Της Μαρίνας Οικονομίδου
Πώς ξεχωρίζουν οι ηγέτες από τους ηγετίσκους και πώς η μικροπολιτική από τα μεγάλα οράματα; Πότε το κομματικό συμφέρον ξεπερνά το πατριωτικό; Όταν το 2004, ο Νίκος Αναστασιάδης ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επικεφαλής της εκστρατείας υπέρ του σχεδίου Ανάν θεώρησε σωστό και σώφρον για την «επιβίωση της πατρίδας» να καταγγείλει την κυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο για περιορισμό της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Αισθανόταν τότε πως ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν άφηνε να ακουστεί η άλλη άποψη και πως αυτό ήταν καλό να γνωστοποιηθεί στην Ε.Ε. Κίνηση που για άλλους αποδείκνυε στόφα τολμηρού ηγέτη και για άλλους την έσχατη προδοσία, καθώς ρεζίλευε διεθνώς την Κυπριακή Δημοκρατία. Έλεγε, όμως, τότε πως η ιστορία κτυπάει την πόρτα και ο ίδιος θα ένιωθε ανάξιος αν αυτή την ώρα την αγνοούσε. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο ήθελε να ακουστούν οι λόγοι που θα ψήφιζε υπέρ του σχεδίου και να τιμωρηθούν όσοι απέτρεπαν από το να ακουστεί η άλλη άποψη. Έξι χρόνια αργότερα, με το σχέδιο Ανάν να απορρίπτεται και με τον Δημήτρη Χριστόφια να βρίσκεται στην εξουσία ,ο ίδιος ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέρριπτε μετά βδελυγμίας τις συγκλίσεις Χριστόφια- Ταλάτ και κατέθετε πρόταση για αποκέντρωση εξουσιών, σε μία προσπάθεια να τις ανατρέψει. Το 2013, ωστόσο, όταν ξεκινούσε τον προεκλογικό του, το δημοσίευμα της «Χουριέτ» που του καταλόγιζε ότι συζητούσε χαλαρή ομοσπονδία, ήταν αρκετό για να προκαλέσει την οργή του και να το χαρακτηρίσει ψευδές και ανυπόστατο. Ψευδές και ανυπόστατο βεβαίως-βεβαίως, καθώς εκκρεμούσε η στήριξη της υποψηφιότητάς του από το ΔΗΚΟ. Ένα κόμμα που απέρριπτε την όποια συζήτηση περί χαλαρής ομοσπονδίας και η αναθέρμανση μιας τέτοιας συζήτησης ενδεχομένως να του στερούσε και τη συνεργασία και κατ’ επέκταση τον προεδρικό θώκο.
Ο καιρός πέρασε οι προτεραιότητες άλλαξαν και μέχρι και το 2016 ξέχασε τα περί χαλαρής ομοσπονδίας που κατά τα άλλα αποτελούσε διαχρονική θέση του ΔΗΣΥ αλλά και τις συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ που δαιμονοποιούσε υιοθέτησε, γυρίζοντας πίσω στις συνομιλίες. Ήταν τότε που άρχισαν οι βόλτες και οι ζιβανίες με τον Μουσταφά Ακιντζί, αλλά και τα κοινά μηνύματα για επανένωση σε μία κοινή πατρίδα.
Δηλώσεις και κινήσεις που αποδομήθηκαν με το ναυάγιο του Κραν Μοντάνα. Κάπως έτσι ακολούθησε ένας προεκλογικός που δεν θύμιζε σε τίποτα τα όσα υποστήριζε την τελευταία διετία. Από τα μαθήματα για τον πατριωτικό ρεαλισμό και την προσήλωσή του στη λύση, άρχισε να κλείνει το μάτι στα εθνικόφρονα σωματεία, έχοντας διαφορετική ρητορική και αφήγημα. Από τον πατριωτικό ρεαλισμό και την ιστορία που κτυπά μία φορά την πόρτα έκανε βόλτες και φωτογραφιζόταν, χαμογελώντας προεκλογικά στα στολισμένα με τον Γρίβα και με τα συνθήματα ένωσης παραρτήματα της φοιτητικής του παράταξης. Σήμερα, μάλιστα, ο Πρόεδρος μάς διαβεβαιώνει πως δεν είναι οι Τουρκοκύπριοι που αποφασίζουν, αλλά η Τουρκία. Δεν είναι με το να δίνεις συνεχώς που θα εξευρεθεί λύση λέει, προειδοποιώντας για την ανάγκη ενός λειτουργικού κράτους.
Έκανε λάθος; Άλλαξε γνώμη; Η πολιτική του απέτυχε ή πλέον άλλες είναι οι προτεραιότητες; «Είναι καλό κάποιοι να με συμβουλεύουν, καλύτερο, όμως, είναι πριν να ασκούν κριτική χάρη της κριτικής ή χάρη των κομματικών σκοπιμοτήτων, να ακούν με διαύγεια πνεύματος και να προσμετρούν ή να εκτιμούν ποιες οι συνέπειες από την αποδοχή των όσων μου εισηγούνται», έλεγε την περασμένη Τρίτη ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, καλώντας όλους να συνειδητοποιήσουν πως «πέραν και πάνω από τα μικρομάγαζά μας υπάρχει το μεγάλο όραμα που δεν είναι άλλο από την επιβίωση της πατρίδας μας».
Καλές οι νουθεσίες και τα μαθήματα, καλύτερη όμως η ειλικρίνεια. Και καλό θα ήταν σε αυτή την κρίσιμη στιγμή να εξηγήσει με τόλμη το γιατί άλλαξε στάση, αφήνοντας κατά μέρος και την οργή και το παράπονο. Γιατί όσο ο ίδιος είναι έμπειρος πολιτικά, τόσο κι εμείς δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου και μπορούμε να θυμηθούμε πολλά που καταδεικνύουν πως το κόμμα ουκ ελάττω παραδώσω. Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα για να του υπενθυμίζουν πως μεταξύ μαγαζατόρων θα έπρεπε τουλάχιστον να υπάρχει ειλικρίνεια. Ή τουλάχιστον σιωπή συνενοχής.
