ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο οπορτουνισμός στην πολιτική

Του Τάσου Τρύφωνος

Του Τάσου Τρύφωνος

trifonost@sppmedia.com

Ο όρος «οπορτουνισμός» ερμηνεύεται ως εξής: τρόπος ενέργειας σύμφωνα με τον οποίο ο δράστης του κινητοποιείται από συμφεροντολογικά ελατήρια κι όχι από το χρέος προς μια πάγια αρχή ή ελιγμός και η αξιοποίηση συγκυριών κάθε είδους προκειμένου να επιτευχθούν προσωπικά συμφέροντα. Συνώνυμο του οπορτουνιστή ο καιροσκόπος. Δυστυχώς είναι ένα είδος που συναντάται σε αφθονία στην πολιτική και τους πολιτικούς.

O οπορτουνισμός είναι για μένα ό,τι χειρότερο πάνω σε ένα πολιτικό ή μια πολιτική παράταξη. Δικέφαλο «τέρας» μαζί με τον λαϊκισμό που προκαλούν μόνο κακό στην κοινωνία. Θεωρώ ότι ένα σοβαρό και ώριμο εκλογικό σώμα θα πρέπει να προσπαθεί να διακρίνει τον πολιτικό οπορτουνισμό και αυτό να λειτουργεί ως αποτρεπτικός λόγος για την ψήφιση κάποιου. Αυτές τις σκέψεις έκανα βλέποντας τα αποτελέσματα των εκλογών στη Μεγάλη Βρετανία.

Στις προηγούμενες εκλογές ο Ντέιβιντ Κάμερον λειτουργώντας 100% οπορτουνιστικά και για να σιγουρέψει, όπως πίστευε, τη νίκη του, που φαινόταν δύσκολη σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, έβγαλε το «χαρτί» του δημοψηφίσματος για την παραμονή ή την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χωρίς καν να σκεφτεί και να αναλύσει τι σήμαινε αυτό για τη χώρα του αλλά και για όλη την Ευρώπη. Έτσι απλά για να συσπειρώσει τους πιο ακραίους της παράταξής του. Πολιτική αγυρτεία. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Ο ίδιος ταπεινώθηκε και εκδιώχθηκε ουσιαστικά από το νούμερο 10 της οδού Ντάουνινγκ, μπήκε στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και έβγαλε τη χώρα του από την Ε.Ε. Το χειρότερο: έριξε μια τόσο ανεχτική και πολυπολιτισμική κοινωνία στη δίνη του φανατισμού και του διχασμού που είχε ακόμη και ανθρώπινα θύματα (θυμάστε τη δολοφονία της νεαρής βουλευτού;).

Πρόσφατα την ίδια οπορτουνιστική στάση επέδειξε και η διάδοχος του. Η άχρωμη, άοσμη και δείγμα της «παλιάς Βρετανίας» Τερέζα Μέι, η οποία ενώ ήταν χλιαρή υποστηρίκτρια του Bremain, αναγκάστηκε να στηρίξει το Brexit και να πάει τελικά σε πρόωρες εκλογές για να ισχυροποιήσει –όπως νόμιζε– τη θέση της. Αντί ισχυροποίησης όμως ήρθε η αποδυνάμωση αφού έχασε την αυτοδυναμία και έτσι η εύθραυστη κατάσταση στη Μεγάλη Βρετανία που ακόμα είναι διχασμένη ανάμεσα στους Bremainers και τους υποστηριχτές του Brexit, έγινε ακόμα χειρότερη.

Ας πάμε στα δικά μας τώρα αφού τα πιο πάνω είναι χρήσιμα όταν μπορούμε να εξάγουμε συμπεράσματα που θα μας βοηθήσουν στην καλύτερη «ανάγνωση» των θέσεων και των λόγων, των δικών μας πολιτικών. Θυμάστε όταν αμέσως μετά την εκλογή Τσίπρα στην Ελλάδα, συγκεκριμένοι πολιτικοί αρχηγοί στην Κύπρο, παρασυρμένοι από το τότε κλίμα φωνασκούσαν και παρότρυναν και την κυπριακή κυβέρνηση να κάνει την ίδια πολιτική; Do it like Tsipras, δηλαδή αφού αυτό ακουγόταν πολύ εύηχα στην κοινή γνώμη. Όταν όμως ακολούθησαν τα γνωστά γεγονότα του Eurogroup, ξαφνικά «κατάπιαν» ό,τι έλεγαν προηγουμένως. Σώπασαν οριστικά και ευχόντουσαν να ξεχάσουμε αυτά που έλεγαν λίγο καιρό πριν.

Ο δε διαχρονικότερος οπορτουνισμός διακρίνεται στο Κυπριακό. Έτσι έχουμε κόμματα που ενώ διαφωνούν μεταξύ τους στο Κυπριακό συνεργάζονται με ένα κοινό υποψήφιο δίνοντας έτσι τη δικαιολογημένη εντύπωση ότι η μόνη τους επιδίωξη είναι η εξουσία. Επίσης έχουμε τους πολιτικούς, τους εν δυνάμει υποψήφιους που ανάλογα προς το ποιο κόμμα στρέφονται για υποστήριξη, μεταβάλλουν την πολιτική τους αντίστοιχα. Είτε πιο «πατριωτικά», είτε πιο «υπέρ της λύσης». Υπάρχουν επίσης και οι πολιτικοί που κάνοντας ασκήσεις επί χάρτου και ανάλογα τι τους λένε οι δημοσκοπήσεις ή τι κάνει ο αντίπαλος, στρέφουν την πολιτική τους προς το «πεδίο» που θεωρούν ότι θα τους αποφέρει περισσότερες ψήφους.

Δεν αναφέρθηκα τυχαία στα πρόσφατα παραδείγματα καταστροφικού πολιτικού οπορτουνισμού στη Μεγάλη Βρετανία. Σαν πρώην αποικία, όσα συμβαίνουν εκεί τα βλέπουμε ως πιο οικεία και όχι τόσο απόμακρα και μακρινά όπως ίσως τα βλέπουμε σε άλλες χώρες. Οπότε με την προεκλογική των προεδρικών εκλογών του 2018 να έχει ήδη ανεπίσημα αρχίσει, ας έχουμε τα μάτια μας, τα αφτιά μας και κυρίως την κρίση και την αντίληψή μας για τον πολιτικό οπορτουνισμό που θα δούμε μπροστά μας. Πολύ κακό σημάδι. Άλλωστε όπως είπε και ο Edouard Herriot, πρωθυπουργός της Γαλλίας «Ο οπορτουνισμός είναι η πολιτική μορφή του εγωισμού».

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X