Του Τάσου Τρύφωνος
«Παιδάκι μου σου κάνω για ανέραστος άνθρωπος εγώ;» μου λέει πριν από λίγες μέρες μια εκ των καλεσμένων που θα έχω σύντομα στο ΤΕΤ-Α-ΤΕΤ. Δεν είναι ανάγκη να γράψω όνομα εδώ, πάντως είναι μια πολυσυζητημένη προσωπικότητα. Γυρίζει προς όλους μας, συνεργείο, μακιγιέρ… «Παιδιά, δεν το βλέπετε ότι ζούμε σε ανέραστη εποχή. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο;
Δεν υπάρχει έρωτας πλέον σχεδόν για τίποτα. Δεν υπάρχει πάθος». Η αλήθεια είναι ότι αν κοιτάξουμε γύρω μας αυτό επιβεβαιώνεται δραματικά. Στην Ελλάδα δεν ακούς τίποτα άλλο πέρα από την κρίση, η οποία όσο συνεχίζεται επιδεινώνεται. Το νέο talk of the town φυσικά είναι οι νέοι άνεργοι που θα δημιουργηθούν με το κλείσιμο των τηλεοπτικών καναλιών.
Παντού μια ξενέρα, μια μιζέρια, τίποτα ερωτικό. Κανείς δεν φαίνεται να κάνει κάτι με πάθος, με έρωτα. Δείτε και στο εξωτερικό τι γίνεται. Βλέπετε ανάμεσα σε ποιους έχουν να διαλέξουν οι Αμερικανοί για πρόεδρο; Βρίσκεται κάτι ερωτικό πάνω σε αυτό το δίδυμο; Πού είναι ένας (Μπιλ) Κλίντον, ένας Κέννεντι, ένας Ομπάμα… Είδατε το βίντεο με τους Νεοϋορκέζους να παρακαλούν γονατιστοί τον Καναδό πρωθυπουργό Τζαστίν Τριντό να βάλει υποψηφιότητα για πλανητάρχης; Στην Ευρώπη; Εκεί που ήταν ένας Μιτεράν, ένας Παπανδρέου (Ανδρέας), ένας Κολ, μια Θάτσερ τώρα πόσο ξενέρωμα έχουμε φάει με τον Ολάντ, τη Μέρκελ, τον Αλέξη και την Τερέζα Μέι;
Το ίδιο συμβαίνει γενικότερα παντού. Στη μουσική ακούσατε κάτι τον τελευταίο καιρό που έχει αυτό τον «έρωτα» και το «πάθος» που είχε πιο παλιά; Η τηλεόραση, το ίδιο χάλι. Ο κόσμος πλέον δεν ενδιαφέρεται για τον έρωτα αλλά για την επιβίωση. Όταν λέω έρωτα δεν το περιορίζω φυσικά μόνο στη σαρκική απόλαυση. Μιλάμε για την αγάπη γι’ αυτό που κάνεις, για τη ζωή, για δημιουργία.
Όταν κάνετε flash-back στο ’80 ή στο ’90 ακόμα και στις αρχές του 2000 δεν βλέπετε τη διαφορά; Υποθέτω ότι και μεγαλύτεροι που με διαβάζετε τώρα θα σκέφτεστε «φαντάσου να είχατε προλάβει και το ’60-’70», τότε που ο έρωτας πραγματικά ήταν σε πρώτο πλάνο κοινωνικά. Όσο η τεχνολογία προχωρά, τόσο υποχωρεί το ερωτικό στοιχείο, θυμηθείτε με.
Δεν θα ξεχάσω την αντίθεση που έχω ζήσει στην πιο ερωτική πόλη του κόσμου, το Παρίσι. Πρώτη φορά στην «πόλη του φωτός» το 2000, ανεβοκατεβαίνοντας τη Champs Elysee έβλεπα τα αγαπημένα ζευγάρια αγκαλιασμένα να φιλιούνται. Το σκηνικό έδενε υπέροχα, ρομαντικά. Μόνο η μουσική υπόκρουση από το Ζακ Μπρελ ή Εντίθ Πιάφ έλειπε για να είναι σαν βίντεο κλιπ. Φέτος, Αύγουστο στην ίδια λεωφόρο, τι αντίκρυσα αν το πιστεύετε; Ένα τσούρμο 100-200 ατόμων να κυνηγάνε πόκεμον. Ναι, ακριβώς όπως το διαβάζετε. Παριζιάνικο ξενέρωμα.
Είδατε ζευγάρια σήμερα να κάθονται σε ένα εστιατόριο ή μια καφετέρια. Το άγγιγμα των χεριών και το φλερτ έχουν δώσει τη θέση τους στα κινητά και το scrolling. Κάθονται μαζί αλλά δεν είναι επί της ουσίας μαζί. Αυτές οι selfies… Πόσο ανέραστο πράγμα. Να είναι το ζευγάρι και να ανυπομονεί να βγάλει selfie να την ανεβάσει στα social media για να δώσει υπόσταση στη σχέση του.
Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες σε Αμερική και Βρετανία όλα τα πιο πάνω επιβεβαιώνονται δυστυχώς. Οι ερευνητές ανέφεραν ότι η τάση σχετικής αποστασιοποίησης από το σεξ διακρίνεται στη γενιά μετά τους Millennials, τη λεγόμενη «έξυπνη» γενιά (iGen) των online εφαρμογών και των κοινωνικών μέσων, που κατά μια εκδοχή περιλαμβάνει όσους γεννήθηκαν μεταξύ 1995-2012. Στην πραγματικότητα βέβαια μόνο έξυπνη δεν μπορεί να θεωρηθεί αυτή η γενιά και το τελευταίο παράδειγμα με το κυνήγι των …Πόκεμον έρχεται να επιβεβαιώσει την αποχαύνωση των νέων.
Θυμάμαι την υπέροχη Κική Δημουλά να λέει σε μια εκπομπή: «Ο έρωτας δεν θέλει χρόνο, θέλει ταχύτητα» και σκέφτομαι «μα αυτή η ταχύτητα της σημερινής τεχνολογίας μάλλον κατέστρεψε τον έρωτα τελικά;»…
