Της Μαρίνας Οικονομίδου
Στον έρωτα λένε πως όλα επιτρέπονται. Στον πόλεμο και στην πολιτική όμως; Ο ηττημένος αφήνει κατά μέρος τους συναισθηματισμούς και αναγκάζεται να προχωρήσει σε συμβιβασμούς. Συμβιβασμούς που σίγουρα δεν τον εξευτελίζουν, αλλά μπορούν να διασφαλίσουν την επιβίωσή του και πάνω από όλα το εθνικό συμφέρον. Αυτός ο πολιτικός ρεαλισμός είναι, άλλωστε, αυτό που ξεχωρίζει τους ηγέτες από τους πολιτικάντηδες. Πόσο επικρατεί, όμως, ο ρεαλισμός στο κυπριακό πολιτικό σκηνικό; «Για μας η εξουσία δεν είναι το παν, αλλά εάν άλλοι ανέλθουν στην εξουσία, ο τόπος θα καταστραφεί». Κάπως έτσι γλαφυρά παρουσίαζε τη σχέση εξουσίας και ΔΗΚΟ το 1982 ο Σπύρος Κυπριανού, καταδεικνύοντας την πολιτική κουλτούρα που διέπει τον χώρο του Κέντρου και όχι μόνο αυτού, για να είμαστε ειλικρινείς. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα και κοινά ολισθήματα των πολιτικών ανδρών να πιστεύουν πως η κοινωνία τους έχει ανάγκη, πως αυτοί μπορούν να καθοδηγήσουν ένα ολόκληρο κοινωνικό ρεύμα και όχι πως κάποιοι από αυτούς βρίσκονται απλώς συγκυριακά να ηγούνται ένα κοινωνικό ρεύμα που μόνο του δημιουργήθηκε.
Πέρασαν τριανταπέντε περίπου χρόνια από την εν λόγω τοποθέτηση του Σπύρου Κυπριανού με τον σημερινό ΔΗΚΟϊκό πρόεδρο να διεκδικεί την προεδρία και δίπλα του να συσπειρώνονται σχεδόν όλες οι δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου. «Το διακύβευμα των εκλογών είναι ζωή ή θάνατος» έλεγε την προηγούμενη Κυριακή η Ελένη Θεοχάρους, καλώντας τον κόσμο να προσέλθει στην κάλπη και να ψηφίσει τον Νικόλα Παπαδόπουλο και κατά την ίδια να διαλέξει τη ζωή αντί τον θάνατο. Με τον ίδιο τρόπο, τόσο ο Μαρίνος Σιζόπουλος όσο και ο υποψήφιος του χώρου Νικόλας Παπαδόπουλος παρουσίαζαν όλο αυτό το διάστημα τις προεδρικές εκλογές ως ένα δημοψήφισμα. Δημοψήφισμα που η κρισιμότητα των στιγμών επέβαλλε να ψηφίσουμε όλοι Νικόλα Παπαδόπουλο.
Το 40%, ωστόσο, που έλαβαν οι δυνάμεις της «αλλαγής» κατά τις βουλευτικές συρρικνώθηκε την περασμένη Κυριακή στο 25% με αποτέλεσμα να αποκλειστούν από τον β΄ γύρο. Έπαιξαν κι έχασαν. Όχι εξαιτίας μιας τρελής συνωμοσίας που θέλει να πλήξει τον ενδιάμεσο χώρο, αλλά γιατί οι πολιτικές τους θέσεις, δικαίως ή αδίκως, δεν έπεισαν τη μεγάλη μερίδα της κυπριακής κοινωνίας. Γιατί δεν έπεισαν την πλειοψηφία της κοινωνίας, τι πήγε λάθος; Αυτό δεν είναι το κύριο ερώτημα που θα πρέπει να θέσουν; Αντ’ αυτού, το ΔΗΚΟ επέλεξε να μπει σε μία άνευ προηγουμένου εσωκομματική διένεξη, καθαρίζοντας και καρατομώντας όσους διαφωνούν και οι υπόλοιποι να γκρινιάζουν περί πριμοδότησης. Όλη αυτή η απογοήτευση τους οδήγησε στην απόφαση του όλα ή τίποτα. Συμπεριφορά που θυμίζει το νηπιαγωγείο. Αφού δεν έγινε το δικό μας, τότε εμείς δεν παίζουμε και καλούμε εμμέσως τους ψηφοφόρους μας στην αποχή και το λευκό.
«Σε καμιά περίπτωση δεν καλούμε τον κόσμο να απέχει. Η αποχή δεν είναι συμμετοχή στη δημοκρατική διαδικασία και τη θεωρούμε ότι είναι αποποίηση και καθήκοντος και δικαιώματος του κάθε πολίτη. Οφείλουν να μεταβούν στην κάλπη. Δεν είμαστε δικτατορικό καθεστώς να αποφασίσουμε και να διατάζουμε. Εμείς θα πούμε την άποψή μας και τους καλούμε να μεταβούν στα εκλογικά κέντρα και να εξασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, επιλέγοντας ούτε τον ένα ούτε τον άλλο», ανέφερε χαρακτηριστικά η κ. Θεοχάρους εξηγώντας μας με λίγα λόγια να πάνε αλλά να ρίξουν άκυρο, σταυρώνοντας και τους δύο. Το αν αυτή είναι σοβαρή τοποθέτηση είναι ένα ζήτημα ανοικτό και αμφίβολο.
Αναμέναμε, ωστόσο, από κόμματα που εκπροσωπούν το 1/3 περίπου της κοινωνίας, πολιτικά πρόσωπα που ήταν έτοιμα να αναλάβουν θέση εξουσίας, να συμπεριφέρονταν με περισσότερη σοβαρότητα και με αίσθημα πολιτικής ευθύνης. Η κοινωνία είναι ώριμη πλέον και αντιλαμβάνεται πολλά. Αντιλαμβάνεται κυρίως πως οι εποχές που μεσσίες καθήλωναν τα αποσβολωμένα πλήθη και που πατρόναραν τις μάζες έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ο κόσμος βλέπει, ακούει, κρίνει και στη συνέχεια ψηφίζει. Η κοινωνία, λοιπόν, θα επιλέξει έναν από τους δύο υποψηφίους. Οι ενδιάμεσοι τι θα κάνουν όταν η κάλπη ανοίξει και διαφανεί πως η ιστορία όχι μόνο τους έχει προσπεράσει αλλά και η ίδια η κοινωνία τους γυρίζει για δεύτερη φορά την πλάτη;
