Του Τάσου Τρύφωνος
Το Κυπριακό δικαιολογημένα θεωρείται ένα από τα εξαιρετικά πολύπλοκα και δύσκολα διεθνή θέματα. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι από το 1964 έχουμε αλλάξει τόσους Γενικούς γραμματείς και έχουν «σπάσει τα μούτρα» τους 26 απεσταλμένοι ή ειδικοί σύμβουλοι του Γ.Γ του ΟΗΕ για το Κυπριακό. Αυτές τις μέρες φαίνεται ότι θα κάνει την «έξοδό» του και ο Νορβηγός Άιντε, ο οποίος σε κάποιες στιγμές πίστεψε ότι θα ήταν ο «εκλεκτός», ο «Μεσσίας» του Κυπριακού.
Τι κι αν θεώρησε ότι «ευθυγραμμίστηκαν» τα άστρα, τι κι αν έκανε τον καταλύτη ανάμεσα σε Αναστασιάδη και Ακιντζί αλλά και τον «μαθητευόμενο μάγο» που προσπαθούσε να κάνει αλχημείες που να έσπαγαν το αδιέξοδο ανάμεσα στις πολύπλοκες ισορροπίες των «παικτών» του Κυπριακού. Πάει τώρα λέει να πάρει οδηγίες από τον «φρέσκο» Γ.Γ. του ΟΗΕ Πορτογάλο Γκουτέρες ο οποίος με τη σειρά του θα πρέπει να επιβεβαιώσει την ορμή και τη δυναμική που είδαμε να έχει στη Γενεύη.
Παρά την πολυπλοκότητα του όμως, το Κυπριακό έχει κι ένα συγκεκριμένο pattern (πρότυπο η ελληνική μετάφραση αλλά πιο ελεύθερα θα το μετέφραζα ως τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα)που θα πρέπει να μας ανησυχήσει. Αυτό που δείχνει ότι κάθε προηγούμενη προσπάθεια και κάθε προηγούμενο σχέδιο ήταν καλύτερο από το επόμενο και ότι όσο περνάει ο καιρός τόσο το πρόβλημα γίνεται πιο δύσκολο να επιλυθεί αλλά και η ελληνοκυπριακή πλευρά χάνει έδαφος. Εδώ όμως φοβάμαι ότι μιλάμε για κάτι «μεγαλύτερο» από ένα σχέδιο ή μια πρωτοβουλία λύσης που πάνε να χαθούν. Ανησυχώ μήπως μιλάμε για μια κομβική, καθοριστική στιγμή του Κυπριακού – ορόσημο μετά την αποδοχή της ΔΔΟ το 1977 από τον Μακάριο. Νιώθω και ελπίζω να έχω λάθος ότι αυτό τον καιρό κάνουμε το μνημόσυνο της ΔΔΟ , την οποία διάφοροι έχουν δαιμονοποιήσει ή εκμεταλλευτεί για πολιτικούς λόγους και οδηγούμαστε πού;
Πολλοί προειδοποιούσαμε ότι αν δεν αρπάζαμε την ευκαιρία της λύσης του Κυπριακού στη βάση της ΔΔΟ , κάτι που ήταν θεμελιώδης αρχή της πολιτικής μας από το 1977 μέχρι σήμερα και κάτι που επεδίωκαν όλοι οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας, θα υπήρχε μπροστά μας ένας γκρεμός… Ένας γκρεμός που θα έριχνε το Κυπριακό σε ελεύθερη πτώση, που θα μας έφερνε ρεαλιστικά πλέον είτε στη λύση των δυο κρατών είτε σε μια χαλαρή συνομοσπονδία. Τι λέω με απλά λόγια; Ότι με την ουτοπική πολιτική της πρόταξης (ιμμίσιη), της «φουστανέλας» και του ευσεβοποθισμού που πολλοί ευαγγελίζονται και ενστερνίζονται και όχι με τη ρεάλ πολιτίκ και τη σωστή και αντικειμενική αξιολόγηση του γεωπολιτικού σκηνικού στην περιοχή μας, αλλά και της κατάστασης διεθνώς, αυτό που μέχρι χθες δαιμονοποιούσαμε και θεωρούσαμε εθνική καταστροφή (η λύση της διζωνικής , δικοινοτικής ομοσπονδίας δηλαδή) θα φαντάζει ιδανικό σε λίγα χρόνια όταν θα προσπαθούμε να αποτρέψουμε τη διχοτόμηση, την προσάρτηση των κατεχομένων ή την χαλαρή συνομοσπονδία.
Δεν χρειάζεται να είσαι Αϊνστάιν ή Μακιαβέλι για να κάνεις αυτή την προνοητική «ανάγνωση» των δεδομένων και σίγουρα δεν χρειάζεται να είσαι Νοστράδαμος ή Μάντης Κάλχας για να το προβλέψεις. Απλά να έχεις ανοιχτό μυαλό και να βλέπεις αντικειμενικά τα δεδομένα. Τα δεδομένα λοιπόν λένε ότι στρατιωτικά δεν μπορούμε να πετάξουμε τους Τούρκους στη θάλασσα, ούτε να εξαφανίσουμε διά μαγείας τους Τουρκοκύπριους από το νησί.
Η Τουρκία, παρά τα πολύ μεγάλα προβλήματά της, παραμένει μια περιφερειακή υπερδύναμη που παίζει «μπαλάκι» κανονικά τη Ρωσία και τις ΗΠΑ για το ποια θα είναι η «σύμμαχός» της. Είδατε πόσο γρήγορα τα βρήκαν με τους Ρώσους παρά την κατάρριψη του Ρωσικού μαχητικού και τη δολοφονία του πιλότου μπροστά στις κάμερες. Ο Πούτιν «εναγκαλίζεται» σφικτά τον Ερντογάν για να κάνει τη Δύση να «κυστήσει». Κι εμείς οι αφελείς αναμένουμε το «ξανθό γένος» να μας σώσει αναπαράγοντας προφητείες στα social media.
Τα πράγματα σήμερα λοιπόν εδώ που έχουμε φτάσει δυστυχώς δεν φαίνονται καθόλου καλά. Το μνημόσυνο στη ΔΔΟ που κάποιοι θα χαρούν να κάνουν μπορεί να είναι η «ταφόπλακα» του εθνικού μας θέματος. Ελπίζω να έχω λάθος καθότι είπαμε…φύσει αισιόδοξος…
