Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Θα απαντήσουμε, εάν παραβιάστηκαν οι κόκκινες γραμμές στη Συρία» ανέφερε ο κατά τα άλλα μετριοπαθής Εμανουέλ Μακρόν, προετοιμάζοντας πως η Γαλλία θα έχει λόγο και ρόλο στην κατάσταση που διαδραματίζεται στη Μέση Ανατολή.
Αυτή του η τοποθέτηση ερμηνεύθηκε από κάποιους πως ο Γάλλος Πρόεδρος είναι έτοιμος να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, κάτι που θα διαφανεί από τη στάση που θα κρατήσει στη Συρία. Σε κάποιους βεβαίως θύμισε παρόμοιες δηλώσεις του τέως αμερικανού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, προϊδεάζοντάς τους πως το πιο πιθανό είναι να λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο, αποφεύγοντας κάποια ενεργή δράση και χάνοντας εν πολλοίς μέρος της αξιοπιστίας του. Το τι θα κάνει τελικώς ο Μακρόν ακόμα είναι άγνωστο, αλλά η στάση του δείχνει πως η Γαλλία έχει συμφέροντα στην περιοχή και δεν πρόκειται να μείνει πλήρως αδρανής.
Δεν είναι μόνο η Γαλλία βέβαια. Με την κατάσταση στη Συρία να κλιμακώνεται και χωρίς να φαίνεται για την ώρα φως στο τούνελ, αναδύεται ένα πλέγμα διαφορετικών δυνάμεων και συμφερόντων που πυροδοτούν ολοένα και περισσότερο το κλίμα στη Μέση Ανατολή. Πολλοί οι παίκτες στην περιοχή ενώ οι ισορροπίες δυνάμεων είναι τόσο ευμετάβλητες όσο και η κατάσταση στην περιοχή.
Ενδεικτικό της κατάστασης και των πολλαπλών συμφερόντων στην περιοχή είναι η συνάντηση την περασμένη βδομάδα στην Άγκυρα των Ερντογάν, Πούτιν και Ροχανί για να συζητήσουν για τη συριακή κρίση. Οι Ερντογάν και Πούτιν προηγουμένως είχαν συμφωνήσει για την παραλαβή του ρωσικού συστήματος αεράμυνας S-400. Συμφωνία που ίσως να καταδεικνύει τη νέα εποχή στις σχέσεις των δύο μερών, πυροδοτώντας ωστόσο την οργή των ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο πως ενώ ο Ταγίπ Ερντογάν είχε ως στόχο την ανατροπή Άσαντ και την εγκατάσταση εναλλακτικού καθεστώτος, πλέον συμπλέει με το Ιράν και τη Ρωσία που στήριζαν από την αρχή το καθεστώς Άσαντ. Θα συνεχίσει αυτό ή θα προκληθούν στη συνέχεια νέες εντάσεις;
Στο κάδρο μπαίνει και η επιρροή των ΗΠΑ. Αμερικανοί στρατιώτες βρίσκονται σε περιοχή που θέλει να καταλάβει η Τουρκία, στην προσπάθειά της να αποκτήσει τον έλεγχο στην περιοχή, απομονώνοντας τους Κούρδους. Πώς θα αντιδράσει όμως η κυβέρνηση Τραμπ, που δεν φαίνεται να έχει συνολική πολιτική για τη Συρία; Θα στηρίξει τους Κούρδους τελικά, βάζοντάς τα ανοικτά πλέον με την Άγκυρα ή θα μείνει αδρανής;
Το ποιος θα βγει νικητής από αυτή την ατέρμονη σύγκρουση και ποιας δύναμης τα συμφέροντα θα υπερισχύσουν είναι δύσκολο να διαφανεί, διότι η καθεμία δύναμη υπηρετεί διαφορετικούς σκοπούς. Το μόνο τραγικά βέβαιο στη συριακή κρίση είναι ποιος είναι ο ηττημένος, που δεν είναι άλλος από τον συριακό λαό. Η αιματοχυσία συνεχίζεται στη Συρία εδώ και επτά χρόνια, και δυστυχώς κλιμακώνεται. Την ίδια ώρα η διεθνής κοινότητα παραμένει απαθής παρά τις κατά καιρούς άτονες επικρίσεις, και οι ισχυροί παίζουν σε πράσινη τσόχα τις τύχες ενός ολόκληρου λαού.
