Του Χρίστου Ζαβού
Θέλοντας και μη, αφήνοντας στην άκρη όλα τα τραγελαφικά που συμβαίνουν στον χώρο του ποδοσφαίρου, το πρωτάθλημά μας αρχίζει και δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί προτεραιότητα για τον καθένα που βρίσκεται στον χώρο. Έτσι και αλλιώς, κάθε χρόνο (καλά να είμαστε), μέσα απ’ αυτή τη στήλη νιώθουμε την ανάγκη να τοποθετηθούμε ως προς τις βλέψεις ή προσδοκίες που έχουμε για το πρωτάθλημα. Ομολογώ ότι έτσι όπως είναι τα δεδομένα, δεν άλλαξαν και πολύ σε σχέση με πέρυσι. Θα μπορούσαμε μ’ ένα απλό copypaste και αλλάζοντας τις ημερομηνίες να βγάλουμε εύκολα το μεροκάματο. Γιατί ακριβώς δεν προέκυψε κάτι το νεότερο ως προς τη διεξαγωγή του πρωταθλήματος. Είναι αλήθεια ότι η μείωση των ομάδων από 14 σε 12, είναι ένα πέρα για πέρα θετικό βήμα. Με βάση όμως τις παθογένειες του πρωταθλήματός μας, οι αρμόδιοι θα έπρεπε να είχαν προβεί σε πολλές αλλαγές προκειμένου ν’ αλλάξει ολοκληρωτικά η εικόνα του. Τα γήπεδα παραμένουν τα ίδια, ενώ στο Αμμόχωστος θα έχουμε τρεις παρακαλώ ομάδες ν’ αγωνίζονται. Όσον αφορά την προσέλευση του κόσμου δεν αναμένεται και κοσμοσυρροή, νοουμένου ότι ένα μεγάλο κομμάτι του έχει απαξιώσει τον χώρο, κάποιο άλλο διαφωνεί κάθετα με την «κάρτα οπαδού», ενώ επίσης μεγάλο κομμάτι υποφέρει από «καναπεδίτιδα». Αλλαγές δεν προκύπτουν και όσον αφορά τη λίστα των φαβορί. Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος ο ΑΠΟΕΛ είναι το γκραν φαβορί, ενώ το ίδιο ισχύει και για τις ομάδες που ακολουθούν. Στα χαρτιά, μάλλον και στην πράξη, Απόλλωνας και ΑΕΚ είναι οι βασικοί μνηστήρες για να αποκαθηλώσουν τον μόνιμο πρωταθλητή. Ακολουθεί η Ανόρθωση που πέρυσι έκανε μια πολύ καλή χρονιά συνεπώς φέτος ανεβάζει τον πήχη. Ερωτηματικά παραμένουν οι άλλες δύο ομάδες του γκρουπ των μεγάλων. Ίσως η ΑΕΛ να μην είναι και τόσο, αφού ο προγραμματισμός κινήθηκε σε γνώριμα σε εμάς πεδία, ενώ η Ομόνοια μπαίνει στο πρωτάθλημα ως το μεγαλύτερο ερωτηματικό της ιστορίας, αφού άλλαξε κυριολεκτικά τα πάντα. Κατ’ άλλα μήπως και ζήσουμε και πάλι τα ίδια και τα ίδια; Ελπίζουμε πως όχι. Καλή χρονιά όπως και να έχει.
