Του Χρίστου Ζαβού
Κάπως έτσι έχει καταντήσει το ποδόσφαιρο. Ακριβώς όπως το λέει ο τίτλος του κειμένου. Ένας χώρος, κυρίως αθλητικός, ο οποίος, όμως, πλέον έχει παραδοθεί στα χέρια του κάθε άσχετου και μάλλον παράνομου. Συνδυάζει και τα δύο. Νόμιμη κάλυψη με παράνομη δράση. Κάτι σαν ημιπαράνομο… ένα πράγμα. Εξελίχθηκε σ’ ένα τοπίο, όπου ο «καλοθελητής» μπορεί να βολτάρει, έχοντας στο μυαλό του πώς να κάνει λεφτά. Στο πι και φι κιόλας. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει πολλά, παρά μόνο να στοιχηματίζει, να έχει διασυνδέσεις και κάποιου είδους ισχύ.
Εκ των δεδομένων κιόλας, δεν έχει και πολλά πράγματα να φοβάται. Για την Κύπρο μιλάμε. Απολαμβάνουν κατά κάποιο τρόπο, κάποιου είδους ασυλία. Κανείς δεν τους ενοχλεί, δεν απειλούνται και όπως δείχνει το πράγμα ούτε και πρόκειται να γίνει κάτι.
Η ανυπαρξία ή η ανεπάρκεια των διωκτικών αρχών σε συνδυασμό με την παθητικότητα που δείχνει η Πολιτεία, έχουν πλέον καταστήσει τον χώρο του ποδοσφαίρου… «πεδίον δόξης λαμπρόν» για τον wannabe«νονό».
Το όλο σκηνικό γίνεται ακόμη πιο εύκολο για δαύτους, με την απουσία του κόσμου. Ακριβώς η απουσία του κοινού που αγαπάει την ομάδα, που στηρίζει από κοντά τη δράση της, που πληρώνει εισιτήριο για να παρευρεθεί σ’ ένα ματς, έχει αδειάσει τον χώρο. Έχει κάνει στην άκρη το κοινό παραχωρώντας τη θέση του στους «ημιπαράνομους».
Μιλώντας για το άθλημα ως παιχνίδι, απλώς πλέον δεν υπάρχει. Είναι τόσο απλό, όπως το έλεγε ο στοχαστής στις αρχές του περασμένου αιώνα, «Το ποδόσφαιρο χωρίς τον κόσμο είναι ένα τίποτα».
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο έχουμε πλέον φτάσει. Στο τίποτα. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε, είναι έτσι και αλλιώς εύκολα αντιληπτό, ότι ένα παιχνίδι δεν μπορεί να υφίσταται χωρίς την παρουσία των θεατών γιατί ακριβώς είναι μέρος αυτού.
Δικαίως, πάντως, το κοινό απέχει από το παιχνίδι. Τι να πάει και τι να δει ένας σώφρων άνθρωπος; Αφού πλέον το παιχνίδι δεν υπάρχει. Υπάρχει απλώς, ένας ημι-παράνομος χώρος με παράνομες πράξεις.
