Της Μαρίνας Οικονομίδου
Μέρα με τη μέρα η κοινωνία υιοθετεί την άποψη πως τα δεινά αυτού του τόπου θα ήταν πολύ λιγότερα αν όσοι βρίσκονται στα κέντρα λήψης αποφάσεων είχαν λιγότερη ροπή στον λαϊκισμό και περισσότερη προσήλωση στην ειλικρίνεια. Το έχουμε ξαναπεί και θα συνεχίσουμε να το λέμε όσο πέφτουμε στις ίδιες παγίδες και στα ίδια λάθη. Μέρα με τη μέρα και χρόνο με τον χρόνο ωστόσο επιβεβαιώνεται πως τόσο ως κοινωνία αλλά κυρίως ως Πολιτεία δεν φροντίσαμε να μάθουμε από τα πολλά δεινά μας, ακολουθώντας μια καταστροφική αλλά προδιαγεγραμμένη πορεία που πόρρω μας απέχει από ένα σύγχρονο κανονικό κράτος, με έμφαση στη λογοδοσία και στη διαφάνεια το οποίο μας υποσχέθηκαν μετά την καταστροφή του 2013.
«Ναι, δεσμεύτηκα όντως προεκλογικά» μας έλεγε προεκλογικά το 2018 σε μια στιγμή ειλικρίνειας ο Νίκος Αναστασιάδης «και λέω ότι ήταν το μεγάλο μου λάθος, διότι όταν δεν γνωρίζεις επακριβώς τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν, μην αναλαμβάνεις ευθύνες, διότι ενδεχόμενα να βρεθείς εκτεθειμένος και να μην είσαι σε θέση να ανταποκριθείς στις δεσμεύσεις».
Δεν έχουμε κανένα λόγο να μην πιστέψουμε τον Νίκο Αναστασιάδη για τα όσα λέει πως δεν γνώριζε. Είναι όμως τα δημοσιεύματα ξένων εφημερίδων τον Φεβρουάριο του 2013 που έγραφαν ξεκάθαρα ότι το κούρεμα είναι ένα από τα τρία σενάρια για τη διάσωση της κυπριακής οικονομίας. Είναι το γεγονός ότι ο ίδιος δημοσίως από το 2011 προειδοποιούσε πως η οικονομία θα ήταν χειρότερη έκρηξη από το Μαρί. Είναι οι δηλώσεις στενών συνεργατών του και δη του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου Χρίστου Στυλιανίδη ότι στο αρχικό μνημόνιο καταγραφόταν πολλές φορές η λέξη κούρεμα. Συνεπώς πώς ήταν δυνατόν να μη γνώριζε; Και ποια είναι η ευθύνη του αν όντως δεν γνώριζε;
Θέλουμε, ωστόσο, να είμαστε δίκαιοι μαζί του και αντιλαμβανόμαστε, πως η κρίση του 2013 και το κούρεμα καταθέσεων, ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία σε παγκόσμιο επίπεδο και θα ήταν αναμενόμενο να μην αντιλαμβάνεται ούτε τις προεκτάσεις ούτε τις διαστάσεις του προβλήματος. Λίγο η πιστή εφαρμογή του μνημονίου υπό τα δρακόντεια μέτρα της Τρόικας και κατά πολύ η πειθαρχία που κατέδειξε ο κυπριακός λαός ήταν αρκετά για να βγούμε από τη μεγάλη κρίση. Αλλά και για να δώσει στον Νίκο Αναστασιάδη μία δεύτερη θητεία που θα βάλει την Κύπρο στην τροχιά της μετατροπής της σε σύγχρονο και κανονικό κράτος.
Θα έπρεπε συνεπώς από τα βιώματα του 2013, ο ίδιος να είχε μάθει πολλά και να ωριμάσει πολιτικά. Τότε είχαμε ρίξει το βάρος των ευθυνών στη διακυβέρνηση Χριστόφια και σε δύο «κακούς» τραπεζίτες. Για την κατάληξη της Λαϊκής έφταιγε ο Βγενόπουλος, για την Τράπεζα Κύπρου έφταιγαν οι μεγάλοι developers. Για την κατάληξη του Συνεργατισμού σε ποιον θα τα ρίξουμε; Και για το πάθημά μας αυτή τη φορά ποιον θα καταγγείλουμε;
Δύο κυβερνήσεις έκριναν δύο κεντρικούς τραπεζίτες επικίνδυνους για το δημόσιο συμφέρον. Θα αναμέναμε συνεπώς ένα πιο συνετό διορισμό που θα περνούσε από κόσκινο. Αντ’ αυτού επέλεξε ένα πρόσωπο όχι μόνο ανεπαρκές αλλά και σκανδαλώδες παρελθόν αν κρίνουμε από το συμβόλαιό της αλλά και την καραμπινάτη σύγκρουση συμφερόντων. Αντί να βρει τρόπο να την παύσει, παραδεχόμενος την κακή επιλογή του, αποδέχτηκε τον διακοσμητικό της ρόλο σε ένα καίριο πόστο. Σε ένα καίριο πόστο που το κατάλληλο άτομο θα μπορούσε να προλάβει πολλά. Ενώ διακήρυτταν πως για τον Συνεργατισμό ευθύνεται η κομματοκρατία χρόνων, έβαλαν δικά τους ανεπαρκή άτομα να διοικούν και αποφάσισαν μόλις το 2018 όταν κατέρρευσε πως τα προβλήματα του Συνεργατισμού οφείλονται στο διαχρονικό φαγοπότι. Τότε γιατί δεν άρχισαν έρευνες από το 2013, όταν ανέλαβαν και άφησαν μία τράπεζα να φτάσει στη σημερινή δύσκολη κατάληξή της;
Θέλαμε πραγματικά να πιστέψουμε πως αυτή η πενταετία θα είναι διαφορετική, από την πρώτη δύσκολη μεν αλλά και σε πολλά σημεία σκανδαλώδη διακυβέρνηση. Όχι μόνο γιατί ως κοινωνία πάθαμε και μάθαμε πολλά. Αλλά γιατί και αυτή η κυβέρνηση, που δοκιμάστηκε στα δύσκολα και υποσχέθηκε πολλά, βρέθηκε για άλλη μια φορά κατώτερη των περιστάσεων, ακολουθώντας στην οικονομία μία προδιαγεγραμμένη πορεία.
