Του Τάσου Τρύφωνος
Πριν από λίγες μέρες γιορτάσαμε τη μέρα της Ευρώπης… Σιγά τα ωά θα μου πείτε; Και τι έκανε η Ευρώπη για μας; Τι ανάγκη την έχουμε; Και τι καταλάβαμε που μπήκαμε στην Ευρώπη; Κουβέντες του καφενείου. Σκέψεις πρώτης ανάγνωσης εμποτισμένες από τον λαϊκισμό που έχει θεριέψει τα τελευταία χρόνια αλλά και τα τραγικά λάθη των γραφειοκρατών αλλά και των κυβερνήσεων που μας κάνουν να ξεχνάμε τα βασικά και να θεωρούμε τα σημερινά κεκτημένα ως δεδομένα. Μέχρι που μια στιγμή είναι αρκετή να σε ταρακουνήσει και να σε κάνει να τα δεις αλλιώς τα πράγματα.
Πέρα από λαϊκίστικες και εθνικιστικές κορώνες που είναι οι χειρότεροι παραμορφωτικοί φακοί. Αυτή η στιγμή μου έτυχε πριν από λίγες μέρες στην Αθήνα και θέλω πολύ να την μοιραστώ μαζί σας. Βράδυ Σαββάτου λοιπόν σε μια γεμάτη ταβέρνα στο Γκάζι. Είμαι για φαγητό μαζί με δύο φίλους γνωστούς ηθοποιούς (έχει σημασία που το αναφέρω). Στο διπλανό τραπέζι έρχονται μετά από λίγο τρεις Έλληνες γύρω στα τριάντα μαζί με δύο παιδιά που φαίνονται ξένα, τα οποία είναι γύρω στα δεκαεπτά. Ο ένας από τους τρεις Έλληνες επίσης ηθοποιός του θεάτρου χαιρετάει τους δικούς μου φίλους και ξαφνικά τα δύο ανήλικα παιδιά του τραπεζιού του ενθουσιάζονται που βλέπουν στο τραπέζι δίπλα τους τον γνωστό ηθοποιό και τη δημοφιλή ηθοποιό.
Με άψογους τρόπους και ελληνικά έρχονται στο τραπέζι για να βγάλουν φωτογραφίες, τους φιλούν, τους αγκαλιάζουν και λένε στην κοπέλα: «δεν ξέραμε ακόμα ελληνικά όταν ήρθαμε στην Ελλάδα αλλά παρακολουθούσαμε τις σειρές σου στην τηλεόραση για να μάθουμε». Ευγενέστατοι. Μικροί κύριοι. Αξιολάτρευτοι. Ο ηθοποιός που τα συνόδευε και τα έβγαλε έξω για φαγητό μας διηγείται την ιστορία τους. Επρόκειτο για δύο ανήλικα ασυνόδευτα παιδιά που ξέμειναν στην Ελλάδα και αποκόπηκαν από την οικογένειά τους. Το ένα είναι από την Ερυθραία στην Αφρική. Έφυγε λόγω πολιτικών διώξεων και ο ίδιος εγκλωβίστηκε στην Ελλάδα ενώ οι γονείς και τα αδέλφια του είναι αυτή τη στιγμή στην Ελβετία αλλά οι αρχές της χώρας δεν του επιτρέπουν να ενωθεί με την οικογένειά του.
Το άλλο παιδί είναι από το Πακιστάν. Αυτό δεν ξέρει πού είναι οι γονείς του. Έμεινε μόνο του στην Ελλάδα. Τους ρωτάω αν μπορούν να επιστρέψουν στη χώρα τους. Μου κάνουν νόημα ότι θα ήταν πολύ επικίνδυνο γι’ αυτά. Μου εξηγούν ότι στις χώρες τους η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα μια πολύ αφηρημένη και κακοποιημένη έννοια. Μιλούν με πάθος για την Ελλάδα. Την αγάπησαν σαν δική τους πατρίδα αφού άλλωστε εκεί πέρασαν τα πιο ευαίσθητά τους χρόνια. Μεγαλώνουν σε ένα ξενώνα για ανήλικα ασυνόδευτα παιδιά. Τον ηθοποιό που τους έκανε το τραπέζι τον γνώρισαν όταν έκανε μια παράσταση για τους πρόσφυγες και πλέον λειτουργεί προστατευτικά απέναντί τους.
Σε λίγο ενηλικιώνονται και θέλουν να μείνουν στη χώρα που τους έδωσε ασφάλεια όταν τη χρειάστηκαν. Το παιδί από την Ερυθραία θα πάει να βρει – ενήλικος πια – τους δικούς του στην Ελβετία. Ξεκάθαρα και αποφασιστικά μου εξηγούν ότι μέσα από αυτή την περιπέτεια βλέπουν τα θετικά. Ότι ήρθαν σε μια ήπειρο όπου δεν νιώθουν ανασφάλεια και πιστεύουν ότι έχουν ίσες ευκαιρίες να σπουδάσουν, να μεγαλώσουν, να ζήσουν μια «κανονική» ζωή. Αυτή την «κανονική» ζωή που εμείς πολλές φορές ξορκίζουμε και δεν εκτιμούμε. Γιατί πιστεύουμε ότι τα κεκτημένα είναι δεδομένα. Μέχρι να έρθει η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι.
