ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ολυμπιακοί από τα παλιά

Του Χρίστου Ζαβού

Του Χρίστου Ζαβού

Ξέρεις, είναι από τα βιώματα που ο καθένας κουβαλά. Τότε δηλαδή τη δεκαετία του ’80, όταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούσαν το όνειρο όχι μόνο κάθε αθλητή, αλλά τηλεθεατή. Η τελετή έναρξης ήταν για την οικογένεια ότι το ψητό την Κυριακή. Ή σαν το Πάσχα. Όλη η οικογένεια περίμενε πώς και πώς να δει το καλλιτεχνικό κομμάτι της τελετής. Και όταν εθιμοτυπικά απαγγελλόταν ο ύμνος των Αγώνων στα ελληνικά, τότε ο ελληνοπρεπής της φαμίλιας δάκρυζε από περηφάνια.

Και μετά αγωνία για το αγωνιστικό κομμάτι. Και τσουπ, ο μανιακός με το ποδόσφαιρο άλλαζε όπως το φίδι το δέρμα του. Αγωνία για τα 100 μέτρα ελεύθερο στη κολύμβηση, αναμονή για τη σκυταλοδρομία στον στίβο, σασπένς για το αν θα κάτσει ή όχι κάτω από την μπάρα στην άρση βαρών, μία ανήσυχη ηρεμία κατά τη διάρκεια του προγράμματος ενός αθλητή στην ενόργανη, ακόμη και στο μπάσκετ πώς και πώς περιμέναμε να δούμε μήπως χάσουν οι Αμερικανοί.

Μέχρι που φτάσαμε στον 21ο αιώνα και κάπου εκεί άρχισε να στραβώνει το πράγμα. Είχαμε κιόλας την εμπειρία από την Αθήνα ή καλύτερα από το Σίδνεϊ και έπειτα, το χρήμα άρχισε να εξουσιάζει το πνεύμα ολονών. Οι χορηγοί μπούκαραν, οι εργάτες πέθαναν στην προετοιμασία δημιουργίας υποδομών, οι χώρες μπατίρισαν, οι πολιτικοί δωροδοκήθηκαν, οι «αθάνατοι» το ίδιο, οι αθλητές ντοπαρίστηκαν και οι θεατές δελεάστηκαν από το «χρυσό» περιτύλιγμα που κάποιοι φρόντισαν να τοποθετήσουν γύρω από τους αγώνες.

Οι αγώνες οι οποίοι από μόνοι τους αποτελούν ύμνο στον αθλητισμό. Οι αγώνες που έσβησαν για αιώνες μέχρι που ο Κουμπερτέν αποφάσισε να τους επαναφέρει στην ανθρωπότητα στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Γάλλος ιδεαλιστής, ο οποίος μεταξύ άλλων είχε πει ότι «αξία έχει η συμμετοχή και όχι το βραβείο». Μάλλον τρίζουν τα κόκαλά του όταν αντιλήφθηκε ότι πλέον επικρατεί σε όλους μας αυτό που οι καουμπόηδες λένε στην Αμερική, ότι «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα».

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Χρίστου Ζαβού

Χρίστος Ζαβός: Τελευταία Ενημέρωση

X