ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

7 Συμπεράσματα για τη σαπουνόπερα της Βουλής

Του Τάσου Τρύφωνος

Του Τάσου Τρύφωνος

trifonost@sppmedia.com

Αντιγράφω από προφίλ φίλου σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Σε ένα παράλληλο σύμπαν, αποστατούσα ευρωβουλευτής, δίνει το φιλί της ζωής σε επίσης αποστατούντα από το ίδιο κόμμα βουλευτή, ο οποίος στο τέλος εκλέγεται πρόεδρος της Βουλής με ψήφους του κόμματος από το οποίο αποστάτησαν και οι δύο»… Κάθε ομοιότητα ή σχέση με την πραγματικότητα είναι συμπτωματική;

Έγραφα την περασμένη εβδομάδα με φόντο τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για την προεδρία της νέας Βουλής ότι προφανώς κανείς δεν έμαθε κάτι από τα μηνύματα των τελευταίων εκλογών και την τεράστια αποχή. Ούτε οι «μικροί» ούτε οι «μεγάλοι». Ωχριά ο μακαρίτης Νίκος Φώσκολος και το «Game of Τhrones» μπροστά σ’ αυτά που διαδραματίστηκαν και από τα οποία μπορούν να βγουν πολλά πολιτικά συμπεράσματα και να επιχειρηθούν προβλέψεις για τις άμεσες εξελίξεις στην πολιτική μας σκηνή.

Καταρχάς, ο ενδιάμεσος χώρος επιβεβαίωσε την αδυναμία του να κινηθεί αυτόνομα, να «κάνει παιχνίδι» και να μοιράσει την «τράπουλα». Είναι πολλά τα «αστέρια» και τα ego που έχουν μαζευτεί εκεί και δεν βγαίνει η «σούμα». Για πρώτη φορά ο ενδιάμεσος χώρος ήταν τόσο κοντά σε κοινό μέτωπο, αλλά για ακόμη μία φορά οι προσωπικές ατζέντες απεδείχθησαν πιο δυνατές από την κάθε «ιδεολογία» (λέμε τώρα). Άρα για ακόμη μία φορά, οι ψηφοφόροι του απογοητεύτηκαν.

Δεύτερον: μην περιμένετε την Αλληλεγγύη να μακροημερεύσει. Η Ελένη Θεοχάρους απεδείχθη το «όχημα», το οποίο, ηθελημένα ή μη, συνέβαλε στην πολιτική επιβίωση του Δημήτρη Συλλούρη. Έτσι τώρα παρακολουθεί τις εξελίξεις από το Ευρωκοινοβούλιο, ενώ ο Συλλούρης ως νέος πρόεδρος της Βουλής, απέχει από τα θεσμικά όργανα του κόμματος, ο Γιωργάλλας είναι πρώην ΕΥΡΩΚΟ, όπως και ο βουλευτής εκ Λεμεσού με τις 800 παρά κάτι ψήφους που κάθισε πανηγυρικά στα έδρανα. Παράξενα κι όμως κυπριακά.

Τρίτον: Ο Νίκος Αναστασιάδης είναι ο πραγματικός κυρίαρχος του παιχνιδιού. Όταν είδε ότι η βεντέτα Αβέρωφ – Συλλούρη θα του δημιουργούσε πρόβλημα στην επαναδιεκδίκηση της Προεδρίας το ’18, κτύπησε το χέρι ή το τασάκι στο τραπέζι και έληξε το θέμα. Το Προεδρικό αποφάσισε Συλλούρη. Είναι αλήθεια ότι ο Πρόεδρος είναι Large… Όχι μόνο συγχωρεί εύκολα, αλλά έχει φτάσει και στο άλλο άκρο. Όσο πιο πολύ τον πολεμήσεις ή του «τη φέρεις», τόσο πιο πολύ θα σε ευεργετήσει (Συλλούρης, Προδρόμου, Ρίκκος)… Είναι γνωστά αυτά, μην αναλωνόμαστε , σε μικρό τόπο ζούμε.

Τέταρτον: «Η στήριξη Συλλούρη από τον ΔΗΣΥ» όπως πολύ γλαφυρά έγραψε και στο twitter του ο «Συναγερμικός» Κρις Τριανταφυλλίδης και αδελφός της πρώτης σε σταυρούς βουλευτού του κόμματος Στέλλας Κυριακίδου «θυμίζει το γλύφω εκεί που φτύνω και ανεβάζει την πολιτική αναξιοπρέπεια σε νέο ύψος ελέω προσωπικών συμφερόντων». Ποιος μπορεί να διαφωνήσει; Θυμάστε τους «κεραυνούς» της Πινδάρου κατά την «αποστάτρια» Θεοχάρους και τον δις «αποστάτη» Συλλούρη.

Πέμπτον: Κάτι πρέπει να κάνει ο ευφυέστατος Αβέρωφ, διότι οι υπολογισμοί και οι στρατηγικές του δεν του βγαίνουν πολύ τελευταία. Λαϊκιστί: «το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται». Κοντραρίστηκε με τον Συλλούρη όταν δεν ανέχτηκε, δικαιολογημένα 100%, την παγκόσμια «πρωτοτυπία», τη λες και «αναξιοπρεπή στάση» του ΕΥΡΩΚΟ να έχει υπουργείο, να συμμετέχει στην κυβέρνηση, αλλά να μην ψηφίζει κανένα κυβερνητικό νομοσχέδιο. Πήρε πάνω του, χωρίς να χρειάζεται, την αύξηση του εκλογικού ορίου στο 3,6% και αντί να τους αποκλείσει πήραν τη ρεβάνς και επέστρεψαν δριμύτεροι.

Έκτο: Αποκτήσαμε έναν πρόεδρο Βουλής με τη στήριξη του ΔΗΣΥ, που κατακεραύνωνε τον ΔΗΣΥ και τα μεγάλα κόμματα προεκλογικά και καλούσε τον κόσμο να τους γυρίσει την πλάτη. Για ακόμη μία φορά, ο Δημήτρης Συλλούρης απέδειξε ότι η προσωπική του ατζέντα ή η πολιτική του επιβίωση είναι πάνω απ΄ όλα. Αυτό τον πρόεδρο Βουλής θέλαμε; Θυμάστε που δήλωνε πριν τις εκλογές, «δηλώνω εδώ ότι, κι αν έχω προσωπικά συμφέροντα να εξυπηρετήσω ή εάν εξυπηρετούσα μέχρι σήμερα, αυτήν την ώρα τερματίζεται! Η Κύπρος το δικαιούται! Χρειάζονται θυσίες! Και πρώτοι εμείς θα τις κάνουμε!». Ε, μάλλον η πρώτη του «θυσία» ήταν η Θεοχάρους.

Έβδομο: Το ΑΚΕΛ δεν μπορεί να ξεπεράσει το «κόμπλεξ» και το σύνδρομο της φοβίας συνεργασίας με τον ΔΗΣΥ. Προτίμησαν να χάσουν την προεδρία της Βουλής, έστω και την «εξ ημισίας» (όπως ήταν η πρόταση) μόνο και μόνο για να αποτάξουν την ετικέτα του «ΔΗΣΑΚΕΛ»…

Κι όλα αυτά πριν σφίξουν για τα καλά οι ζέστες. Κι ας ήθελε ο κόσμος συναίνεση. Κι ας τους έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα αποχής, που απαξίωνε όλα αυτά τα πολιτικά και αναξιοπρεπή παιχνίδια. Μάλλον ζητάμε πολλά ή κάτι κάνουμε λάθος

X