Του Παναγιώτη Καπαρή
Η ευλογημένη περίοδος των Χριστουγέννων, της σκόλης και της χαράς, του ποτού και του φαγητού, του γλεντιού και των δώρων, κατάντησε και φέτος μια διαβολική μίζερη ιστορία, ελέω κορωνοϊού. Σε αυτό το μαύρο σκηνικό, ξεπροβάλλουν οι ουράνιες εκκλησιαστικές ψαλμωδίες, τα θεσπέσια Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, αλλά και τα λόγια του καλού, παρά τα σκαμπανεβάσματα, του υπουργού Υγείας Μιχάλη Χατζηπαντέλα. Πριν από μερικές μέρες, ανέφερε στην εκπομπή του ΡΙΚ «Προκλήσεις» με τον Αντρέα Κημήτρη, ότι βλέπει φως στην άκρη της σύριγγας, για το τέλος της πανδημίας στο νησί. Αποκάλυψε ότι μέχρι το τέλος του χρόνου θα φθάσουν και στην Κύπρο, τα θαυματουργά χάπια, τα οποία θα θεραπεύουν τους ασθενείς με τον κορωνοϊό. Ο «λαϊκός» Υπουργός, ήταν ο μόνος ο οποίος έδωσε ελπίδα, στους φοβισμένους πολίτες, οι οποίοι από πρωίας μέχρι νυκτός, βομβαρδίζονται από τρομολάγνους δημοσιογράφους και αγχωμένους τηλε-γιατρούς, οι οποίοι δεν έχουν καν την ειδικότητα του επιδημιολόγου, όπως αποκαλύφθηκε στην Επιτροπή Παιδείας της Βουλής. Στην Κύπρο υπάρχουν μόνο δύο επιδημιολόγοι γιατροί, από τους οποίους η μία είναι Ιταλίδα και δεν μιλά καν ελληνικά.
Και «πριν αλέκτορα λαλήσαι, τρις…» ο Μιχάλης Χατζηπαντέλα, ανακοίνωσε τα αυστηρότερα μέτρα στην Ευρώπη, ίσως και στον κόσμο, κατά των ανεμβολίαστων. Αλήθεια ή ψέματα, δεν έχει τόση σημασία ότι άλλες ήταν οι εισηγήσεις των ειδικών και άλλες αποφάσεις έλαβε το Υπουργικό Συμβούλιο. Με άλλες προτάσεις πήγε ο Χατζηπαντέλα στο Υπουργικό και άλλες προτάσεις «πέρασαν» οι άλλοι Υπουργοί και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όπως φωνάζουν οι γιατροί, η κυβέρνηση έλαβε αποφάσεις κατά των ανεμβολίαστων και όχι κατά της διασποράς της πανδημίας. Και διαρρέουν ότι έγνοια των κυβερνώντων είναι τα χρήματα και όχι η υγεία του κοσμάκη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο «νέος» Υπουργός πήρε την «βράστη» του καυτού Υπουργείου.
Ο «καταραμένος» κορωνοϊός δεν ταλαιπωρεί μόνο το σώμα, αλλά βασανίζει κυρίως την ψυχή των θυμάτων του, είτε είναι ασθενείς, είτε είναι συγγενείς και φίλοι, αφού στο τέλος της ημέρας, όλοι υποφέρουν από τον αόρατο εχθρό. Λίγο καλύτερη είναι φέτος η κατάσταση στα Χριστουγεννιάτικα τραπέζια, αλλά χωρίς και πάλι να εκλείπουν οι περιπτώσεις χωρισμού των παππούδων από τα εγγόνια, των γονιών από τα παιδιά και των φίλων από τους γνωστούς. Το χειρότερο, όμως, είναι ο διά νόμου, χωρισμός των εμβολιασμένων από τους ανεμβολίαστους, των «ψεκασμένων» από τους «υποταγμένους», για μια ασθένεια η οποία σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, έτσι τουλάχιστον συνεχίζει να γράφει στην ιστοσελίδα του, δεν είναι και τόσο σοβαρή ασθένεια.
Στην παραζάλη της τρέλας του κορωνοϊού και το περίφημο πνεύμα των Χριστουγέννων, το οποίο είναι φέτος πολύ «παγωμένο» και διαλύει πρώτα και κύρια τους μοναξιασμένους ανθρώπους, οι οποίοι θα παραμείνουν κλεισμένοι στα σπίτια τους, στα λεγόμενα καταφύγιά τους. Άνθρωποι φοβισμένοι, οι οποίοι ζουν παρέα με τις «νερόβραστες» τηλεοράσεις, τα «χαζοχαρούμενα» ραδιόφωνα και τα «μοναξιασμένα» μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα αποτελέσματα τραγικά. Εκτόξευση της ενδο-οικογενειακής και άλλης βίας, εκτόξευση των ψυχολογικών και άλλων σωματικών ασθενειών και το χειρότερο ο «ψυχολογικός εκφοβισμός» των νέων, ο οποίος πολλαπλασιάζει τα προβλήματα στην κοινωνία. Τραγικές καταστάσεις εξελίσσονται και στους περίφημους οίκους ευγηρίας, στα γηροκομεία, οι οποίοι έκλεισαν για συγγενείς και φίλους και άφησαν τους πρεσβύτερους ανθρώπους μόνους, μέσα σε αδιόρατες φυλακές.
Στον αστερισμό της πανδημίας, πλούσιοι και φτωχοί ταπεινώνονται και συνειδητοποιούν ότι η υγεία δεν αγοράζεται και ότι η χαρά δεν πουλιέται. Στο πνεύμα ή καλύτερα στην σκιά των Χριστουγέννων το μοναξιασμένο πλήθος κράζει για έναν λόγο παρηγοριάς, αναζητεί ένα χάδι, ψάχνει για ένα άγγιγμα ψυχής και εκλιπαρεί για λίγα ψίχουλα αγάπης. Και επανέρχονται στο προσκήνιο τα αιώνια λόγια του Κύρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: «Σαν να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ' οι καημοί του κόσμου…» Και του αγίου γέροντα Γαβριήλ, ηγουμένου του Αποστόλου Βαρνάβα: «στύλον στύλον άνεση…»
Το αντίδοτο στον πόνο και τη μοναξιά, στον φόβο και την αγωνία, είναι σίγουρα η αγάπη. «Ουαί σ' αυτούς που δεν ηγάπησαν πολύ, γιατί δεν θα τους αφεθούν οι αμαρτίες...» Ο δρόμος προς την αγάπη, διέρχεται από την ταπείνωση, περνά από την αυταπάρνηση και γεννιέται μέσα από την κίνηση για συνάντηση του συνανθρώπου. Σε αυτή την πορεία, καθοριστική καθίσταται και η συνάντηση με τον Θεό, ο οποίος προσφέρει την αληθινή χαρά, η οποία γεννιέται σήμερα στην Φάντη των Ζώων. Ο μέγας υμνογράφος Ρωμανός ο Μελωδός, διαλαλεί ότι «δι' ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός… εύρομεν την αλήθειαν και γαρ εκ της Παρθένου ετέχθη ο Κύριος».
