Του Τάσου Τρύφωνος
Ο απόηχος της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα δεν έχει ακόμη καταλαγιάσει. Εάν κάποιος είναι προσεκτικός οφείλει να προσέξει ή να ανησυχήσει για το πού το πάει η Τουρκία και ειδικά τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Τούρκου Προέδρου. Η πρόταξη του Ερντογάν της επικαιροποίησης της Συνθήκης της Λωζάννης την παραμονή της επίσκεψής του στην Ελλάδα και στη συνέχεια ακόμα και στο ελληνικό Προεδρικό Μέγαρο μέσα από ένα πρωτοφανές «μπρα ντε φερ» δηλώσεων μπροστά στις κάμερες με τον Προκόπη Παυλόπουλο, μόνο ανησυχία θα πρέπει να προκαλεί τόσο στην ελληνική διπλωματία όσο και στις ένοπλες δυνάμεις.
Ο Τούρκος Πρόεδρος, όπως φαίνεται, έχει θέσει σε εφαρμογή ένα μεγαλόπνοο σχέδιο να καταστήσει την Τουρκία περιφερειακή υπερδύναμη. Σε λίγα χρόνια θα διαθέτει μια μοίρα μαχητικών αεροσκαφών F-35 που είναι αόρατα από τα ραντάρ και θα μπορούν θεωρητικά να εξουδετερώσουν τα ελληνικά μαχητικά πριν καν αυτά τα «δουν» από τα ραντάρ τους. Επίσης, μέχρι το 2023 θα έχει κατασκευάσει αεροπλανοφόρο το οποίο θα μπορεί να εξαπολύσει επίθεση σε οποιοδήποτε σημείο της ελληνικής επικράτειας.
Εάν προσθέσουμε τους ρωσικούς αντιαεροπορικούς πυραύλους S-400 που προς μεγάλη απογοήτευσή μας, τους διέθεσαν οι Ρώσοι και την επιτυχημένη εκτόξευση του τουρκικής κατασκευής πυραύλου Bora με βεληνεκές 280 χιλιομέτρων, τότε η εικόνα είναι άκρως ανησυχητική. Η κατάσταση γίνεται αποκαρδιωτική εάν σκεφτούμε ότι η Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης δεν μπορεί να απαντήσει αποφασιστικά στον υπερ-εξοπλισμό της Τουρκίας.
Φυσικά, ο ελληνικός στρατός παραμένει αρκετά ισχυρός και αποτρεπτικός παράγοντας αλλά η Τουρκία όπως έχω ξαναγράψει, πάει να ξεφύγει. Ούτε η αναβάθμιση των ελληνικών F-16 στο επίπεδο viper, ούτε η διαφαινόμενη παραγγελία Γαλλικών Στελθ φρεγατών μπορούν να είναι η απάντηση. Πέρα από τους εξοπλισμούς φυσικά Ελλάδα και Κύπρος έχουν και άλλους τρόπους «θωράκισης» απέναντι σ’ αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι ή δρόμο σύγκρουσης που μπορεί να επιδιώξει η Τουρκία. Καταρχάς η σύσφιξη της αμυντικής συνεργασίας της Κύπρου με το Ισραήλ κυρίως και φυσικά την Ελλάδα και δευτερευόντως με την Αίγυπτο – που είναι η πιο ισχυρή στρατιωτικά χώρα του Αραβικού κόσμου, είναι ένας σοβαρός αποτρεπτικός παράγοντας. Η πολύ στενή και φιλική σχέση του Προέδρου Αναστασιάδη με τον Νετανιάχου αλλά και τον Σίσι είναι κάτι που δεν μπορεί να αγνοήσει η Τουρκία.
Το Ισραήλ με τη δυναμική του παρουσία στο έδαφος αλλά και στους αιθέρες και στα ύδατα της Κύπρου έστω και ανεπίσημα δείχνει προς την Τουρκία ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να τους βρει μπροστά της εάν επιχειρήσει κάτι στην Κύπρο. Η κοινή άσκηση των ειδικών δυνάμεων Κύπρου και Ισραήλ, οι οποίες μεταφέρθηκαν με μεγάλο αριθμό ελικοπτέρων από το Ισραήλ προς την Κύπρο ήταν πρωτοφανής και δεν πέρασε απαρατήρητη από τα διεθνή περιοδικά άμυνας. Ένας τεράστιος αποτρεπτικός παράγοντας που έρχεται ως «από μηχανής Θεός» φαίνεται να είναι και η επιτάχυνση της υλοποίησης το ευρωπαϊκού στρατού που σίγουρα δεν θα μπορεί καμία Τουρκία να αγνοήσει.
Έτσι, επιτέλους αυτό που όλοι οι Κύπριοι ονειρευόμασταν όταν επιδιώκαμε την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή την ασφάλεια και την αλληλεγγύη που θα νιώθαμε και θα βιώναμε ως μέλος της μεγάλης ευρωπαϊκής ένωσης, φαίνεται να γίνεται πραγματικότητα. Έχει πάντως ενδιαφέρον να δούμε και μια άλλη «ανάγνωση» των κινήσεων του Ερντογάν και η οποία λέει ότι παρά το «θόρυβο» που προκαλεί ο Τούρκος Πρόεδρος και την έντονη ρητορική του, ακόμα και με τη πρόσφατη εμμονή του για τη «Συνθήκη της Λωζάννης» τα στατιστικά δείχνουν κάτι διαφορετικό. Λένε δηλαδή ότι από τότε που ανέλαβε την εξουσία στην Τουρκία, το 2003 – έκλεισε ήδη τα 14 χρόνια – δεν οδήγησε τις δύο χώρες σε ένα θερμό επεισόδιο ή μια μείζονα κρίση σε αντίθεση με τους Κεμαλιστές που τόσο τον Μάρτιο του 1987 με την κρίση του Σισμίκ επί πρωθυπουργίας Οζάλ όσο και τον Ιανουάριο του 1996 με την κρίση στα Ίμια επί πρωθυπουργίας της Τανσού Τσιλέρ έφεραν τις δύο χώρες στα πρόθυρα ενός πολέμου στο Αιγαίο.
Όπως και να έχει όμως οι ενδείξεις που υπάρχουν σήμερα δεν επιτρέπουν ούτε στην Ελλάδα ούτε και στην Κύπρο να εφησυχάζουν αντιθέτως πρέπει να ανησυχούν για το πού το πάει η Τουρκία. Άλλωστε, η αποτροπή είναι το καλύτερο «όπλο» που θα μπορούσε να αποτρέψει τα χειρότερα και να αναγκάσει την Τουρκία να αναθεωρήσει τα οποία περίεργα σχέδια μπορεί να έχει.
