. Τα διεθνή συμπόσια και τις φωτογραφήσεις με ξένους ηγέτες τα είδαμε και την προηγούμενη πενταετία, και σίγουρα δεν μας ωφέλησαν πουθενά.
