Του Τάσου Τρύφωνος
Έχετε μπει να δείτε τις τιμές για διάφορα ξενοδοχεία σε ελληνικά νησιά και όχι μόνο, φέτος το καλοκαίρι; Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν πλησιάζονται, ειδικά τον Αύγουστο. Η Ελλάδα «πετάει» στην κυριολεξία. Φέτος αναμένει 30 εκατομμύρια τουρίστες. Εκπληκτικό νούμερο. Θυμάμαι ότι πριν από μερικά χρόνια το «φράγμα» , ήταν 20 εκατομμύρια τουρίστες. Κατάφερε δηλαδή μέσα σε λίγα χρόνια να αυξήσει κατά 10 εκατομμύρια τον τουρισμό της. Δικαιολογημένα. Αντικειμενικά η Ελλάδα με το ποικίλο τοπίο της, τις παραλίες της, τον καιρό της, τη φιλοξενία της είναι ίσως η ομορφότερη χώρα του κόσμου. Καλοκαίρι χωρίς Ελλάδα δεν είναι καλοκαίρι. Πόσο κρίμα όμως αυτό να μην είναι αρκετό να την «ξεκολλήσει» από την οικονομική της κρίση.
Στην οικονομική επιστήμη μια επιχείρηση για να πετύχει χρειάζεται δύο πράγματα: αναγνωρίσιμο brand και… location , location, location. Η Ελλάδα τα έχει και τα δύο στο έπακρο. Το Greece είναι παντού αναγνωρίσιμο και ειδικά στον παγκόσμιο τουρισμό ένα πανίσχυρο brand name που με λίγη προσπάθεια είναι sold out. Για τo location δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε. Το καλύτερο «οικόπεδο». Χιλιάδες νησιά, εκπληκτικός καιρός, απίστευτα τοπία και μια χώρα σε στρατηγική θέση ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Γιατί λοιπόν είναι αυτή τη στιγμή ο επαίτης του κόσμου. Δεν έπρεπε με όλα αυτά συν και τον φυσικό της πλούτο να είναι μια χώρα σχετικά πλούσια ή και πάμπλουτη;
Η απάντηση είναι απλή: όσο δυνατό brand ή location και να έχει μια εταιρία, δεν θα πάει μπροστά αν δεν έχει καλούς και ικανούς μάνατζερ. Σ’ αυτό χώλαινε και χωλαίνει η Ελλάδα δυστυχώς. Μέσα από το διαχρονικά πελατειακό κράτος που κτίστηκε αμέσως μετά την επανάσταση και την εμφάνιση των πρώτων κομμάτων, τον τεράστιο δημόσιο τομέα που ακόμα και σήμερα γιγαντώνεται αντί να μειώνεται και τον λαϊκισμό που δυστυχώς βρίσκει πάντα πρόσφορο έδαφος ανάμεσα στους Έλληνες ψηφοφόρους φτάσαμε μια χώρα με τέτοιες προοπτικές να είναι σήμερα ο ουραγός στην Ευρώπη. Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα σχεδόν, μια χώρα που ενώ δικαιωματικά έχει τον τίτλο της γενέτειρας του Δυτικού πολιτισμού έχει εκφυλιστεί δυστυχώς και πολιτιστικά τα τελευταία χρόνια. Δεν κάνουμε καν λόγο για βιομηχανία, όταν οι Τούρκοι πλέον παράγουν πολεμικά αεροπλάνα, τανκ, πυραύλους , φρεγάτες και ετοιμάζονται και για αεροπλανοφόρο.
Πραγματικά λυπάμαι βαθιά γι’ αυτό τον φαύλο κύκλο της ελληνικής πραγματικότητας. Γιατί ακριβώς έχω ζήσει τη μισή μου ζωή σ’ αυτή την υπέροχη χώρα και ξέρω τις δυνατότητες των Ελλήνων. Αδυνατώ να πιστέψω ότι από τα «χρυσά» χρόνια της ανάπτυξης με αποκορύφωμα το μεγαλειώδες 2004, την Ολυμπιάδα και το trend proud to be Greek, έχουμε φτάσει εδώ. Το χειρότερο είναι ότι δεν βλέπω και κάποια διάθεση αλλαγής, βελτίωσης και αυτοκριτικής τόσο από το πολιτικό σύστημα όσο και από τους ψηφοφόρους και τον κόσμο στην Ελλάδα.
Στο μόνο που ελπίζω είναι στον απαράβατο νόμο που λέει ότι η ιστορία είναι κύκλοι και ότι γρήγορα ο «μαύρος» κύκλος που ξεκίνησε από το Καστελόριζο το 2009 με την εξαγγελία του Γιώργου Παπανδρέου για ένταξη στο ΔΝΤ, θα κλείσει γρήγορα και θα έρθουν οι «μέρες του φωτός». Δεν βλέπω όμως αισιοδοξία. Μπαίνω σε ταξί στην Αθήνα. «Εσείς οι Κύπριοι τα καταφέρατε. Σε τρία χρόνια βγήκατε από το μνημόνιο. Τα πάτε μια χαρά τώρα. Τα ακούω στο ραδιόφωνο όλη μέρα στο ταξί. Εμείς σε καμιά πενηνταριά χρόνια αν θα τα καταφέρουμε» μου έλεγε ο ταξιτζής. Όλοι έχετε παρόμοια εμπειρία με ταξιτζή στην Αθήνα που έχει άποψη για όλα. Την ίδια ώρα στο ραδιόφωνο, ο εκφωνητής έλεγε ότι ο εθνικός πλούτος θα έχει περάσει σε ξένα χέρια μέχρι το 2060 ενώ η μείωση του χρέους προβλέπεται σε επόμενη γενιά. Εκτός αν υπάρξει ένας «από μηχανής Θεός» ή κάνει πάλι το θαύμα του «ο Θεός της Ελλάδας».
ΥΓ. Απέφυγα να γράψω για το Κυπριακό αφού η διαδικασία είναι σε εξέλιξη και όλα είναι ρευστά.
