Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Όταν μία πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα» είναι η έκφραση που χρησιμοποιείται όταν θέλει κάποιος να εξηγήσει λίγο ποιητικά τη θεωρία του χάους. Τι γίνεται όμως όταν ένα δεκάχρονο παιδί χάσει τη ζωή του;
Ένα δεκάχρονο αγόρι έχασε τη ζωή του πριν από δέκα μέρες. Λίγες ώρες πριν έπαιζε ξέγνοιαστο στην αυλή του σχολείου του με τους συμμαθητές τους και έτυχε να κτυπήσει στο «premix» του σχολείου. «Κάθε ένας που κτυπά θα κάνουμε αξονικό;» φέρεται πως είπε ο γιατρός που τον εξέτασε στη μητέρα του και τον έστειλε πίσω στο σπίτι του.
Και κάπως έτσι μία μεγάλη τραγωδία προέκυψε και έθεσε στο προσκήνιο την αναλγησία ενός ολόκληρου κράτους. Επιβεβαίωσε τις δύο μεγάλες παθογένειες του κυπριακού κράτους, ένα σύστημα παιδείας που χωλαίνει και ένα σύστημα της υγείας που παραπαίει. Δύο τομείς που μπορεί να στήσουν ή να καταστρέψουν ένα κράτος. Δύο τομείς που αποτελούν ωρολογιακή βόμβα, όσο κι αν οι κυβερνώντες υπόσχονταν προεκλογικά εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και υγεία για όλους που μόνο εκείνοι θα μπορούσαν να εφαρμόσουν.
Σε ένα φυσιολογικό κράτος με υψηλό αίσθημα ευθύνης θα αναμέναμε από τους υπουργούς να είναι λίγο πιο σεμνοί μπροστά σε μία τέτοια τραγωδία. Αντ’ αυτού, προσπάθησαν να αποσείσουν αμέσως τις όποιες ευθύνες τους αναλογούσαν χωρίς να δείξουν τον ανάλογο σεβασμό. Μία κίνηση που όχι μόνο μας προβλημάτισε αλλά ενίσχυσε την καχυποψία μας για το ότι οι βαρύγδουπες υποσχέσεις μεταρρυθμίσεων σε υγεία και παιδεία θα μείνουν στο ράφι την επόμενη πενταετία.
Οι πολιτικοί προϊστάμενοι των δύο υπουργείων έχουν λοιπόν τις δικές τους ευθύνες για το μπάχαλο που επικρατεί στην υγεία και την παιδεία και αυτό δεν θα περιοριστεί σε κάποιες ποινικές έρευνες.
Ένα όμως είναι αυτό, άλλο τα όσα διαμείφθηκαν από την ηγεσία της συντεχνίας των γιατρών. Μία απεργία τη χειρότερη στιγμή και με τη χειρότερη αιτιολογία. Όλοι νιώσαμε άσχημα μπροστά στη δημόσια σύλληψη των ιατρών. Όμως από τη στιγμή που το ίδιο το δικαστήριο αποφάσισε να εκδώσει εντάλματα σύλληψης, τότε δεν τίθεται θέμα ούτε για ποινικοποίηση της ιατρικής αλλά ούτε για διαπόμπευση των ιατρών.
Είναι αυτό που προνοεί το λειτούργημα της ιατρικής; Σίγουρα όχι. Όλο αυτό το πανηγύρι δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από έναν άγαρμπο και εν πολλοίς επικίνδυνο συνδικαλισμό. Έναν συνδικαλισμό που οφείλει να ντροπιάζει όλους εκείνους τους γιατρούς που δεν ξεχνούν την ουσία του λειτουργήματός τους. Και αυτή δεν είναι άλλη από το να σώζουν ζωές σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Κάθε ευσυνείδητος γιατρός όφειλε μπροστά στον θάνατο ενός παιδιού να σιωπήσει έστω και για λίγο, ζητώντας ταπεινά συγγνώμη από τη μητέρα του.
Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με τον χειρότερο είδος συνδικαλισμού, με ηγεσίες που μάλλον βρίσκονται εκτός πραγματικότητας. Τα όσα είπε τα τελευταία εικοσιτετράωρα ο κ. Κούμας όφειλαν να ντροπιάζουν τον κάθε ένα από μας. Και δεν θέλουμε να γενικεύσουμε και να μηδενίσουμε τον ρόλο του συνδικαλισμού, όσο κι αν αυτός ο ρόλος αμφισβητείται τελευταίως. «Όσοι βρήκαν αφορμή και πρόσχημα τη στάση εργασίας των γιατρών, για να ξιφουλκήσουν γενικώς και αορίστως κατά του συνδικαλισμού καλά κάνουν επιτέλους να ειρηνεύσουν με την ιδέα πως όσο υπάρχει μισθωτή εργασία θα υπάρχουν συντεχνίες και συνδικαλισμός», έλεγε σε ανάρτησή του στο twitter ο πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Γιώργος Φράγκου. Και οφείλουμε να συμφωνήσουμε πως σε μία κρίσιμη εποχή όπου τα εργασιακά δικαιώματα πετσοκόβονται ο ρόλος της συντεχνίας είναι και οφείλει να είναι καίριος.
Αυτή τη φορά όμως δεν μιλάμε για έναν οποιοδήποτε συνδικαλισμό. Μιλάμε για κατάχρηση δύναμης και εξουσίας. Μιας κατάστασης που ουδέποτε στο παρελθόν υπήρξε στην Κύπρο. Μετά από όσα ακολούθησαν του θανάτου του μικρού Σταύρου, αλλά και της κατακραυγής της κοινωνίας, ευχόμαστε, όλοι αυτοί οι γιατροί και οι ηγεσίες τους να αναθεωρήσουν. Και κάποιοι από αυτούς να υψώσουν το ανάστημά τους. Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας και η ενσυνείδηση της ουσίας θα είναι η αρχή για να αλλάξουν πολλά στον τομέα της υγείας. Και ίσως με αυτή την αλλαγή νοοτροπίας, να έχουν αυτή τη φορά και τη συμπαράσταση της κοινής γνώμης. Η οποία επί του παρόντος, μόνο με αηδία παρακολουθεί τα όσα τεκταίνονται.
