Του Χρίστου Ζαβού
Λίγο πολύ συμφωνούμε όλοι μας, ότι η προκατάληψη του κύπριου φιλάθλου αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα καρκινώματα του αθλήματος.
Είναι αλήθεια, επίσης, ότι τέτοιου είδους αντίληψη δεν δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια αλλά κρατάει χρόνια, μάλλον δεκαετίες. Το στοίχημα, όμως, και ο τζόγος γύρω από το ποδόσφαιρο έχουν τονώσει το συναίσθημα της προκατάληψης το οποίο έτσι και αλλιώς είναι βαθιά ριζωμένο μες στον ψυχισμό του κύπριου οπαδού.
Δεν φτάνει που έχουμε τούτη την ψυχική πάθηση που όλοι νομίζουν ότι μας τρέχουν και μας κυνηγούν προκύπτουν κάποια δεδομένα από την πραγματικότητα που ενισχύουν τη μανία καταδίωξης.
Όπως και να το κάνουμε η εξέλιξη που είχαν οι δύο ημιτελικοί μεταξύ ΑΠΟΕΛ και ΑΕΚ, όπως και το μεταξύ τους παιχνίδι πρωταθλήματος που μεσολάβησε, είναι η χαρά του συνωμοσιολογού.
Εκείνου δηλαδή που κάθεται στον καφενέ και μαζί με την παρέα του αραδιάζουν ένα σωρό σενάρια που τον καταστούν θύμα και την ίδια ώρα δόλιο και διεφθαρμένο τον αντίπαλο.
Προσοχή! Στην Κύπρο ζούμε όπου και το νόημα ενός απλού γραπτού κειμένου παρεξηγείται. Δεν υιοθετούμε τα σενάρια «συμφωνίας» και όλα όσα ακούγονται στα διάφορα στέκια.
Πώς όμως να πείσεις τον «μανιακό» ότι ο μεν ΑΠΟΕΛ ενδιαφέρθηκε μονάχα για το πρωτάθλημα και η δε ΑΕΚ για το κύπελλο. Λογικό μεν, αλλά ξανά λέω πώς να εξηγήσεις στον άλλο ότι δεν ήταν προϊόν συμφωνίας μεταξύ των δύο ομάδων αλλά μια φυσιολογική εξέλιξη.
Από τη μια είναι η λογική, από την άλλη είναι η «μανία καταδίωξης» η οποία όμως επιβεβαιώνεται μέσα από τα δεδομένα. Άμα κιόλας στο δεύτερο προστεθεί η έτσι και αλλιώς κακή εικόνα που επικρατεί στο ποδόσφαιρο μας, τότε και οι δύο μεριές αποδεικνύονται σοβαρές με πολλά μάλιστα επιχειρήματα.
Είναι μεν τρελό, στην Κύπρο όμως ζούμε θα το αντέξουμε και αυτό. Να πείσεις πάντως κάποιον ότι στον χώρο δεν γίνονται «συμφωνίες», καλύτερα να σπας αβγά στον τοίχο… Δεν βοηθάνε και τα αποτελέσματα τις πλείστες φορές, συνεπώς κρίμα και τ’ αβγά.
