Του Παναγιώτη Καπαρή
Τα μάτια του Γιώργου και του Αντρέι σπινθηροβολούσαν, το πρόσωπό τους έλαμπε από χαρά και η γλώσσα τους ήταν ροδάνι. Ο λόγος, για δύο ωραίους μαθητές της Πρώτης Τεχνικής Σχολής Λευκωσίας, οι οποίοι μαζί με τον νεαρό και μάγκα, καθηγητή και καθοδηγητή τους, παρουσίασαν το σπουδαίο επίτευγμά τους. Ένα ρομπότ – καφετζή, «barista» στη γλώσσα των νέων. Το ρομπότ λάμβανε εντολές από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Έπαιρνε το φλιτζανάκι του καφέ, το τοποθετούσε στη μηχανή του espresso, πατούσε το κουμπί για να ετοιμαστεί ο καφές και ακολούθως τον σέρβιρε. Η εμφάνιση του ρομπότ έγινε στη διάρκεια εκδήλωσης παρουσίασης του έργου των Τεχνικών Σχολών και της Δημόσιας Σχολής Ανώτερης Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης(ΜΙΕΕΚ). Εντυπωσιασμένοι δήλωναν ο υπουργός Παιδείας Πρόδρομος Προδρόμου, ο πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας Παύλος Μυλωνάς, ενώ οι δημοσιογράφοι δήλωναν στη δημοσιογραφική αργκό ότι ανακάλυψαν «λαβράκι», δηλαδή σπουδαία είδηση.
Τα καλά νέα περιλάμβαναν και ένα «γκουρμέ» δείπνο, με ορεκτικό, κυρίως πιάτο και επιδόρπιο, το οποίο ετοίμασαν οι μαθητές του κλάδου Ξενοδοχειακών και Επισιτιστικών Επαγγελμάτων και οι σπουδαστές του κλάδου Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής των ΜΙΕΕΚ. Όλα βεβαίως με την καθοδήγηση των καλών καθηγητών τους, οι οποίοι έδειχναν να απολαμβάνουν τη βραδιά, χωρίς να έχουν ιδιαίτερο άγχος. Χαλαροί και οι μαθητές-γκαρσόνια, οι οποίοι συνομιλούσαν με τους προσκεκλημένους και απεδείκνυαν ότι γνώριζαν καλά τη δουλειά τους. Ξεχωριστό ήταν και το λικέρ, το οποίο προσφέρθηκε μετά το φαγητό. Ήταν έμπνευση του διευθυντή της Τεχνικής Σχολής Πολύκαρπου Γιάννακα και ήταν φτιαγμένο από το κυπριακό φυτό κιούλι ή φούλι.
Η ουσιαστικότερη παράμετρος της βραδιάς ήταν το γεγονός ότι συνδαιτυμόνες στο ίδιο τραπέζι ήταν αυτοί οι οποίοι λαμβάνουν αποφάσεις. Κυβέρνηση, Βουλή, εργοδοτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Πιο απλά, συζητήθηκαν τρόποι, ώστε τα παιδιά, μετά την αποφοίτησή τους, να μπορέσουν να απορροφηθούν από τη βιομηχανία, να έχουν δουλειά, αλλά και οι εργοδότες να έχουν στη διάθεσή τους εξειδικευμένο προσωπικό, το οποίο να μπορεί να αντεπεξέλθει στις ανάγκες των επιχειρήσεών τους. Από τη συζήτηση διαφάνηκε ή καλύτερα επιβεβαιώθηκε ότι οι Κύπριοι εκπαιδευμένοι νέοι και όλοι όσοι μιλούν ελληνικά, είναι περιζήτητοι και καλοπληρωμένοι. Όλοι οι εργοδότες αναζητούν τίμιους και αξιόπιστους επαγγελματίες. Όλοι οι συνδαιτυμόνες συμφωνούσαν ότι οι Τεχνικές Σχολές και οι Επαγγελματικές Ανώτερες Σχολές «βγάζουν» άριστους επαγγελματίες, οι οποίοι έχουν τα προσόντα, είτε να εργαστούν ως υπάλληλοι, είτε σε δικές τους επιχειρήσεις.
Εντύπωση προκάλεσαν και οι ομιλίες των «υψηλών» προσκεκλημένων, οι οποίοι δεν ήταν και τόσο βαρετές, για τους ανθρώπους οι οποίοι ανέμεναν το «γκουρμέ» φαγητό. Ο Πρόδρομος Προδρόμου μίλησε για τον σχεδιασμό νέων προγραμμάτων σπουδών και τον εκσυγχρονισμό των υφιστάμενων, έτσι ώστε να συνάδουν με τις ανάγκες και απαιτήσεις της αγοράς εργασίας. Ο διευθυντής Μέσης Τεχνικής Εκπαίδευσης Ηλίας Μαρκάτζιης μίλησε για την περίπτωση πτυχιούχου θεωρητικών σπουδών, ο οποίος δεν μπορούσε να βρει δουλειά. Επέλεξε την Τεχνική Σχολή, για να αποκτήσει εξειδίκευση σε τεχνικό κλάδο και σήμερα είναι ένας πολύ επιτυχημένος ελεύθερος επαγγελματίας. Ξεχωριστή ήταν και η ομιλία του διευθυντή της Τεχνικής Σχολής Πόλυ Γιάννακα, ο οποίος έκανε αναφορές σε δύο φιλόσοφους, για να καταδείξει τη σημασία της τεχνικής εκπαίδευσης, στην ανάπτυξη μιας πολιτείας. Μίλησε για τον Γερμανό Max Weber, ο οποίος έγραψε το βιβλίο «Προτεσταντική Ηθική του Καπιταλισμού» και τον Γάλλο Ζακ Αρνό ο οποίος είπε ότι: «λαοί που δεν έμαθαν να σμιλεύουν το ατσάλι είναι καταδικασμένοι στην υποτέλεια και την εξάρτηση».
Το ρομπότ-καφετζής, στο τέλος της βραδιάς, δεν έφερε τον φόβο ότι η τεχνολογία θα «φάει» τις δουλειές των νέων παιδιών. Αντιθέτως, πρόσφερε μια μυστική χαρά, η οποία αναδυόταν από τα πρόσωπα των μαθητών, των σπουδαστών, αλλά και των νέων εκπαιδευτικών. Η νέα γενιά της μοναξιάς των κινητών τηλεφώνων, έχει πολλές δυνάμεις και κινείται σε ένα κόσμο, εν πολλοίς άγνωστο για τους μεγαλύτερους. Έχει όνειρα, έχει φιλοδοξίες, ζει στη δική της ουτοπία, έστω και αν όλα αυτά φαίνονται απατηλά για τους μεγαλύτερους. Στο τέλος της βραδιάς ο φόβος φανερώθηκε μάλλον στους μεγαλύτερους, οι οποίοι καλώς ή κακώς, ανησυχούν για το μέλλον των νέων, οι οποίοι με μισθούς 800 και 1000 ευρώ τον μήνα, ούτε δική τους στέγη μπορούν να αποκτήσουν, ούτε οικογένεια να συντηρήσουν. Οι μεγαλύτεροι φαίνεται ότι ξέχασαν τα δικά τους βάσανα, την εισβολή, την κατοχή και την προσφυγιά, η οποία τελικά μετατράπηκε σε μεγάλο βαθμό, σε πολύ δημιουργική «τρέλα» της νιότης. Ο χρόνος κυλά και ο κόσμος γυρνά και όλα είναι δυνατά στο σύντομο διάβα της ζωής. Φτάνει να δοθεί χώρος για το χαμόγελο των νέων και να παραμεριστεί η γκρίνια των μεγάλων.
