Την προηγούμενη εβδομάδα η συγκεκριμένη στήλη δέχθηκε πολλά μηνύματα και αρκετή κριτική από πολλούς αναγνώστες. Μερίδα αναγνωστών που επιμένουν στην «σκληρή» και εθνικιστική ρητορική στις σχέσεις της ελληνοκυπριακής κοινότητας με τους Τουρκοκύπριους και την Άγκυρα πρόβαλλαν την άποψη ότι στην παρούσα στιγμή δεν υπάρχει ανάγκη για να αναφερθούμε στα πιστεύω και στους στόχους της δεύτερης μεγαλύτερης κοινότητας στο Κυπριακό και στην κυπριακή ΑΟΖ. Κατά την άποψη της συγκεκριμένης μερίδας της ντόπιας κοινωνίας, σε κάθε περίπτωση η Τουρκία είναι αυτή, η οποία λαμβάνει τις σημαντικές αποφάσεις στο βόρειο κομμάτι της Κύπρου, και οι Τουρκοκύπριοι παραμένουν σε θέση θεατή σε πολλά σημαντικά ζητήματα.
Η παραπάνω ανάγνωση, πέρα από το γεγονός ότι φέρει «μηδενιστικές» προδιαγραφές (οι Τουρκοκύπριοι δεν τηρούν σιωπηλή στάση σε όλα τα ζητήματα και «κακώς» ή «καλώς» ο ε/κ ηγέτης διαπραγματεύεται την λύση του Κυπριακού με τον τ/κ ηγέτη, όχι με την Τουρκία), δεν παρέχει απαντήσεις σε δυο ύψιστης σημασίας ερωτήματα. Πρώτον, ποια είναι τα λάθη και οι αδυναμίες της ίδιας της τ/κ πλευράς σε ότι αφορά την απραξία της σε πολλά μέτωπα; Δεύτερον, σε ποιο βαθμό τα λάθη της ε/κ πλευράς συνδράμουν στην «απραξία» της τ/κ πλευράς; Μήπως η μη αποδοχή της αρχής της πολιτικής ισότητας, η μη αναγνώριση των δικαιωμάτων και ικανοτήτων της δεύτερης μεγαλύτερης κοινότητας του νησιού από την «πλειοψηφία», την ε/κ πλευρά συμβάλλει άμεσα στην επιδείνωση της θέσης της τ/κ πλευράς σε πολλά ζητήματα; Μήπως η διεθνής απομόνωση και η εθνικιστική ρητορική της ε/κ πλευράς έχει ως αποτέλεσμα την αποχώρηση, αποδυνάμωση-αποδόμηση των φιλειρηνικών και μαχητικών δυνάμεων της τ/κ κοινότητας;
Την ίδια στιγμή, εφόσον μια μερίδα της ντόπιας κοινής γνώμης επιμένει στην παραγνώριση του ιστορικού ρόλου της τ/κ κοινότητας και την εστίαση της προσοχής στις κινήσεις της τουρκικής πλευράς στο Κυπριακό Ζήτημα, προκύπτει και ένα άλλο σημαντικό ερώτημα: Πως επεξηγούμε την νέα, «σκληρή» ρητορική της Άγκυρας σε πολλά πεδία, στα ελληνοτουρκικά, στο Αιγαίο, στο Κυπριακό και στην κυπριακή ΑΟΖ. Πως ερμηνεύουμε τις τελευταίες κινήσεις της Τουρκίας πέρα από τις εθνικιστικού τύπου ερμηνείες (η Τουρκία στοχεύει στην προσάρτηση εδαφών και στην «ανάσταση» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας);
«Ποια ανάσταση Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όταν οι εξελίξεις στην οικονομία, στο Άφριν και στο εσωτερικό της Τουρκίας μιλούν από μόνες τους», επισημαίνει σε αυτήν την στήλη μια τουρκική πηγή, η οποία τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες παρακολούθησε από κοντά τις εξελίξεις στις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις και σήμερα τηρεί αποστάσεις ασφαλείας από την ερμηνεία που δίνει η τουρκική κυβέρνηση στο αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016. Η πηγή μας τονίζει τα εξής: «Η τουρκική οικονομία παραμένει όρθια πάνω στα πόδια της, χάρη στην λεηλασία όλων των εθνικών πόρων από την κυβέρνηση με βάση τους νόμους του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης. Το περίφημο μεγάλο ταμείο που δημιουργήθηκε στον απόηχο του πραξικοπήματος παρέχει προσωρινές λύσεις, την στιγμή που το κεφάλαιο του Κατάρ και κάποιων μουσουλμανικών χωρών σπεύδουν να παρέχουν περιθώρια ανάσας στην τουρκική οικονομία. Η κυβέρνηση μοιράζει μάσκες οξυγόνου σε μεγάλες εταιρίες με μεγάλα κρατικά έργα, δάνεια και οικονομικά κονδύλια-κίνητρα. Την ίδια στιγμή, ο δεύτερος μεγαλύτερος στρατός του ΝΑΤΟ σημειώνει περιορισμένης έκτασης επιτυχία στο Άφριν, στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Αυτές είναι εξελίξεις που προϊδεάζουν για την αναστήλωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Οι Αυτοκρατορίες δημιουργούνται με στρατούς που έχουν διαλυμένο το ηθικό και το προσωπικό τους;»
Στα πλαίσια των προαναφερόμενων επισημάνσεων η πηγή μας ζητά από την Αθήνα και την Λευκωσία να εστιάσουν με προσοχή στους «φόβους» και προβληματισμούς της τουρκικής πλευράς στα ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό, τους οποίους χαρακτηρίζει ως «δικαιολογημένους». Συγκεκριμένα τονίζει τα εξής: «Στα ελληνοτουρκικά, με τι είδους εικόνα παραμένει αντιμέτωπη η Άγκυρα το τελευταίο διάστημα, πριν και μετά το πραξικόπημα; Ο Υπουργός Άμυνας αυτής της χώρας δεν επιτέθηκε με υβριστικό τρόπο στην Τουρκία, την προηγούμενη περίοδο; Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας δεν κατέβαλλε προσπάθειες για να εμποδίσει την συμβιβαστική λύση στην Κύπρο; Ο Πρωθυπουργός αυτής της χώρας δεν υποσχέθηκε αμέσως μετά το πραξικόπημα, την έκδοση των πραξικοπηματιών στην Τουρκία; Αγνοούνται αυτά τα λάθη; Και στο Κυπριακό, με ποιο τρόπο να ερμηνεύσει η Άγκυρα τα πισωγυρίσματα της ε/κ πλευράς; Η ε/κ πλευρά δεν είναι αυτή που δεν εκτίμησε την έναρξη δημόσιας διαβούλευσης για την κατάργηση των εγγυήσεων σε βάθος χρόνου; Ποια άλλη τουρκική κυβέρνηση θα αποδεχόταν την συζήτηση με βάση την αρχή του sunset clause; Και σαν δεν έφταναν όλα αυτά, Αθήνα και Λευκωσία δεν επιχείρησαν να εγκλωβίσουν την Τουρκία στα παράλια της, οικοδομώντας ένα περιφερειακό σύμφωνο και αποκόπτοντας την Τουρκία από την αγορά του φυσικού αερίου;»
Με λίγα λόγια λοιπόν, η Τουρκία «φοβάται» την Αθήνα και Λευκωσία και δεν εμπιστεύεται τις προθέσεις της συγκυβέρνησης Συριζα-Ανεξαρτήτων Ελλήνων και της ηγεσίας του Νίκου Αναστασιάδη (σύμφωνα πάντα με πιο ψύχραιμες τουρκικές αναλύσεις). Παρουσιάζοντας λοιπόν, το «hard power» της στην περιοχή και προετοιμάζοντας τον εαυτό της για κάθε είδους ενδεχόμενο σε Κύπρο και Αιγαίο, η Τουρκία επιχειρεί να επιβάλλει στην ε/κ πλευρά και στην Αθήνα συμβιβαστικές λύσεις σε πολλά πεδία, λύσεις που θα κατοχυρώνουν τα τουρκικά συμφέροντα σε Κύπρο, κυπριακή ΑΟΖ και Αιγαίο. «Να μην αποκλειστεί η Τουρκία από το παζάρι του φυσικού αερίου και να μην εγκλωβιστεί η χώρα στα παράλια της», φαίνεται πως είναι ο μεγαλύτερος φόβος της τουρκικής πλευράς. Παραμένει να δούμε τον τρόπο με τον οποίο η Αθήνα και η Λευκωσία θα διαχειριστούν αυτόν τον «φόβο» της τουρκικής πλευράς.
