Του Τάσου Τρύφωνος
Όταν στις 19 Φεβρουαρίου αναρωτιόμουν μέσα απ’ αυτή τη στήλη αν χάσαμε τη λύση, είχα μια μικρή ελπίδα ότι μπορούσε να γίνει κάποια ανατροπή. Ότι θα εμφανιζόταν ξαφνικά ένας «από μηχανής θεός» βρε αδελφέ, όπως στις αρχαίες τραγωδίες. Έχω μπουχτίσει να ακούω για συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα. «Μέχρι τον Μάρτιο πάμε σε δημοψήφισμα», «μέχρι τον Σεπτέμβρη θα είναι λυμένο», «δεν θα γίνουν δημοτικές εκλογές επειδή θα έχει λύση»… Ο καιρός περνάει και ένα πράγμα μένει αναλλοίωτο: το πάθος για την καρέκλα και την εξουσία. Διαχρονικά αν το πάρετε ο «κακός δαίμονας» του Κυπριακού εκτός από την αδιαλλαξία της Τουρκίας ήταν και η θυματοποίηση του εθνικού μας προβλήματος από κάθε φέρελπι Πρόεδρο ή τον εκάστοτε υφιστάμενο Πρόεδρο που ήθελε να γραπωθεί στην καρέκλα του.
Οι «ευκαιρίες» του Κυπριακού έχουν πάει στράφι πολλές φορές λόγω εκλογών και πολιτικών σκοπιμοτήτων. Η δεκαετία του Σπύρου Κυπριανού όταν το Κυπριακό ήταν «φρέσκο» και δεν υπήρχαν οι «επιπλοκές» με τους έποικους και ένα σωρό άλλα θέματα, οι εκλογές του 1993 και η απομάκρυνση του Γιώργου Βασιλείου με «όπλο» τις ιδέες Γκάλι για να έρθει ο Γλαύκος Κληρίδης που δέκα χρόνια μετά θα ζητήσει 18μηνη παράταση για να λύσει το Κυπριακό επειδή ερχόταν το «σχέδιο Ανάν», αλλά αυτή τη φορά το ΑΚΕΛ του το ανταπόδωσε στα ίσα αυτό του ’93, συμμαχώντας με τον «μεγάλο εχθρό» του, τον Τάσσο Παπαδόπουλο γιατί έπρεπε να «φύγει ο Κληρίδης». Αυτό το «πρέπει να φύγει ο τάδε» κάθε φορά επειδή πρέπει να έρθει ο «δικός μας» και όχι για να έρθει ο «ικανός» ή ο «πιο ικανός» με τρομάζει. Δείχνει το πόσο επιφανειακά και ερασιτεχνικά λειτουργούμε ως λαός. Αυτό το έργο το βλέπουμε να παίζεται και τώρα.
Έτσι ενώ τυπικά τουλάχιστον – και ελπίζω να αποδειχθεί και ουσιαστικά – οι συνομιλίες συνεχίζονται, όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας έχουν ριχτεί στην προεκλογική μάχη για τις προεδρικές του 2018. Πόσο αστείο όταν μιλάμε για μια ημικατεχόμενη χώρα και η καρέκλα της εξουσίας είναι ουσιαστικά μισή. Πολλοί από τον κόσμο παραμυθιάζονται και μπαίνουν στη διαδικασία του «να φύγει ο δικός τους και να έρθει ο δικός μας». Μα πού, ξαναρωτώ; Στη μισή πατρίδα μας; Αντί να επικεντρωνόμαστε να την κάνουμε πάλι ολόκληρη αφήνουμε τον γάμο να πάμε για πουρνάρια. Όταν θα βλέπετε πολιτικούς να βάζουν την καρέκλα και τις εκλογές πάνω από την Κύπρο και τις επόμενες γενιές, να τους γυρνάτε την πλάτη. Ακόμα να μάθουμε; Ακόμα να αποκτήσουμε αισθητήριο;
Έκκληση λοιπόν σε όλους ή σχεδόν όλους: οι προεδρικές εκλογές είναι σε 8 μήνες. Σε αυτούς τους μήνες ας βάλετε τουλάχιστον το μισό πάθος που δείχνετε για την εξουσία και τις καρέκλες στις προσπάθειες για επίλυση του Κυπριακού και αφήστε τα άλλα για μετά. Αν δεν λυθεί το Κυπριακό τώρα, τι θα παραλάβει ο επόμενος Πρόεδρος; Μια πατρίδα που θα οδεύει επίσημα προς τη διχοτόμηση και τον διαχρονικό σκοπό και στόχο των Τούρκων «εμείς ποδά, τζίνοι ποτζιεί»; Δεν είναι άδικο και οι επόμενες γενιές Κυπρίων να μεγαλώσουν με αυτό τον τρόπο και με αυτή την «κατάρα» της διχοτόμησης και της μισής πατρίδας;
Γι’ αυτό συνέλθετε, γιατί, κύριοι και κυρίες, όταν θέλετε να χειρίζεστε ή να αναλάβετε να χειριστείτε τις τύχες ενός λαού και μιας χώρας, η αναμέτρησή σας είναι με την ιστορία. Αν αυτή η αναμέτρηση σας βγάλει λειψούς, έχετε χάσει από χέρι. Το θέμα είναι να μη χάσει η Κύπρος.
