Μία προσωρινή ήττα

Όταν στις βουλευτικές εκλογές του 2012, η Χρυσή Αυγή είχε λάβει 7% και εισήλθε στη βουλή, ήταν περίεργο για τα δεδομένα μιας Ελλάδας που είχε βιώσει Ανώγεια Καλάβρυτα και Δίστομο στην Κατοχή, πολλοί ήταν εκείνοι που απάντησαν πως η Χρυσή Αυγή ήταν το αντίβαρο στο πολιτικό κατεστημένο που είχε καταστρέψει την Ελλάδα και έφερε τους Έλληνες πολίτες στο χείλος της εξαθλίωσης και της ανέχειας.

Οι βίαιες επιθέσεις σε μετανάστες ονομάστηκαν ως σωτήριες παρεμβάσεις σε γειτονιές όπου η εγκληματικότητα ανθούσε, καθώς οι «Αλβανοί και Πακιστανοί έκλεβαν, βίαζαν και τρομοκρατούσαν ηλικιωμένους και ανήμπορους συμπατριώτες μας». Κάπως έτσι μία κοινωνία είχε κλείσει τα αφτιά στο γνωστό «εγέρθητω (sic) όλοι όρθιοι για τον αρχηγό» αμέσως μετά την είσοδό τους στη βουλή. Είχε απάντηση και για το χαστούκι που είχε δεχτεί στον αέρα από τον Ηλία Κασιδιάρη η Λιάνα Κανέλλη πως εκείνη το προκάλεσε με τη στάση της. Είχε γυρίσει το βλέμμα όταν στην πλατεία Συντάγματος ο Ηλίας Κασιδιάρης με την παρέα του μοίραζαν «πακέτο βοήθειας», ελέγχοντας τις ταυτότητες πριν δώσουν σε μία σειρά φτωχικά ντυμένων πολιτών –που ένιωθαν υπόχρεοι– μια πλαστική σακούλα με τρόφιμα, καθώς στόχος όπως έλεγαν ήταν «να παρέχουν τρόφιμα που έχουν παραχθεί στην Ελλάδα σε Έλληνες πολίτες». Έκλεισε και τα αφτιά όταν ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος διατυμπάνιζε πως τα στελέχη της Χρυσής Αυγής αποτελούν την «σπορά των ηττημένων του 1945». Χρειάστηκε να αποκαλυφθούν μέσω φωτογραφιών ναζιστικά σύμβολα, ναζιστικοί χαιρετισμοί σημαίες και η προφανής προσήλωση στον Χίτλερ για να αρχίσουν κάποιοι να ενοχλούνται και με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους και την έκπληξή τους για τη «μυστική» δράση του ακροδεξιού μορφώματος.

Ήταν όμως πλέον αργά. Και λέμε αργά γιατί παρά τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, θα αναμέναμε πως η Χρυσή Αυγή θα είχε εξαφανιστεί από τον κομματικό χάρτη, όχι να εξακολουθεί να διατηρείται ζωντανή στο πολιτικό σκηνικό. Τι σχέση έχει όμως η Χρυσή Αυγή και η ελληνική κοινωνία με την Κύπρο του σήμερα; Ίσως περισσότερες ομοιότητες από όσες νομίζουμε. Το παράρτημα της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο έχει καταφέρει να διεισδύσει και στην κυπριακή κοινωνία. Ενδεικτική η είσοδος στη βουλή το 2016, τα ποσοστά του Χρίστου Χρίστου στις προεδρικές εκλογές, αλλά και οι δημοσκοπήσεις που το δείχνουν να λαμβάνει την έκτη έδρα στις επικείμενες εκλογές. Αγνόησαν πολλοί τις επιθέσεις σε μετανάστες και Τουρκοκύπριους, τη στενή σχέση με τη Χρυσή Αυγή αλλά και τα ρεζιλίκια στη βουλή. Μόνο το πρόσφατο περιστατικό με τα μπουφάν αποτέλεσε το πρώτο τους μεγάλο παραπάτημα. Κι αυτό γιατί όσο δύσκολη κι αν είναι η οικονομική κατάσταση στην Κύπρο, η κοινωνία δεν έχει φτάσει στο σημείο να ανέχεται τον διαχωρισμό και τις διακρίσεις μικρών παιδιών. Αυτό ακριβώς αντιλήφθηκαν σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις και άνοιξαν μέτωπο εναντίον τους.

Πρόκειται όμως για μία προσωρινή ήττα του ΕΛΑΜ. Γιατί το ακροδεξιό κίνημα θα επανεμφανίζεται σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Είτε είναι για το κέντρο μεταναστών στο Ζύγι, είτε θα πρωτοστατούν στο κλείσιμο των οδοφραγμάτων, είτε θα θυμηθούν τα ενωτικά δημοψηφίσματα και να δοξάσουν τον Γρίβα.

Εκεί θα δούμε τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που οι παππούδες της ξενιτεύτηκαν για να ορθοποδήσει η κυπριακή οικονομία και οι γονείς της μεγάλωσαν στην προσφυγιά. Αυτής της κοινωνίας που σήμερα απαξιώνει τους ξένους κατηγορώντας τους πως της χαλούν τον κοινωνικό ιστό. Θα δούμε και τη στάση όλων αυτών των κομμάτων που θυμήθηκαν εκ των υστέρων πόσο κακό είναι το ΕΛΑΜ. Γιατί πριν θυμηθούν τις φασιστικές νοοτροπίες του και θυμηθούν την δική τους δημοκρατική ιστορία, όλοι αυτοί συναγελάζονταν μαζί τους, ψήφιζαν από κοινού προτάσεις νόμου, έκλειναν τα μάτια στον ακραίο λόγο τους και μας παρέδιδαν μαθήματα πως πρόκειται για δημοκρατικά εκλεγμένο κόμμα. Γιατί πολύ φοβόμαστε πως όλη αυτή η συζήτηση και η αντιπαράθεση από κάποια κόμματα, δεν γίνεται χάριν της δημοκρατίας αλλά γιατί σήμερα τουλάχιστον τους βολεύει ο πόλεμος με το ΕΛΑΜ. Ας μας αποδείξουν, λοιπόν, πως κάνουμε λάθος.