Του Χρίστου Ζαβού
Είναι για ν’ αναρωτιέσαι. Άμα, δηλαδή, ζούσε στην Κύπρο του 21ου αιώνα ο Γάλλος Αντρέ Μπρετόν, κεντρική φιγούρα στο κίνημα του σουρεαλισμού έτσι όπως αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα στο Παρίσι, θα μπορούσε ποτέ ν’ αναπτύξει το έργο του; Μοιάζει με εξαιρετικά δύσκολο, νοουμένου ότι η πραγματικότητα στο νησί, μας έχει ήδη ξεπεράσει...
Είναι δεν είναι υπερ-ρεαλιστικό το γεγονός ότι δύο ομάδες της Λεμεσού έχουν ανέβει στην α΄ κατηγορία και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν όχι μόνο την έδρα τους, αλλά και την πόλη στην οποία ιδρύθηκαν και δραστηριοποιούνται; Τρελά πράγματα, που δύσκολα μπορεί κανείς να τα συλλάβει νοητικά. Άμα κιόλας γενικεύσεις το όλο θέμα και διαπιστώσεις ότι από τη Λεμεσό θα βρίσκονται πέντε συνολικά ομάδες, εκ των οποίων καμία δεν έχει το δικό της γήπεδο, τότε σίγουρα τρελαίνεσαι.
Καταβάλλοντας μια προσπάθεια να εξηγήσουμε το φαινόμενο, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να καταλήξουμε στην ασχετοσύνη που χαρακτηρίζει το νησί, άρα και το ποδόσφαιρό μας. Τόσα χρόνια, ακόμη και όταν η Κύπρος έμοιαζε να είναι το Κατάρ της Μεσογείου, από οικονομικής τουλάχιστον άποψης, κανείς από τους καλοπληρωμένους εκπροσώπους της Πολιτείας δεν φρόντισε να δημιουργήσει εκείνες τις αθλητικές υποδομές που αποτελούν πια αυτονόητο αγαθό για ένα δήθεν ευνοούμενο κράτος.
Όσον αφορά δε τους «βασιλικούς» της Ομοσπονδίας, ποτέ δεν μας έδειξαν ότι ενδιαφέρονται για το άθλημα και τις μεθόδους ανάπτυξής του. Άσχετοι είναι αυτοί, θυμίζω κιόλας ότι πριν από έναν περίπου χρόνο έπαιρναν την απόφαση ν’ αυξηθούν οι ομάδες από δώδεκα σε δεκατέσσερις, αγνοώντας τον πιο βασικό παράγοντα… τις υποδομές! Σουρεάλ ή ασχετοσύνη.
