Του Χρίστου Ζαβού
Δεν έχω καταλάβει πώς λειτουργεί ο αθλητικός δικαστής. Ούτε φυσικά οι πειθαρχικοί εισαγγελείς. Πώς, πού, πότε και γιατί παρεμβαίνουν. Πολύ φοβάμαι και ο περισσότερος κόσμος. Δεν καταλαβαίνω πώς αντιλαμβάνονται την παραβατικότητα. Και γιατί σε κάποιες φάσεις δεν παρεμβαίνουν, ενώ σε κάποιες άλλες το κάνουν.
Περίεργα πράγματα. Για παράδειγμα η περίπτωση του Μέσκα. Οκ, τον καρατόμησαν γιατί έφτυσε λέει στον αντίπαλο. Μολονότι δεν τον έφτυσε. Μάλλον τιμώρησαν την πρόθεσή του. Δεν μπορεί όμως να εξισώνεται ο φόνος με την απόπειρα φόνου.
Μετά μάθαμε ότι τιμώρησαν τον Βάλε. Γιατί υπήρχε μαρτυρία ενός ατόμου ότι προέβη σε άσεμνη χειρονομία. Και πότε κρίνεται αξιόπιστη μια μαρτυρία;
Τον Μπερτόλιο δεν τον τιμώρησαν. Ίσως μάλλον γιατί έκριναν ότι η κίνησή του να προκαλέσει την κερκίδα δεν ήταν αντιαθλητική. Δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν. Αλλά ποια είναι τα κριτήρια για το τι εστί αντί αθλητική ενέργεια; Μπορώ να σου υποδείξω φάσεις που έγιναν σε παιχνίδια της περασμένης αγωνιστικής πολύ χειρότερες από του Μέσκα ή του Βάλε. Και όμως άφαντοι οι δικαστές, δεν κούνησαν το δακτυλάκι τους.
Το χειρότερο δε που δημιουργείται απ’ αυτή την ασάφεια είναι ακριβώς ότι δημιουργούνται προηγούμενα. Είχαμε που είχαμε διαχρονικά την ενασχόληση με τις αμφισβητούμενες φάσεις και τις λανθασμένες διαιτησίες, έχω τώρα την εντύπωση ότι η προσοχή θα στραφεί και στους «δικαστές».
Είχαμε τους διαιτητές, θα έχουμε και τους δικαστές με λίγα λόγια. Και ο καθένας από μας θα ψάχνει να βρει την τάχατες αντιαθλητική ενέργεια για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του ή να αποδείξει την εύνοια του αντιπάλου.
Μια νέα πτυχή της ήδη αρρωστημένης νοοτροπίας του κύπριου φιλάθλου αρχίζει ήδη ν’ αναπτύσσεται. Και αυτό φυσικά θα έχει συνέπειες στο ίδιο το άθλημα. Οι πρώτοι που θα την πληρώσουν θα είναι οι ίδιοι οι παίκτες. Οι οποίοι παίκτες θα πρέπει να λειτουργούν ως ρομπότ. Στην ποδοσφαιρική Κύπρο του 2016, ο αυθορμητισμός ή το συναίσθημα του παίκτη τίθεται σε κίνδυνο.
