Του Χρίστου Ζαβού
Κυρίως λόγω επαγγέλματος, είμαστε πολύ πιο εκτεθειμένοι στην «προπονητική της κερκίδας». Σ’ αυτόν δηλαδή που τα γνωρίζει όλα, δημιουργώντας αποκλειστικά μια δική του πραγματικότητα. Η οποία κυρίως σχετίζεται με τη νίκη. Δεν αποδέχεται την ήττα, ούτε και το γεγονός ότι η ομάδα του μπορεί να βρεθεί σε κακή μέρα, αλλά και σε παρατεταμένο ντεφορμάρισμα.
Άκουγες, για παράδειγμα, να γιουχαΐζουν τον Κετσπάγια επειδή η ομάδα μετά από δεκατρία ματς έφερε ισοπαλία και αναρωτιέσαι δηλαδή πού ζούμε. Μάλλον στη γη των προπονητών. Τρομάρα μας, δηλαδή, γιατί από ποδόσφαιρο, τολμώ να πω ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, αλλά και των δημοσιογράφων, δεν σκαμπάζει.
Ούτε καν δεν κατανοεί το αυτονόητο. Ότι δηλαδή σ’ ένα παιχνίδι υπάρχουν νικητές και χαμένοι. Υπάρχει η κακή μέρα, η ατυχία, η κακή στιγμή, καμιά φορά και το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα. Δεν λέει να το καταλάβει ο προπονητής της κερκίδας. Αυτός είναι συνυφασμένος με τη νίκη και άμα αυτή δεν έρθει, την έβαψες. Δεν πα να είσαι ο Μουρίνιο επί δύο, άμα σε κόψει στην απελπισία του ο Κύπριος οπαδός, κούνια που σε κούναγε.
Άμα κιόλας ακούς τα επιχειρήματα καμία σχέση με τη κουβέντα. Ό,τι βρέξει και ό,τι κατεβάσει. Χωρίς κανένα υπόβαθρο αραδιάζει εκεί τη ρητορική του και άντε τώρα να τα βγάλεις πέρα. Έχει και πλάκα, γιατί ο προπονητής της κερκίδας, μοιάζει και με χαμολιό. Άμα δηλαδή κερδίζει η ομάδα τότε όλα καλά και ο προπονητής σούπερ. Εφτά μέρες μετά άμα χάσει όλα στραβά και ανάποδα.
Αυτά έχουμε σε μια χώρα που από μικροί μαθαίνουμε στη νίκη. Άμα δεις τι γίνεται στις ακαδημίες όλων των αθλημάτων και όχι μονάχα του ποδοσφαίρου, θα τρελαθείς. Μην σου πω ότι ο οκτάχρονος Κύπριος μαθαίνει από τους δασκάλους του «μακιαβελικές» μεθόδους προκειμένου να φτάσει στη νίκη. Από τον πατέρα μέχρι τον γιο και το δάσκαλο, πάντα μετρά η νίκη. Με κάθε τρόπο και κάθε τίμημα.
