Ας το παραδεχτούμε επιτέλους. Οι αντιδράσεις μας σε σημαντικά γεγονότα ή εξελίξεις που αφορούν το μέλλον του νησιού μας είναι πολλές φορές «παιδικές» και ανώριμες. Τελευταίο παράδειγμα, τα όσα συμβαίνουν στον απόηχο της τριμερούς διάσκεψης για το Κυπριακό.
Από το απόγευμα της Κυριακής, κυβέρνηση, κόμματα, αλλά και διάφορες μερίδες της κοινωνίας «πανηγυρίζουν» λες και η Κύπρος περνά στην σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας έχοντας πραγματοποιήσει ένα μεγάλο κατόρθωμα. Οι πανηγυρισμοί και τα μεγάλα λόγια αναδύονται στο προσκήνιο της επικαιρότητας με αφορμή την αποφυγή της πενταμερούς διάσκεψης και του περίφημου χρονοδιαγράμματος, γεγονότα που ορίζονται από κάποιους ως ένα μεγάλο κατόρθωμα που θα «αλλάζει την ροή της ιστορίας» του νησιού.
Εντάξει, δεν έχουμε να προσθέσουμε πολλά για τα «διπλωματικά τσιφτετέλια» της Άγκυρας, τα οποία επιβάλλουν στην ηγεσία του Μουσταφά Ακιντζί ανούσιες μανούβρες στο Κυπριακό. Άλλωστε αυτή η στήλη υπήρξε από τις πρώτες δημόσιες παρεμβάσεις που δεν αποδέχθηκαν το περίφημο «μομέντουμ» και προϊδέαζαν τον αναγνώστη για μια σειρά δυσκολιών και εμποδίων στις συνομιλίες Αναστασιάδη-Ακιντζί. Ωστόσο, η αντιμετώπιση των «τσαλιμιών» της τουρκικής πλευράς είναι αρκετή για να δικαιολογήσει τους δικούς μας πανηγυρισμούς;
Τι κρύβεται στο επίκεντρο αυτού του πανηγυρικού κλίματος, αν όχι η «εθνική» αλαζονεία και οι ψυχαναγκαστικές εκφάνσεις μιας βαλκανικού τύπου εθνικιστικής πολιτικής γραμμής; Πως άλλωστε να εξηγήσουμε τα πανηγύρια εις βάρος του «φίλου» Ακιντζί; Τι έχουμε να πούμε για το political corectness κάποιων κύκλων που επενδύουν στον Ακιντζί με το σκεπτικό ότι είναι ο μόνος ικανός να φέρει στην ε/κ πλευρά την «εθνικά» επιθυμητή λύση (οι ίδιοι κύκλοι διακρίνονται για τις εμμονές τους σε διάφορα πεδία, λ.χ. στο ζήτημα της μετάφρασης του τουρκικού όρου kurucu devlet ως συνιστώσα πολιτεία αντί για ιδρυτικό κράτος).
Σε τελική ανάλυση, η πικρή πραγματικότητα είναι μια και μοναδική. Παρά το θετικό κλίμα στις σχέσεις των δυο ηγεσιών, τις ζιβανιές, τις κοινωνικές συνεστιάσεις, τα χαμόγελα και την φιλία των δυο Λεμεσιανών, τα μεγάλα προβλήματα στα πεδία εδαφικού-περιουσιακού και εγγυήσεων παραμένουν επί τάπητος. Οι δυο πλευρές εξακολουθούν να τηρούν αποστάσεις ασφαλείας από τις όποιες γεφυρωτικές προτάσεις.
Η ηγεσία του κ. Ακιντζί μιλά για «τ/κ ιδρυτικό κράτος» με ενιαίο εδαφικό, τουρκοκυπριακό χαρακτήρα. Η ε/κ πλευρά αναφέρεται σε ομοσπονδία με δυο επαρχίες, μια τ/κ επαρχία, η οποία παρά το γεγονός ότι σε επίπεδο ταμπέλας θα είναι τ/κ, πληθυσμιακά και περιουσιακά ενδέχεται να είναι πολυπολιτισμική ή ακόμη και ε/κ. Η ε/κ πλευρά απαιτεί επιστροφή εδαφών. Με βάση τις κατευθυντήριες γραμμές της Άγκυρας, σημείο εκκίνησης των οποίων είναι η σελτζούκικη-οθωμανική παράδοση της άλωσης εδαφών (φετίχ), η ηγεσία του κ. Ακιντζί επιχειρεί να κλείσει την πόρτα στην προοπτική της επιστροφής της Μόρφου. Την ίδια στιγμή, η ηγεσία του κ. Ακιντζί, σε πρόσφατη δημόσια παρέμβασή της, φτάνει στο σημείο να αναφερθεί στις επιθέσεις που δέχονται τ/κ συμπολίτες στην δική μας πλευρά της Πράσινης Γραμμής, για να αιτιολογήσει την διαιώνιση της παρουσίας των τουρκικών στρατευμάτων στο νησί.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι δυο πλευρές καταγράφουν «επιτυχημένη» πορεία και στα πεδία της ΑΟΖ και της ομόσπονδης διακυβέρνησης. Εν έτη 2016, η ηγεσία του κ. Αναστασιάδη απορρίπτει το δικαίωμα της εκ περιτροπής προεδρίας, το οποίο είχε σχεδόν γίνει αποδεκτό πριν από αρκετά χρόνια. Την ίδια στιγμή, συνεχίζονται οι κινήσεις και οι μανούβρες στην ΑΟΖ, με απώτερο στόχο την άσκηση πίεσης στην τουρκική πλευρά. Η Άγκυρα ετοιμάζεται να απαντήσει στις εν λόγω κινήσεις με τις δικές της πρωτοβουλίες που ενδέχεται σταδιακά να «εντυπωσιάσουν» μεγάλες μερίδες της κοινωνίας σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες αυτής της στήλης.
Με λίγα λόγια, επιστρέφουμε στο ίδιο σημείο το οποίο είχαμε τονίσει σε μια σειρά προηγούμενων άρθρων μας. Δυστυχώς απέχουμε ακόμη πολύ από την πολυπόθητη λύση, όχι επειδή το Κυπριακό είναι ένα πηγάδι δίχως πάτο, αλλά κυρίως λόγω των «εθνικών», βαλκανικού τύπου εμμονών των εμπλεκόμενων πλευρών. Εμμονές που προσφέρονται στο βωμό της μικροπολιτικής που επιβάλλουν οι τοπικές και προεδρικές εκλογές κ.ο.κ.
Φως στην άκρη του τούνελ ενδέχεται να δούμε μόνο όταν θα πάψουμε να πανηγυρίζουμε εις βάρος του «φίλου» Ακιντζί. Όταν προσεγγίσουμε τον Ακιντζί ως συνέταιρο του μέλλοντος, με τον δικό του ξεχωριστό, αυτόνομο «χώρο πολιτικού παιχνιδιού» και όχι ως ένα μέσο για την επιβολή των εθνικών εμμονών μας στην Τουρκία και όταν ο ίδιος κατανοήσει τις ευαισθησίες της ε/κ πλευράς στο ζήτημα του εδαφικού-περιουσιακού και των εγγυήσεων. Τότε ενδέχεται να ανοίξει επιτέλους το περίφημο παράθυρο ευκαιρίας στο Κυπριακό. Μέχρι τότε, «καλά όνειρα» σε όσους επενδύουν στον εθνικισμό, στον ιμπεριαλισμό και στα όνειρα του σύγχρονου καπιταλισμού.
