Του Τάσου Τρύφωνος
Η αλήθεια είναι ότι σαν λαός δεν έχουμε τον ακτιβισμό στο αίμα μας. Δεν είναι το φόρτε μας βρε αδελφέ σε αντίθεση φυσικά με το νεοπλουτισμό και τον καναπέ. Πάντα αναρωτιόμουν γιατί Ε/κ και Τ/κ δεν παίρνουν το θέμα του Κυπριακού στα χέρια τους. Έχουν κτιστεί πολιτικές καριέρες στην πλάτη του Κυπριακού και στις δύο κοινότητες. Τις τελευταίες μέρες με μεγάλη έκπληξη βλέπω ότι κάτι κινείται.
Το «κίνημα» αν μπορώ να το ονομάσω, έτσι Unite Cyprus Now. Ακριβώς επειδή η λύση του Κυπριακού και η ειρήνη για τις επόμενες γενιές δεν είναι θέμα μόνο του Αναστασιάδη ή του Ακιντζί, είναι δικό μας «θέλω». Όλων μας. Να καταλάβουν όλοι εντός και εκτός της Κύπρου ότι οι κάτοικοι αυτού του νησιού θέλουν επιτέλους μια ειρηνική προοπτική για τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους. Έτσι βλέπω στα social media να ανεβαίνουν φωτογραφίες στα προφίλ με το hashtag #UNITECYPRUSNOW ενώ σχεδόν καθημερινά εκατοντάδες Ε/κ και Τ/κ συναντιούνται στη Λήδρας ως μια ανθρώπινη αλυσίδα, χορεύοντας και τραγουδώντας για τη λύση του κυπριακού. Αυτή η φωνή πρέπει να ακουστεί και πρέπει να γίνει χιλιάδες φωνές, τόσο δυνατές που να μην μπορούν να αγνοηθούν από τον οποιοδήποτε.
Από την άλλη μόνο λύπηση με γεμίζει η αντίδραση αρκετών απέναντι σε αυτή την αυθόρμητη κίνηση των συμπατριωτών μας. Με ύβρεις και κλισέ επιχειρήματα και μια εκστρατεία φόβου που μας έχει φέρει όλες αυτές τις δεκαετίες σ’ αυτή την αδιέξοδη κατάσταση. Αυτό διαχέεται και σε πρωτοσέλιδα «σοβαρών» εφημερίδων που εντέχνως προσπαθούν να καλλιεργήσουν αυτό το φόβο. Τι θέλουν όλοι αυτοί που αντιστρατεύονται κινήσεις όπως το UNITE CYPRUS NOW; Σιχάθηκα να ακούω τα κλισέ επιχειρήματά τους στα οποία απουσιάζουν οι προτάσεις για το μέλλον και την ειρήνη. Πώς θα ενωθεί δηλαδή ξανά αυτός ο τόπος; Υπάρχει περίπτωση εθνοκάθαρσης της μιας κοινότητας εις βάρος της άλλης;
Όχι φυσικά και κάτι τέτοιο δεν θα ήταν ανεχτό το 2017 σε μια χώρα μέλος της Ευρώπης ενώ είναι αχρείαστο να προσθέσω ότι θα ήταν ένα εφιαλτικό σενάριο για τον τόπο μας. Οι συμπατριώτες μας που φωνάζουν καθημερινά για την επανένωση της Κύπρου , δεν μπλέκουν τη μικροπολιτική σ αυτό. Δεν εκφράζουν συγκεκριμένο κόμμα ή κόμματα και καλά κάνουν. Εκφράζουν μια βαθιά επιθυμία, ένα όνειρο για όλους μας που κλείνει σχεδόν μισό αιώνα και δεν έχει ακόμα εκπληρωθεί.
Πώς μπορεί κάποιος να διαφωνεί και να το αντιστρατεύεται αυτό; Δεν θέλω να παίξω τον έξυπνο. Δεν έχω πάει σε κάποια εκδήλωση τους, ούτε έχω ανεβάσει φωτογραφία στο προφίλ μου με το συγκεκριμένο #hashtag. Έκανα απλά μια αναφορά στη ραδιοφωνική μου εκπομπή. Όταν είδα το #hashtag ένιωσα ενοχές γιατί ξέρω ότι η σιωπηρή πλειοψηφία των κατοίκων αυτού του νησιού αυτό θέλει και αυτό είναι το λογικό και ανθρώπινο να θέλει την επανένωση. Γι’ αυτό μήπως να δυναμώσουμε τη φωνή μας και να την ενώσουμε με αυτούς στην οδό Λήδρας; Αν εμείς δεν κάνουμε κάτι ούτε και την υστάτη, δηλαδή σήμερα, ποιος θα πρέπει να κάνει.
Αποστασιοποιημένοι θα παρακολουθούμε τη διάσκεψη στο Κραν-Μοντάνα , σαν να βλέπουμε να παίζεται η τύχη κάποιου άλλου λαού; Αλήθεια θα ανεχτείτε ακόμη μια φορά να δείτε τους ίδιους πολιτικούς, τους «συνήθεις ύποπτους», να κάνουν πάνω κάτω τις ίδιες δηλώσεις και να πουλάνε πατριωτισμό της οκάς; Θυμάστε το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη «αν όλα τα παιδιά της γης πιανάν γερά τα χέρια, κορίτσια αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό, ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος και ολόκληρη τη γη μας θα αγκάλιαζε θαρρώ»; Όλοι το τραγουδήσαμε το «γαϊτανάκι» στο σχολείο. Ας γίνουμε λοιπόν ένα «γαϊτανάκι» που θα φωνάξει τόσο δυνατά ώστε να ακουστεί στην Ελβετία και να μάθουν όλοι ότι αυτός ο λαός νοιάζεται για το μέλλον του. Κι ένα μπορεί να είναι αυτό: η επανένωση. Σήμερα !
