Ένα νέο «φάντασμα» πλανάται πάνω από την περιοχή μας. Όχι δεν πρόκειται για τον παλαιό μας γνώριμο, τον κομμουνισμό, αλλά ένα άλλο «φαινόμενο» που φέρει παρόμοια χαρακτηριστικά. Στις απαρχές του 21ου αιώνα, ένας νέος άξονας έρχεται να ορθώσει το ανάστημα του στην Δύση, στην ηγεμονία των ΗΠΑ και των «δορυφόρων» τους. Ρωσία, Κίνα, Ιράν και άλλες δυνάμεις που αντιστέκονται στις ηγεμονικές διαθέσεις της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της δρομολογούν τα δικά τους ιμπεριαλιστικά σχέδια για την περιοχή.
Η Κύπρος βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της μεγάλης αναμέτρησης έστω και αν η ιθύνουσα τάξη, για τους δικούς της πολιτικούς ή ταξικούς λόγους, επιλέγει να αποσιωπήσει την εν λόγω πραγματικότητα. Μια πρόχειρη ματιά στα όσα συμβαίνουν στο πεδίο της διαφθοράς και των διαπλεκόμενων σχέσεων με τα ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων και κυρίως την Μόσχα είναι αρκετή για να κατανοήσει ο μέσος αναγνώστης την σοβαρότητα της όλης εξέλιξης.
Στην αναμέτρηση των τιτάνων η «μικρή» Κύπρος έχει τον δικό της αξιόλογο ρόλο.
Ποιοι παράγοντες βρίσκονται στο επίκεντρο της αναμέτρησης; Ο έλεγχος της γης, των φυσικών πόρωνκαι των κυβερνήσεων των χωρών αυτής της περιοχής, όπως πάντα ξεχωρίζει ως πρωταρχικός στόχος των αντιμαχόμενων στρατοπέδων. Με τον όρο «φυσικοί πόροι» αναφερόμαστε κυρίως σε δυο στοιχεία, νερό και ενέργεια (φυσικό αέριο, ηλεκτρικό ρεύμα).
Ενώ το δεύτερο σημαντικότερο στοιχείο της μεγάλης αναμέτρησης είναι ο αγώνας δρόμου για την δημιουργία «σφαιρών επιρροής» ή ενός δικτύου φιλικών δυνάμεων.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην ευρύτερη περιοχή είναι σημαντικές και μας προϊδεάζουν για την τροπή των μελλοντικών εξελίξεων στην «γειτονιά» μας. Ο Πρόεδρος της Ρωσίας, λίγο πριν τις ρωσικές προεδρικές εκλογές, βγαίνει νικητής από την μεγάλη αναμέτρηση με τις εξτρεμιστικές δυνάμεις στην Συρία. Πέρα από την ήττα των αντίπαλων δυνάμεων στο πεδίο των μαχών της Συρίας, ο Βλαντίμιρ Πούτιν προχωρά ένα βήμα και δημιουργεί ένα δίκτυο συνεργάσιμων δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο.
Εντός των εν λόγω πλαισίων ο Πούτιν μεταπηδάει από την Συρία στην Αίγυπτο όπου υπογράφει συμφωνία για την δημιουργία πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Από εκεί κατευθύνεται στην Άγκυρα, όπου θέτει επί τάπητος την προοπτική της συνεργασίας στα πεδία της ενέργειας και της άμυνας με τη νατοϊκή Τουρκία.
Όλες οι εν λόγω επιτυχίες της Ρωσίας κατεγράφησαν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και εν μέσω πολλών προκλήσεων σε ποικίλα πεδία. Για παράδειγμα, λίγο πριν την εμφάνιση της Ρωσίας στο πολεμικό πεδίο της Συρίας, το «φιλικό» καθεστώς του Ασάντ βρισκόταν αντιμέτωπο με τον κίνδυνο της ολοκληρωτικής κατάρρευσης, καθώς οι ΗΠΑ, οι δυτικοί παράγοντες και οι συμμαχικές δυνάμεις καιροφυλακτούσαν για να του δώσουν το «φιλί του θανάτου».
Την ίδια περίοδο, η Ρωσία είχε έρθει στα πρόθυρα μιας ανοιχτής αντιπαράθεσης με την Τουρκία με αφορμή την κατάρριψη ενός ρωσικού μαχητικού από την Τουρκική Πολεμική Αεροπορία. Όμως όλες αυτές οι προκλήσεις αποτελούν σήμερα αναμνήσεις από το μακρινό παρελθόν. Σε συνεργασία με το Ιράν, την Συρία και άλλες φιλικές δυνάμεις η Ρωσία λαμβάνει πλέον μέρος σε μια άτυπη συμμαχία, η οποία καθορίζει τις λεπτές ισορροπίες στην περιοχή μας.
Σημαντικό όμως είναι να αναφέρουμε ότι την ίδια περίοδο η Τουρκία άρχισε να διαφοροποιεί την στάση της και να απομακρύνεται από το δυτικό μπλοκ. Σταδιακά, η Άγκυρα επαναπροσέγγισε την Μόσχα και την Τεχεράνη, ενώ σήμερα, προχωρά στην «επιδιόρθωση» και την ανάπτυξη των σχέσεων της με το Ιράκ. Στην συνέχεια, ακολουθεί η αποκατάσταση των σχέσεων (αν όχι πλήρης, σίγουρα τμηματική) με την Συρία και την Αίγυπτο.
Σε μια περίοδο που το νέο «φάντασμα» της περιοχής», ο άξονας Ρωσίας-Ιράν-Κίνας-συμμάχων δηλώνειπαρών στις εξελίξεις, σε μια έκταση η οποία απλώνεται από το Βελουχιστάν μέχρι τα παράλια της Αφρικής, χώρες των οποίων οι εξωτερικές σχέσεις «αμφιταλαντεύονται» ή «αιωρούνται» ξεκινούν νέες αναζητήσεις με την ελπίδα ότι η αναμέτρηση των τιτάνων θα είναι επικερδής για τις ίδιες.
Και ενώ το νέο «φάντασμα» ήρθε για να μείνει στην περιοχή μας προκύπτει το εξής σημαντικό ερώτημα: Πως πρέπει να προσεγγίσουν την νέα εξέλιξη, την νέα ιμπεριαλιστική αναμέτρηση στην περιοχή μας, «μικρές δυνάμεις» όπως η Κύπρος; Ο τυχοδιωκτισμός της τουρκικής διπλωματίας, οι πειραματισμοί της Άγκυρας, η αιωρούμενη διπλωματία (δεν διακόπτω τις σχέσεις με την Δύση αλλά φλερτάρω με το Κρεμλίνο) και οι παρασκηνιακές συναλλαγές, αποτελούν άραγε παράδειγμα προς μίμηση; Ή μήπως θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας στην σχηματοποίηση μιας νέας εκδοχής του περίφημου κόνσεπτ της ουδετερότητας στον 21ο αιώνα; Προσωπικά πιστεύω ότι σήμερα το συγκεκριμένο ερώτημα φέρει ιδιαίτερη βαρύτητα.
Κρίμα που μέχρι σήμερα δεν έχουμε ακούσει πολλά από τους μνηστήρες του υψηλότερου πολιτικού αξιώματος της πολιτείας περί του εν λόγω θέματος.
