Του Τάσου Τρύφωνος
Έχω μία αλλεργία και απέχθεια προς τους πολιτικούς, που αντί να είναι ηγέτες και να ηγούνται, άγονται από τον λαϊκισμό και αποφασίζουν βάσει μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και κομματικών συμφερόντων. Συνήθως, αυτό φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα. Νομίζαμε ότι αυτό το «φρούτο» ευδοκιμούσε κυρίως στον ευρωπαϊκό νότο και εννοείται σε Ελλάδα και Κύπρο. Έλα όμως που ο Ντέιβιντ Κάμερον κατάφερε να μας διαψεύσει όλους πανηγυρικά, δυστυχώς. «Ο χειρότερος πρωθυπουργός των τελευταίων 100 χρόνων» έγραφε η Guardian την επόμενη μέρα του Brexit.
Του αξίζει αυτός ο «τίτλος». Πώς να μην του αξίζει άλλωστε; Αυτός ξεκίνησε την περιπέτεια με το αγγλικό δημοψήφισμα και το χειρότερο; Δεν το έκανε γιατί το πίστευε ή γιατί μπλόφαρε. Το έκανε απλώς για να ελέγξει το κόμμα του και να σταματήσει τις διαρροές προς τον εθνικιστή Νάιτζελ Φάρατζ. Αντί δηλαδή ως πρωθυπουργός να αποκλείσει εξαρχής το δημοψήφισμα για λόγους εθνικού συμφέροντος, προχώρησε μέχρι το τέλος παίζοντας στα «ζάρια» το μέλλον της χώρας του και των επόμενων γενεών, αλλά και ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είχε την ευκαιρία να το κάνει όταν στις 17 Μαρτίου του 2016 μετά από μαραθώνια διαπραγμάτευση υποτίθεται ότι πήρε πολλά ανταλλάγματα από τις Βρυξέλλες. Θα μπορούσε να το ακυρώσει ή μήπως όχι;
Αν δεν το καταλάβατε, ο «ασκός του Αιόλου» άνοιξε με το Brexit σε όλη την Ευρώπη λόγω των εσωκομματικών διαφορών των Συντηρητικών στη Βρετανία και τα δικά τους παιχνίδια εξουσίας. Το κυβερνών κόμμα επίσημα ήταν εναντίον της εξόδου, αλλά μετά από χρόνια ευρωσκεπτικισμού και σχεδόν εθνικιστικής ρητορικής και αντι-ευρωπαϊκής νοοτροπίας, πώς θα πείσεις μέσα σε δύο μήνες; Για χρόνια οι Άγγλοι πολιτικοί, κυρίως από τους Συντηρητικούς, κατηγορούσαν για όλα τα κακά την Ε.Ε.
Με το να μπει μπροστά και να γίνει το «πρόσωπο» της καμπάνιας του «stay», o Κάμερον έκανε ένα στρατηγικό λάθος. Tο ίδιο το BBC το χαρακτήρισε «μοιραίο», προσθέτοντας ότι «Με τους Τόρις να είναι διχασμένοι και χωρίς να έχει τη δυνατότητα να προσελκύσει τους Εργατικούς, ο Κάμερον δεν κατάφερε να πείσει αρκετούς αναποφάσιστους».
Ουσιαστικά, ο Κάμερον «πυροβόλησε τα πόδια του». Ανέλαβε ως 74ος πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας στις 11 Μαΐου 2010 και παραιτήθηκε τον Ιούνιο του 2016 αφήνοντας τη Μεγάλη Βρετανία, πιο «μικρή» από ποτέ, αφού τώρα Σκωτία και Βόρειος Ιρλανδία προχωρούν, όπως όλα δείχνουν, με δημοψηφίσματα για απόσχιση από το Ηνωμένο Βασίλειο, έτσι ώστε η μεν Σκωτία να κάνει αργότερα αίτηση για ένταξή της στην Ε.Ε. και η δε Βόρειος Ιρλανδία να ενωθεί με την Ιρλανδία (ΕΙΡΕ) και αυτόματα να ανήκει στην Ε.Ε.
Οπότε τι μένει; Αν εξαιρεθεί και το Λονδίνο με το συντριπτικό ποσοστό του υπέρ της παραμονής, η Ουαλία και η Αγγλία. Μένει επίσης και το τεράστιο οικονομικό κόστος που θα επωμιστεί η οικονομία της χώρας, αλλά και της Ευρώπης. Το χειρότερο; Οι φυγόκεντρες τάσεις εξόδου από την Ε.Ε. και σε άλλες χώρες. Η ακροδεξιά παίρνει το πάνω χέρι πλέον και «νομιμοποιείται» μέσα από τα τραγικά λάθη και παραλείψεις ενός πρωθυπουργού που αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων και της ιστορίας.
Ήταν ο νεότερος πρωθυπουργός που έμπαινε στo No10 της Downing Street, από το 1895 και τώρα φεύγει γνωρίζοντας ότι η ιστορία θα τον γράψει με μελανά χρώματα, αφού θα είναι ο πρωθυπουργός που έβγαλε τη Μεγάλη Βρετανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από 43 χρόνια. Ό,τι χειρότερο για έναν πολιτικό, αφού η ιστορία είναι η μόνη που τους «στοιχειώνει».
Υ.Γ. Μία από τις πιο συγκινητικές εκκλήσεις υπέρ της παραμονής της Βρετανίας ήταν από την 83χρονη σπουδαία ηθοποιό Sheila Hancock, σε μία τηλεοπτική συζήτηση: «Ανήκω στη γενιά που έζησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έζησα τους βομβαρδισμούς και τον τρόμο. Μισούσα τους Γερμανούς. Ο άντρας μου ήταν πιλότος της RAF και βομβάρδισε γερμανικές πόλεις, κάτι που τελικά τον στοίχειωνε όλη του τη ζωή. Οι γονείς μου έζησαν δύο Παγκοσμίους Πολέμους που ισοπέδωσαν την Ευρώπη και άφησαν συνολικά 80 περίπου εκατομμύρια νεκρούς. Όταν άρχισε να οικοδομείται η Ευρωπαϊκή Ένωση για ένα καλύτερο μέλλον χωρίς εχθρούς, αγαλλίασα. Αναμφίβολα ένα τέτοιο όραμα θα είχε τεράστιες δυσκολίες. Τα προβλήματα σήμερα είναι παγκόσμια. Δεν είναι μόνο η μετανάστευση και οι μετακινήσεις πληθυσμών. Τα ζήσαμε αυτά και στην Ευρώπη στο παρελθόν. Σίγουρα μπορούμε να λύσουμε καλύτερα τα προβλήματά μας ενωμένοι παρά εάν κλειστούμε στον εαυτό μας, κλείσουμε τα μάτια μας και μισούμε πάλι ο ένας τον άλλο».
