Του Χρίστου Ζαβού
Σε εποχές τέτοιες, η λέξη και μόνο μοιάζει βγαλμένη από το παρελθόν. Άγριες εποχές, όπου ο ρομαντισμός βρίσκεται μονάχα στα βιβλία, τις τέχνες και κάθε λογής μορφής ανθρώπινου πολιτισμού. Στην πραγματική όμως ζωή η έννοια τείνει να εξαφανιστεί.
Και όμως η απόφαση των οργανωμένων της Ομόνοιας πάει κόντρα στο πιο πάνω δεδομένο. Είναι σίγουρα μια εξέλιξη που ταρακουνάει για τα καλά τον βολεμένο ψυχισμό που ανέπτυξε τούτος ο τόπος εδώ και δεκαετίες… δεν ξέρω ίσως και αιώνες.
Είναι μέσα από την άρνηση που οδηγείται κανείς σ’ άλλα γεγονότα. Η αλλαγή είναι αυτή που καθορίζει την ιστορία. Τώρα να μου πεις, είναι και η κυνική προσέγγιση των πραγμάτων. Και κάπως έτσι, η πλειοψηφία δεν δίνει καμία τύχη στην πρωτοβουλία που πήραν οι οργανωμένοι. Συνήθως δε, χλευάζεται, υποτιμάται και μπαίνει στην άκρη… στο περιθώριο.
Και λογικά να το δεις, όντως τα δεδομένα δεν μοιάζουν με το μέρος τους. Σε μια κοινωνία που βολεύτηκε πάνω σ’ ένα καναπέ και μια τηλεόραση, λίγα λεφτά και λίγες διακοπές, αναρωτιέται κανείς πού θα βρουν το ανθρώπινο υλικό, τη σκέψη, το υπόβαθρο, την αντοχή να επιβιώσουν κόντρα σε όλους και όλα.
Αξίζει όμως κανείς να «ζει για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει». Προσωπικά με χαροποιεί που νεαρά κυρίως άτομα, αντιδρούν σε κάτι που θεωρούν ανήθικο. Εύχομαι και ελπίζω ότι κάποτε σε τούτο τον τόπο, η νέα γενιά θα πράξει ακριβώς έτσι και για θέματα πολύ πιο σοβαρά απ’ ό,τι το όποιο σωματείο.
Παιδιά που υπερασπίζονται τις ιδέες τους, που επιζητούν τη συλλογικότητα και απεχθάνονται κάθε τι διεφθαρμένο. Που συσπειρώνονται, που μάχονται, που συνειδητά συμμετέχουν σε κάποια προσπάθεια που αρχικά μοιάζει χαμένη από χέρι.
Δεν γνωρίζω πόσο συνειδητή είναι η απόφασή τους και πώς θα πράξουν. Αυτό όμως που δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει είναι ότι ταρακούνησαν γεγονότα και συναισθήματα. Όπως επίσης θύμισαν σε κάποιους, όχι απαραίτητα όλους… ότι ο ρομαντισμός είναι ζωτικής σημασίας για τον καθένα που ελπίζει στο κάτι καλύτερο…
