ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Eθνικό σχέδιο για την παιδεία

Του Τάσου Τρύφωνος

Του Τάσου Τρύφωνος

trifonost@sppmedia.com

Σε απόσταση αναπνοής πλέον από την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, το θρίλερ για την παιδεία κορυφώνεται με γονείς και μαθητές να είναι πλέον ξεκάθαρα τα θύματα αυτή της κατάστασης. Δεν ωφελεί πλέον η δημόσια αντιπαράθεση , ούτε η απόδοση ευθυνών από τη μία πλευρά στην άλλη. Το θέμα που θα έπρεπε να απασχολήσει την κοινωνία εδώ και χρόνια είναι το εξής: γιατί δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο για την παιδεία; Δεν ήταν εμφανές εδώ και χρόνια ότι πλέον πάσχουμε στο μεγάλο και σημαντικό αυτό θέμα; Χρειάζονται επίσης άνθρωποι με όραμα για να γίνει αυτό και σίγουρα αυτοί δεν είναι ούτε ο νυν υπουργός Παιδείας ούτε και οι συνδικαλιστές που έχουν αναδείξει τη σημερινή κρίση σε προσωπική βεντέτα. Μην ξεχνάτε ότι ο «καβγάς» σήμερα δεν γίνεται για κάτι ουσιώδες όπως είναι ένα εθνικό όραμα για την παιδεία ή μεταρρύθμιση αλλά για δευτερεύοντα πράγματα. Είναι απαραίτητα η σύγκλιση και ο διάλογος και φυσικά μιλάμε για ένα θέμα πάνω από κόμματα και ιδεολογίες. Οι όποιες μεταρρυθμίσεις αποφασιστούν αφού πρώτα μελετηθούν σωστά, θα πρέπει να έχουν τον απαραίτητο χρόνο για να ολοκληρωθούν. Τι παιδεία θέλουμε λοιπόν; Μια παιδεία που να γεννά σκεπτόμενους πολίτες με ελευθερία σκέψεως και κρίση αλλά  και υπεύθυνους πολίτες που να ξέρουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Θέλουμε καλλιεργημένους ανθρώπους στην κοινωνία που να αγαπούν και να εκτιμούν το καλό βιβλίο, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική, τις τέχνες γενικότερα. Ανθρώπους που δεν θα εφησυχάζουν στα επιφανειακά και τα εύπεπτα αλλά θα αναζητούν στις τέχνες και στον πολιτισμό το βάθος, την ψυχική ανάταση και φυσικά τη δημιουργία. Στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, περισσότερο από ποτέ, η παιδεία και η εκπαίδευση πρέπει να βγάζουν ευαίσθητους πολίτες, οι οποίοι θα αντιδρούν και θα παίρνουν θέση απέναντι στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα της εποχής. Η εκπαίδευση και η παιδεία θα πρέπει να πολεμούν τον ρατσισμό, την αδικία και την ανισότητα σε κάθε κοινωνία και να αναδεικνύουν την ανθρωπιά. Η εκπαίδευση από το νηπιαγωγείο έως το λύκειο θα πρέπει να έχει σκοπό να κατοχυρώσει τα πιο πάνω και να παρέχει μια γενική μόρφωση και ευρύτερη συγκρότηση. Η εξειδίκευση και η ειδική εκπαίδευση είναι έργο που θα αναλάβει αργότερα το πανεπιστήμιο. Η ιστορικός και καθηγήτρια πανεπιστημίου Μαρία Ευθυμίου σε μια πρόσφατη συνέντευξη της σε ελληνική εφημερίδα είπε χαρακτηριστικά: «Ως προς το θέμα της παιδείας, έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα χαμηλής απαιτητικότητας. Στα σχολεία όλοι οι μαθητές, έτσι κι αλλιώς, παίρνουν Α στο δημοτικό και 19 ή 20 στο γυμνάσιο, δουλέψουν δεν δουλέψουν, μάθουν δεν μάθουν. Έχουμε ένα απίθανο ποσοστό αριστούχων παγκοσμίως. Καμία σύγκριση με παλαιότερα. Ο απόφοιτος δημοτικού του σχολείου της γειτονιάς πριν από 40 χρόνια ήξερε πολύ περισσότερα από πολλούς αποφοίτους λυκείου σήμερα». Άρα η γενική μόρφωση που ήταν η προτεραιότητα των σχολείων παλαιότερα δεν πρέπει να «θυσιάζεται» σήμερα λόγω της πρώιμης εξειδίκευσης. Κάτι πολύ σημαντικό που θα πρέπει να εξεταστεί σε μια μεταρρύθμιση – εκσυγχρονισμό της παιδείας θα πρέπει να είναι και η διεύρυνση του σχολικού χρόνου. Με τον σημερινό περιορισμένο σχολικό χρόνο δεν μπορείς να δώσεις ποιοτική παιδεία. Ούτε το βάναυσο ξύπνημα των παιδιών από τις 6-6:30 σήμερα βοηθάει μαθησιακά. Ιδανικά το χρονικό πλαίσιο θα πρέπει να είναι κάτι μεταξύ 8 το πρωί και 4 το απόγευμα, για να μπορούμε να μιλάμε για επαρκή σχολικό χρόνο. Βαρύνουσας σημασία είναι και ένα νέο και αποτελεσματικό σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών αλλά και η επιμόρφωσή τους όσο περνούν τα χρόνια. Δεν μπορεί ένας εκπαιδευτικός όσο καλός και να είναι, να ασκεί το λειτούργημα του στη σημερινή ταχύτατα μεταβαλλόμενη κοινωνία με τα ίδια εφόδια που πήρε από το πανεπιστήμιό του. Χρειάζεται σεμινάρια και επιμόρφωση. Όπως και δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο «τσουβάλι» ο καλός και ευσυνείδητος εκπαιδευτικός με τον αδιάφορο και τεμπέλη. Η βαθμολόγηση και των δύο με «άριστα» –αυτό που συμβαίνει σήμερα δηλαδή– μοιραία φέρνει την καθίζηση του επιπέδου διδαχής. Επίσης, δεν μπορεί να εννοηθεί μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμός της παιδείας χωρίς τον τερματισμό ή περιορισμό της παρέμβασης της εκκλησίας στα εκπαιδευτικά θέματα.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X