Του Χρίστου Ζαβού
Τι κάνουμε εμείς; Με τι ασχολούμαστε περισσότερο; Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Διαιτησία, δηλώσεις παραγόντων, ανακοινώσεις ομάδων, τοποθετήσεις επί τοποθετήσεων για την «κάρτα», οργανωμένοι οπαδοί, αμφισβητούμενες φάσεις, στοίχημα, στημένα. Γενικώς γκρίνια, καχυποψία, φανατισμός, λαμογιά, ξεροκεφαλιά και πάει λέγοντας. Τι κάνουν οι ομάδες όλα αυτά τα χρόνια, όχι όλες, κάποιες λίγες η αλήθεια. Χτίζουν και θέτουν βάσεις για να γίνουν ολοένα και πιο επαγγελματικές. Εκσυγχρονίζουν τις εγκαταστάσεις τους, δικτυώνονται στο μεταγραφικό παζάρι, στελεχώνουν τα ιατρικά τους τιμ και μονιμοποιούν την αγωνιστική τους φιλοσοφία.
Με λίγα λόγια βελτιώνονται, εξελίσσονται. Προχωρούν σε τέτοιο σημείο που βλέπεις τον ΑΠΟΕΛ να παίζει σ’ όλα τα γήπεδα της Ευρώπης έχοντας τις περισσότερες φορές το πνεύμα του νικητή, παρακολουθείς τον Απόλλωνα να βλέπει στα ίσα τη Λάτσιο μέσα στη Ρώμη και την ΑΕΚ να παίζει ανοικτό ποδόσφαιρο με όποιον αντίπαλο της έχει λάχει μέχρι τώρα.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι όσο οχυρώνεσαι, όσο δουλεύεις σωστά είναι σχεδόν κανόνας ότι αποβάλεις το κόμπλεξ κατωτερότητας, αποκτάς αυτοπεποίθηση, αντιλαμβάνεσαι τις δυνατότητές σου και είσαι ικανός για όλα. Αν μη τι άλλο, να παλέψεις στα ίσα το κάθε παιχνίδι ακόμη και αν απέναντί σου έχεις ομάδες που το μπάτζετ τους είναι εκατονταπλάσιο της δικής σου.
Και ενώ οι ομάδες μας ταξιδεύουν κάθε χρόνο ανά τα σαλόνια της Ευρώπης, εμείς οι ιθαγενείς του τόπου ζούμε και αναπνέουμε μες στη δυσωδία των τελευταίων εξήντα χρόνων. Υπερβάλω; Πόσο περίεργο σου φαίνεται μια ποδοσφαιρική συζήτηση να καταλήξει σε διαμάχη Μακαριακών - Γριβικών; Ακούγεται τρελό, είναι όμως βγαλμένο από την άρρωστη κυπριακή πραγματικότητα.
Κάποιες ομάδες μας έχουν ξεφύγει. Εκσυγχρονίζονται. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι εμμένουμε στο σίγουρο. Στον μικρόκοσμό μας, ίσως γιατί μας βολεύει. Έτσι άλλωστε μας έχουν μάθει και δύσκολα κανείς ξεμαθαίνει.
Ας είναι όμως και έτσι. Γιατί αν οι ομάδες συμπορευόντουσαν με όλους εμάς θα παίζαμε στην Ευρώπη από τα τέλη του Ιούνη μέχρι τις αρχές του Ιούλη. Ας είναι…
