Του Χρίστου Ζαβού
Το λες… και τέλος του ρομαντισμού. Η αποχώρηση Μερκή είναι προφανώς το τελευταίο κεφάλαιο ενός βιβλίου με ιστορίες βγαλμένες γεμάτες από συναίσθημα. Βιβλίο που γράφτηκε μεταξύ του πράσινου στο γήπεδο και του γκρίζου της κερκίδας. Ίσως, το συγκεκριμένο story σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας εποχής και το τέλος μιας άλλης.
Το συναίσθημα πια περιορίζεται πάνω στα τσιμέντα της κερκίδας και στα στέκια των οπαδών. Η ταύτιση (και όχι ο θαυμασμός σε κάποιον παίκτη ή παράγοντα), τοποθετείται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και όλοι πλέον πρέπει να συμβιβαστούμε με κάποια άλλα δεδομένα, πολύ πιο σκληρά, πολύ πιο ψυχρά. Η εποχή που οπαδός ταυτιζόταν με κάποιον παίκτη νομιζόμενος ότι είναι ο ίδιος του ο εαυτός πάει, τελείωσε.
Πλέον, όσοι διαθέτουν στοιχειώδη λογική απλά αντιλαμβάνονται ότι κουμάντο στο χώρο του ποδοσφαίρου κάνει η μπίζνα και ότι αυτό τη συνοδεύει. Σκληρές προσεγγίσεις που έχουν ως βασικό κίνητρο το επιχειρείν. Το χρήμα. Τη μπίζνα. Που αδιαφορούν για το συναίσθημα του οπαδού. Το βάζουν στην άκρη και κάνουν τα κουμάντα τους ανάλογα με το συμφέρον κυρίως το οικονομικό, καμιά φορά το προσωπικό.
Τούτη ακριβώς η φιλοσοφία κρατάει χρόνια τώρα στο εξωτερικό. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις, αφού το ποδόσφαιρο πια καθίσταται ως μια μεγάλη βιομηχανία που περιστρέφεται γύρω από το χρήμα.
Επί τούτου, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στο Νίκο Κίρζη, ότι είναι ο άνθρωπος που εισάγει στην Κύπρο την κυρίαρχη φιλοσοφία του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Αφήνει πίσω και αγνοεί κάποιες κακές συνήθειες προέδρων που διαχρονικά κάνουν χατίρια ή πράττουν ανάλογα με το τι θέλει ή θα πει ο κόσμος.
Κακά τα ψέματα, άμα κανείς παρατάξει σε μια σειρά τους προέδρους των 14 ομάδων του πρωταθλήματος, δύσκολα θα αγνοήσεις τη διαφορετικότητα του Κίρζη. Δεν είναι ούτε λαϊκός, όπως οι περισσότεροι εξ αυτών, δεν μοιάζει με κουτοπόνηρος όπως κάποιοι, ούτε και είναι τεχνοκράτης. Είναι ένας επιχειρηματίας, με αστικές καταβολές και μπολιασμένος με τεχνοτροπίες εξωτερικού, άγνωστες προς το ευρύ φίλαθλο κοινό της Κύπρου.
Γνωρίζοντας μάλλον το βασικό πυρήνα του σύγχρονου ποδοσφαίρου, λειτουργεί με τρόπο που στους περισσότερους μοιάζει πρωτόγνωρος. Δεν είναι απλά ότι επί θητείας του αποχωρεί η μοναδική και τελευταία «σημαία» που κυμάτιζε στο μικρό κόσμο του κυπριακού ποδοσφαίρου. Ο τρόπος που παίρνει αποφάσεις και πράττει, είναι καθαρά επαγγελματικός, μακριά από συναισθηματισμούς και τα «θέλω» του κόσμου. Επιχειρηματικά… όπως δηλαδή επιβάλλει η σύγχρονη εποχή.
Μερικοί δεν το χωνεύουν και αντιστέκονται, κάποιοι άλλοι ξαφνιάζονται προσπαθώντας να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και κάποιοι άλλοι πολύ λιγότεροι απλά ενστερνίζονται το κλασσικό σλόγκαν των ταινιών, της ίδιας της σκληρης πια ζωής… «business is business».
