Του Τάσου Τρύφωνος
ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ
Θυμάμαι πόσο με εντυπωσίαζε από μικρό παιδί το πείραμα του Όρσον Ουέλς με τη μετάδοση της ψεύτικης είδησης για την έλευση των εξωγήινων που την πίστεψαν εκατομμύρια κόσμου και πανικοβλήθηκαν…
Πρόσφατα είχα την τύχη να βρεθώ τετ-α-τετ με τη χρυσή ολυμπιονίκη Βούλα Πατουλίδου και τον σκηνοθέτη, χορογράφο «μάγο» της εικόνας, Δημήτρη Παπαϊωάννου που σκηνοθέτησε την υπέροχη, αξεπέραστη και αξέχαστη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας. Κατά την προετοιμασία, λοιπόν, των συνεντεύξεών μου με αυτούς τους υπέροχους Έλληνες, είδα πολλά βίντεο από παλιές ένδοξες στιγμές.
Είχα αποφασίσει να κάνω το δικό μου «μίνι πείραμα». Όχι για να πανικοβληθώ. Το αντίθετο. Για να ηρεμήσω απ' όλα αυτά που ζούμε, να ανέβω ψυχολογικά και να νιώσω μία εθνική ανάταση. Αλήθεια, θυμόμαστε τι σημαίνει αυτό πλέον;
Δεν περιορίστηκα στους «άθλους» και τα βίντεο της Πατουλίδου και του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Έβαλα στο DVD player τα εξής DVDs που είχαν γραμμένους απ' έξω τους εξής τίτλους: «Ελλάδα Πορτογαλία: Τελικός Euro 2004», «Ρεπορτάζ δελτίων ειδήσεων πριν τον τελικό». «Πανηγυρισμοί για κατάκτηση του Euro 2004» και «Υποδοχή της Εθνικής στο Καλλιμάρμαρο». Σαν να ήμουν σε μία άλλη χώρα. Σαν να πέρασαν 50 χρόνια και όχι δώδεκα. Παρακολουθούσα σαστισμένος λες και τα έβλεπα πρώτη φορά. Μία άλλη Ελλάδα. Ο κόσμος έξω να πανηγυρίζει έξαλλα. Όλη μία τεράστια παρέα απ' αυτές που γράφουν ιστορία που λέει και ο Νιόνιος. «Των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο Γαλαξία». Όλος ο κόσμος ήταν Ελλάδα. Ήταν τιμή να είσαι Έλληνας. Έγιναν της μόδας τα μπλουζάκια με την ελληνική σημαία και ο εθνικός ύμνος έκανε παγκόσμιο «σουξέ» - σύμφωνα με τους ρεπόρτερ εκείνων των ημερών. Ένας φίλος, μου είπε ότι ήταν στη Νέα Υόρκη τότε και όταν έλεγε ότι είναι Έλληνας τον κερνούσαν μπίρες.
Μία απίστευτη ενέργεια σε κάθε γωνιά της χώρας. Κάπου διάβασα ότι σύμφωνα με έναν ειδικό στις ενέργειες τότε στην Ελλάδα υπήρχε έντονη η θετική ενέργεια που διαχεόταν παντού και η οποία οδηγούσε σ’ αυτά τα «θαύματα». Βάζω μετά την τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας της Αθήνας. Τι περηφάνια. Τι χώρα! Τι πολιτισμός! Πραγματικά σε πιάνει απελπισία όταν σκεφτείς ότι αυτή η χώρα ήταν το κέντρο του κόσμου το 2004 και τώρα είναι στον πάτο. Ήταν πολύ καλό για να κρατήσει; Πώς τα κάναμε έτσι; Τι έφταιξε; Όλοι ξέρουμε τις απαντήσεις πάνω κάτω. Νιώθω σαν να είμαστε όλοι μέρος μια ταινίας επιστημονικής φαντασίας με θεωρίες συνωμοσίας. Δεν γίνεται μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα να φτάσαμε στην απόλυτη κατάντια. Να είμαστε οι παρίες. Τα ξανασκέφτομαι τώρα που τα γράφω και καταλαβαίνω γιατί έχουμε φλιπάρει ομαδικά. Την «εθνική ανάταση» και «υπερηφάνεια» έχουν διαδεχθεί η «εθνική κατάθλιψη» και «μιζέρια». Αν ζούσε τώρα ο Καζαντζίδης θα τραγούδαγε νέα τραγούδια για τη ξενιτιά και τους μετανάστες. Ένα πισωγύρισμα άνευ προηγουμένου.
Τι έγιναν το «για την Ελλάδα, ρε γαμώτο» της Βούλας και του Πύρρου;
Πάντως, το πείραμα ήταν επιτυχημένο. Πέραν του ότι έζησα ξανά εκείνη την υπέροχη μαγική ατμόσφαιρα και πήρα λίγο τα πάνω μου, θυμήθηκα τι μπορούμε να κάνουμε και τι αξίζει αυτή η χώρα. Το συγκεκριμένο, όμως, δικής μου έμπνευσης «ορσογουελικό» πείραμα θα αξιοποιόταν εντελώς αν μαζεύαμε όλους τους πολιτικούς σε μία αίθουσα, τους παίζαμε αυτά τα πλάνα και μετά τους ρωτάγαμε «πώς μας φτάσατε ως εδώ;». Επίσης, αν γινόταν σε μία μεγάλη κλίμακα και όλοι μας θυμόμασταν πώς είναι να είμαστε αισιόδοξοι, ότι το μέλλον μάς ανήκει. Να νιώσουμε και πάλι νικητές. Η ορμή εξασφαλίζει απίστευτες ταχύτητες, τέτοιες που αλλάζουν τον κόσμο. Ο Έλληνας πρέπει να βοηθηθεί μέσα στη δυσκολία του να θυμηθεί ότι όλοι μπορούμε να πάμε ξανά στα «θαύματα». Ότι ο «Φοίνικας» ανήκει στην ελληνική μυθολογία και όλοι ξέρουμε ποιες ήταν οι ιδιότητές του και ότι όλοι μαζί μπορεί να ξαναγυρίσουμε τα πράγματα εκεί που τα θέλουμε. Βλέπω ένα πλάνο κάποιων Ελλήνων φιλάθλων έξω από το γήπεδο «Νταλούζ» μετά την κατάκτηση του Euro 2004. «Ο Θεός είναι Έλληνας» γράφει ένα πλακάτ που κρατούν. Προφανώς, την ξέχασε τα τελευταία χρόνια. Έναν «από μηχανής Θεό» χρειαζόμαστε τώρα. Δικής μας έμπνευσης κι αυτός από αρχαιοτάτων χρόνων. Πού είναι όμως, ρε παιδιά; Αργεί, πολύ αργεί.
