Του Χρίστου Ζαβού
Ακούς και διαβάζεις διάφορα από τον καθένα όσον αφορά στην πορεία και κυρίως στην εικόνα της Ατλέτικο Μαδρίτης. Υποτίμηση, απέχθεια για τον τρόπο που αγωνίζεται και μια αβάσιμη απαξίωση που δύσκολα καταλαβαίνεις από πού προκύπτει.
Από πού και ως πού, άνθρωπος ο οποίος αγαπά το άθλημα, αγνοεί το πάθος των παικτών της ομάδας του Σιμεόνε, την προσήλωση στο πλάνο, την αυτοθυσία τους και φυσικά την αλληλοκάλυψη, η οποία λανσάρεται με τον πιο τελειοποιημένο τρόπο;
Το ποδόσφαιρο πλέον, καλώς ή καλώς δεν είναι μόνο γκολ, τακουνάκια, ντρίμπλες και ζογκλερικά. Εδώ και χρόνια, το άθλημα έχει μπει σε άλλα καλούπια, τα οποία υιοθέτησε η ομάδα του Τσόλο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ναι μεν ο οπαδός θέλει ένα «τούνελ» (να περνάει δηλαδή η μπάλα μέσα από τα σκέλια του αμυντικού) από τον Μέσι, ωστόσο το ποδόσφαιρο χωρίς το τάκλιν του Γκοντίν, θα ήταν χορογραφία και όχι άθλημα για άντρες. Μπορεί, δηλαδή, ο οπαδός να επιθυμεί την ανταλλαγή της μπάλας με διαστημική ταχύτητα από μια ομάδα (τίκι τάκα), αλλά το «πέσιμο» τριών αμυντικών πάνω στον επιθετικό είναι επίσης σπουδαίο κατόρθωμα, το οποίο επίσης πρέπει να επικροτείται.
Σε έναν αγώνα που ο κάθε παίκτης τρέχει μέσο όρο δέκα χιλιόμετρα, δεν είναι καθόλου εύκολο να παραμένει προσηλωμένος σ’ αυτά που του είπε ο προπονητής μέσα στα αποδυτήρια πριν ακόμη να ξεκινήσει ο αγώνας. Ούτε επίσης θεωρείται παιχνιδάκι να βρίσκεις τον ανοικτό χώρο και να χτυπάς στην κόντρα με παίκτες υψηλού επιπέδου που μπορούν να μετατρέψουν τη μια ευκαιρία σε γκολ.
Αυτό, όμως, που κάνει την Ατλέτικο να ξεχωρίζει είναι η προσωπικότητα που βγάζει η ομάδα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ποιος οπαδός στον κόσμο δεν θα ήταν ευχαριστημένος να βλέπει έντεκα παίκτες της ομάδας του να είναι με το «μαχαίρι στο στόμα», έτοιμοι να κατασπαράξουν τον αντίπαλο;
Στο κάτω-κάτω τι μπορεί να ζητάς από τον επαγγελματία, πέρα από το να επιδεικνύει ομαδικό πνεύμα και να πεθαίνει για τη νίκη; Η Ατλέτικο είναι επίσης ποδόσφαιρο… και όποιος δεν γουστάρει, καλοκαίρι είναι, ας πάει παραλία για τσαλιμάκια με την μπάλα.
