Του Χρίστου Ζαβού
«Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες
γιοφύρι εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι.
Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν.
Μοιριολογούν οι μάστοροι και κλαιν οι μαθητάδες»…
Τότε εκεί στην Άρτα, κάπου στον 17ο αιώνα μέχρι και τη γυναίκα του πρωτομάστορα θυσίασαν προκειμένου να φτιάξουν το πασίγνωστο ανά την Ελλάδα γεφύρι.
Ένα πουλάκι εκεί τους σφύριξε ότι άμα η σύζυγος του αρχιτέκτονα-πολιτικού μηχανικού-πρωτομάστορα δεν θανατωθεί, το γεφύρι δεν θα στεριώσει ποτέ. Τι να κάνουν εκεί οι ντόπιοι, μετά από απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου πήραν την απόφαση να στείλουν την κυρία στον αγύριστο μήπως και η περιοχή αποκτήσει δημόσια έργα.
Πώς είναι το δικό μας high-way; Κάτι τέτοιο. Μόνο που οι κάτοικοι στην πόλη δεν είχαν μες στα πόδια τους, τους κρυόκολους της Κομισιόν, αλλά τους μουστακαλήδες Τούρκους με τη σπάθα ανά χείρας.
Τα πήγαν από δω, τα πήγαν από κει τελικά φτιάχτηκε. Γιατί άμα δεν… η σπάθα του κατακτητή δεν θα έμενε στο χέρι, μάλλον θα έκοβε κανά, δύο κεφάλια που θα έκαναν παρέα στην κυρία του αρχιτέκτονα.
Καμιά τετρακοσαριά χρόνια μετά, σ’ ένα νησί που το κράτος του ακόμη αρκουδίζει έβαλαν που λες στόχο να φτιάξουν ένα γήπεδο. Και μέχρι στιγμής χτίζουν, όχι όμως το γήπεδο, τις πολιτικές και επαγγελματικές τους καριέρες.
Τόσα ψέματα, τέτοιες πολιτικές απατεωνιές, τόση ανικανότητα, τόση εκμετάλλευση πολιτική και όχι μόνο… είναι ν’ απορεί κανείς πώς τούτος ο λαός τ’ αντέχει. Και όχι μόνο το αποδέχεται, κάθε φορά που θα έρθει η προεκλογική περίοδος ακούγοντας όλες εκείνες τις φαντασιώσεις των πολιτικών, χειροκροτεί και ενθουσιάζεται.
Δεν μπορεί… μας ψεκάζουν. Όχι μόνο τα καταπίνουμε, ούτε και περνά από το μυαλό μας να τους καταλογίσουμε ευθύνες. Είδες εσύ τόσο καιρό, μ’ όλο αυτό το ψέμα για το τάχατες νέο γήπεδο, ν’ αναλάβει κανείς τις ευθύνες του, να αποχωρήσει κανείς από το πόστο του; Ούτε και ένας.
