Ονομάζεται Αντόν Μπάκοβ. Είναι ο ηγέτης του Μοναρχικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας και κατεβαίνει στις επικείμενες εκλογές ως υποψήφιος για την προεδρία της Ρωσίας. Είναι επιχειρηματίας. Έχει στην διάθεση του εντυπωσιακά χρηματικά κονδύλια και διασυνδέσεις με τους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης. Πριν από περίπου δυο δεκαετίες, στον απόηχο της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης επιχείρησε να δημιουργήσει ένα βασίλειο στην Δημοκρατία Ουράλ. Το σχέδιο σκόνταψε στο βέτο του Μπόρις Γιέλτσιν, του πρώτου Προέδρου της Ρωσίας.
Η πρώτη άρνηση δεν τροποποίησε τα σχέδια του κ. Μπάκοβ. Μετά την εκλογή του στο ρωσικό κοινοβούλιο εξακολούθησε να οραματίζεται την δημιουργία ενός βασιλείου σε ένα κάποιο κομμάτι αυτού του πλανήτη όπου ο Οίκος Ρομανώφ θα αναλάμβανε την διακυβέρνηση και θα διοικούσε μια κοινότητα Ρώσων, η οποία θα ήταν προσκολλημένη στα ιδεώδη της ρωσικής Δεξιάς και στο όραμα της ανασυγκρότησης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπό την καθοδήγηση της Μεγάλης Ρωσίας.
Με μπούσουλα το προαναφερόμενο όραμα ο κ. Μπάκοβ ήρθε πριν από λίγο καιρό σε επαφή με την κυβέρνηση του Κιριμπάτι (μικρή νησιωτική δημοκρατία, που βρίσκεται στην Ωκεανία). Στην εν λόγω συνάντηση ο Ρώσος επιχειρηματίας μετέφερε στον χαρτοφύλακά του έγγραφα τα οποία ανέλυαν το σχέδιο της αναστήλωσης του Οίκου Ρομανώφ σε αυτό το μακρινό κομμάτι του πλανήτη. Πριν τις επαφές του με την κυβέρνηση του Κιριμπάτι, ο κ. Μπάκοβ είχε ήδη προσεγγίσει τον Γερμανό πρίγκιπα Κάρολο Έμιχ του Λένινγκεν, ο οποίος βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός και ο οποίος δηλώνει σήμερα έτοιμος να αναλάβει τον ρωσικό θρόνο με το όνομα και τίτλο, Αλέξανδρος Β΄, νέος Τσάρος της Ρωσίας.
Μπορεί για τους ειδικούς των διεθνών σχέσεων το σχέδιο του κ. Μπάκοβ να φαντάζει ως ένα σενάριο ταινίας φαντασίας, ωστόσο αυτό δεν ίσχυσε στην περίπτωση της κυβέρνησης του Κιριμπάτι. Η μικρή, νησιωτική δημοκρατία, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με τις καταστροφές που προκαλεί η κλιματική αλλαγή και μια δύσκολη οικονομική συγκυρία προσέλκυσε αρχικά με ενδιαφέρον το σχέδιο του Ρώσου πολιτικού και επιχειρηματία.
Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε την ετήσια καταβολή για τα επόμενα έξι συνεχόμενα χρόνια ενός ποσού ύψους 20 εκ. Αμερικανικών Δολαρίων και επενδύσεις συνολικού ύψους 350 εκ. Αμερικανικών Δολαρίων στο Κιριμπάτι με αντάλλαγμα την εξαγορά ακατοίκητων νησιών, όπου και θα υψωνόταν η νέα μοναρχία των Ρομανώφ και η νέα Ρωσία.
Ο Πρόεδρος του Κιριμπάτι ήταν ο πρώτος που παρουσίασε έντονο ενδιαφέρον για το σχέδιο του κ. Μπάκοβ, κυρίως για την χρηματική αμοιβή που προσέφερε ο ίδιος στην χώρα του. Ακολούθησαν και άλλα μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Ωστόσο, η υποστήριξη του Προέδρου Τανέτι Μααμάου δεν υπήρξε αρκετή για την τελική έγκρισή του μεγαλόπνοου σχεδίου το οποίο παρέμεινε στάσιμο στο στάδιο της μελέτης .
Η έντονη διαμαρτυρία της αντιπολίτευσης ήταν αρκετή για να αλλάξει γνώμη η κυβέρνηση. Για δεύτερη φορά ο κ. Μπάκοβ βρισκόταν αντιμέτωπος με ένα ιστορικό «όχι» το οποίο όμως δεν πτόησε τις προσπάθειές του για ην υλοποίηση του σχεδίου του σε άλλες περιοχές του πλανήτη. Έτσι, μετά το Κιριμπάτι χτύπησε την πόρτα της κυβέρνησης της Γκάμπια.
Εδώ το σχέδιο του προσέλκυσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον, με τις πρώτες ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες να θέλουν την κυβέρνηση ης Γκάμπια και τον Οίκο Ρομανώφ να έχουν υπογράψει στις αρχές του Δεκεμβρίου σύμφωνο συνεργασίας για την δημιουργία τεχνητών νησιών στα χωρικά ύδατα της Γκάμπια, όπου θα αναστηλωθεί η ρωσική μοναρχία. Η ντόπια κοινωνία της Γκάμπια εκφράζει καχυποψία και προβληματισμό για την εν λόγω εξέλιξη, ενώ οι πληροφορίες για την «ιστορική συμφωνία» δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει.
Γιατί αναφέρομαι στην περίπτωση του κ. Μπάκοβ; Για τον εξής απλούστατο λόγο. Υπό την σκιά των τελευταίων εξελίξεων θεωρώ ότι η Κύπρος θα μπορούσε να φιλοξενήσει το σχέδιο του Ρώσου επιχειρηματία, κυρίως υπό το πλαίσιο των εξής ερωτημάτων: Άραγε δεν έχει η Κύπρος έτσι και αλλιώς ανοίξει τις πύλες τις σε Ρώσους και άλλων εθνικοτήτων επιχειρηματίες; Δεν τους προσφέρουμε «διευκολύνσεις», υπηκοότητες, άδειες διαμονής; Δεν μετατρέψαμε την Λεμεσό σε «μικρή Ρωσία»; Δεν θα ήταν άραγε δυνατόν να δημιουργήσουμε μια «νέα Ρωσία» στα ανοιχτά της Λάρνακας, της Λεμεσού ή της Πάφου;
Εάν τελικά προχωρούσε το σχέδιο ανέγερσης της νέας ρωσικής μοναρχίας στα ανοιχτά των παραλίων μας, θα μας ήταν άραγε πολύ δύσκολο να αναγνωρίσουμε μια νέα αυτόνομη κρατική δομή σε αυτόν τον μικρό τόπο; Δεν έχουμε άλλωστε τόσες άλλες (Κυπριακή Δημοκρατία, κατεχόμενα, βρετανικές βάσεις, νεκρή ζώνη κ.ο.κ.); … Και εάν τελικά αναγνωριζόταν η αυτονομία της νέας δομής, δεν θα μπορούσαν να βρουν εκεί καταφύγιο κάποιοι συμπολίτες μας;
Ίσως ο οίκος των Ρομανώφ θα μπορούσε να στεγάσει μια μειοψηφία της ντόπιας κοινωνίας η οποία δεν συμφωνεί με τα όσα εξωφρενικά συμβαίνουν σε αυτόν τον τόπο, με το πολιτικό λιντσάρισμα μιας θεατρικής παράστασης στις «ελεύθερες περιοχές» και μιας εφημερίδας στα «Κατεχόμενα», με την «απίστευτη» σιωπή των πολιτικών και των δικαστικών μπροστά στα φαινόμενα παρανομίας και διαφθοράς, με την απραξία της κοινωνίας μπροστά στην έξαρση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και των εχθρικών αντανακλαστικών απέναντι σε κάθε είδους ατομικές προτιμήσεις και επιλογές, που δεν βρίσκουν σύμφωνες την οικογένεια, την θρησκεία, την συντηρητική κοινωνία κ.ο.κ.
Παρά το γεγονός ότι διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις ως προς την τελική αποδοχή των συγκεκριμένων μερίδων της κοινωνίας μας από την συντηρητική και δεξιά μοναρχία των Ρομανώφ, πιστεύω ότι μια δοκιμή δεν θα μας κόστιζε ακριβά. Άλλωστε η τεχνητή Κύπρος ενδέχεται να είχε περισσότερο ενδιαφέρον και πολυχρωμία από την φυσική Κύπρο…
