Του Χρίστου Ζαβού
Έχει μεν την πλάκα του, είναι όμως σοβαρό θέμα όσον αφορά την πόλη. Τούτη η εχθρότητα που κρατάει δεκαετίες είναι πια αποδεδειγμένο ότι ζημιώνει και τις δύο μεγάλες ομάδες της Λεμεσού.
Το τι καζούρα έκαναν οι Αελίστες στο γκολ του Ακοράν, ούτε και ο Αϊρόσα να είχε σκοράρει. Μες στα πανηγύρια, στην τρέλα και στη χαρά. Σ’ όλα αυτά προστίθεται και το ποδοσφαιρικό μίσος και μια είδους εκδίκηση για το γεγονός ότι πριν από τέσσερα χρόνια, ο Απόλλωνας δεν βοήθησε την ομάδα τους να πάρει το πρωτάθλημα. Και η ηδονή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη.
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για την άλλη μεριά. Τα ίδια συναισθήματα είχαν οι Απολλωνίστες όταν η ΑΕΛ έχανε από την Πέγεια ή όταν ακόμη έχανε το πρωτάθλημα από τον ΑΠΟΕΛ το 2014. Τέτοια χαρά, τέτοια ικανοποίηση… κάθεσαι και αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό ο άλλος να χαίρεται με τη λύπη του άλλου. Εντάξει για ποδόσφαιρο μιλάμε, αλλά κάποια πράγματα υπερβαίνουν αυτού.
Η ίδια ακριβώς νοοτροπία. Τώρα πώς γίνεται να ισχυρίζονται ότι είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά στην τελική να μοιράζονται τις ίδιες αντιδράσεις, στην Κύπρο είμαστε ο καθένας λέει και κάνει ό,τι θέλει.
Όπως και να έχει, ενώ και οι δύο κατηγορούν χρόνια τώρα το «καθεστώς της Λευκωσίας», ενώ μυξοκλαίνε ότι τη Λεμεσό την έχουν στην απ’ έξω και οι πρωτευουσιάνοι κάνουν ό,τι θέλουν… στον βωμό να μην το πάρει το συμπολίτης τους, δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να συμπορευτούν με τον «τύραννο». Τούτα τα χρόνια είναι ο ΑΠΟΕΛ, παλαιότερα ίσως να ήταν η Ομόνοια ή η Ανόρθωση.
Και όμως η εν λόγω νοοτροπία είναι τόσο ριζωμένη στον ψυχισμό των Λεμεσιανών οπαδών, που δεν βλέπω κάτι ν’ αλλάζει. Συνεπώς μάλλον θα πρέπει να πάρουν ως δεδομένο ότι απέναντι από τον «εχθρό», έχουν και έναν ακόμη. Την ομάδα της πόλης τους.
Βίτσιο, κακέκτυπο άλλων χωρών, μια πραγματικότητα… όντι και να είναι η Λεμεσός ποδοσφαιρικά είναι βαθιά διχασμένη.
