ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο περί «παρατεταμένου αδιεξόδου» ζόφος (Β΄μέρος)

Του ΧΑΡΗ ΦΕΡΑΙΟΥ

Το πιο κάτω ερώτημα ήταν η κατακλείδα του προηγηθέντος άρθρου: Αν εκείνη η «Τρίτη Εκδοχή», είναι ό,τι πράγματι ισχύει, γιατί αλήθεια τότε διερωτόμαστε πού και εκείνη η «εξευτελισθείσα» (από «ψύλλο»...) υπερδύναμη, για 57 μακρά χρόνια ατέλειωτα, (εκδικούμενη) μας κυνηγάει ανελέητα...

Κρίνεται λοιπόν αναγκαίο, στο Β΄ μέρος, να αναφερθούμε εκτενέστερα σ’ αυτή την «Τρίτη Εκδοχή». Σκοπός, τονίζω, δεν είναι η παρελθοντολογία, παρά η πολιτική διάγνωση, η πολιτική εμπειρία ακριβέστερα, και χρήσιμη και σωτήρια για το εθνικό μας μέλλον. Το οποίο ειρήσθω, ο γράφων, κι ας θεωρηθεί ρομαντικός, το διαβλέπει ορατό! Και μάλιστα όχι μόνος του... Πολλοί σύγχρονοι μελετητές (εκτός εννοείται της ομοταξίας των χρυσών μετριοτήτων) ήδη το περιγράφουν ως ορατό: Και αναφέρεται ο γράφων στον νέο μελετητή της διεθνούς διπλωματίας, Αλέξανδρο Δρίβα («Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων») όταν διατυπώνει πως «δεν αργεί (από την πλευρά των διεθνών σχέσεων…) η ημέρα, που το 1964, θα επανέλθει διπλωματικά».

Πρώτιστο λοιπόν ερώτημα: Τι ακριβώς σημαίνει «διπλωματικά» εκείνο το «1964»; Ο γράφων υποστηρίζει πως αυτό ακριβώς είναι που διέγραψε, σε διπλωματική βεβαίως γλώσσα στη Γενεύη, στον απεσταλμένο του Γεώργιου Παπανδρέου, πρέσβη Δημήτριο Νικολαρεΐζη, εγκεκριμένος από τον Ου Θαντ ως «μεσολαβητής», ο Αμερικανός Ντην Άτσεσον: Ότι η Κύπρος αποτελεί «σφήνα προς την κατεύθυνσιν του κόλπου της Αλεξανδρέττας»!(sic) Toύτο οδηγεί στο επόμενο ερώτημα: Θα άφηναν ποτέ οι Αμερικανοί αυτή η συγκεκριμένη «σφήνα» να είναι έδαφος εχθρικού («Κούβα» ας πούμε...) προς αυτούς κράτους, όπως θα ήταν μια «Ανεξάρτητη και Αδέσμευτη» Κύπρος; Ό,τι, δηλ, θεωρούσε ως μεγαλοφυή στόχο του το κυπριακό πολιτικό ιερατείο!

Χρειάζεται τάχα ιδιαίτερη ευφυΐα για την απάντηση; Ή χρειάζεται πολλή ευφυΐα, για να εννοήσει κανείς τον λόγο για τον οποίο οι Αμερικανοί ήθελαν τότε να είναι ελληνικό έδαφος η Κύπρος; Και δεν συνεχίζω το ερώτημα, αν φαντάζεται δηλαδή κάνεις πως πρότειναν τότε την Ένωση, διότι τάχα αγαπούσανε τους Έλληνες και όχι τους Τούρκους. Τη σημειολογία των λόγων εκείνων του Άτσεσον επιβεβαιώνουν οι σχετικοί χάρτες της CIA, που στο μεταξύ κυκλοφόρησαν: Δείχνουν δηλαδή ποιες ήταν (το 1964) οι αμερικανικές προθέσεις, για δημιουργία ανεξάρτητου κράτους του Κουρδιστάν (πριν, εννοείται, τις αναστρέψει η παρανοϊκή ευφυΐα του Τραμπ). Το σημαίνον βέβαια στην περίπτωση δεν είναι τόσο εκείνη η αμερικανική πρόθεση δημιουργίας κουρδικού κράτους. Το σημαίνον είναι ότι το κράτος αυτό, στον συγκεκριμένο χάρτη (που άλλωστε δεν είναι και ο μόνος που κυκλοφόρησε η CIA) είναι ότι το Κουρδιστάν εκβάλλει στη Μεσόγειο. Και εκβάλλει από την Αλεξανδρέττα! Προς εκείνη δηλαδή την Αλεξανδρέττα, που ο Άτσεσον έλεγε ότι «η Κύπρος αποτελεί σφήνα»…

 Λέει λοιπόν ο γράφων ότι ο ευρύτερος χάρτης, εκείνης της «Ανατολικής Μεσογείου» (όπως επέμενε να τη λέει, μιλώντας στον Νικολαρεΐζη, ο Άτσεσον) δεν είναι τόσο την Τουρκία να είναι «κυκλωμένη» που δείχνει! Αλλά, (και «ορώμενο διά γυμνού οφθαλμού» το γεγονός) δείχνει μιαν Ελλάδα, που συνορεύουσα με την Ιταλία δυτικά, (χώρα του ΝΑΤΟ) να εκτείνεται ακολούθως, μέσω της (ελληνικής πια) Κύπρου προς τα ανατολικά τόσο, ώστε να αποτελέσει έτσι σφήνα στον κόλπο της (Κουρδικής πια) Αλεξανδρέττας! Φυσικά και για τα περαιτέρω... Και ποια είναι αυτά τα περαιτέρω στη διπλωματική γλώσσα, με την οποία μιλούσε στον Νικολαρεΐζη ο Άτσεσον; Μα τα ίδια ακριβώς, όσα διατύπωσε στην έκθεσή του προς τον Τζόνσον, τρεις μήνες προηγουμένως, ο Αμερικανός πρέσβης στη Λευκωσία, Τέυλορ Μπέλτσερ: Ότι, καθώς το δείχνει και ο εν λόγω χάρτης της CIA με την Κύπρο να αποτελεί έδαφος πια της Ελλάδας, η Αμερική αποκτά, στην ουσία, ένα δεύτερο σύμμαχο, εκτεινόμενο πολύ πιο δυτικά από την Τουρκία, σφηνωμένο στον κόλπο της Αλεξανδρέττας, και εκτεινόμενο (μέσω του συμμαχικού Κουρδιστάν) κατά πολύ ανατολικότερα της Τουρκίας, μέχρι τον Ευφράτη! Και η ουσία της ουσίας, ότι έτσι αποκτά η Αμερική, όχι μόνο δεύτερο, αλλά, και κυρίως, εναλλακτικό της Τουρκίας, σύμμαχο στη Μέση Ανατολή...Και είναι αυτό ακριβώς που εννοούσε ο Τέυλορ Μπέλτσερ, όταν έλεγε στην έκθεσή του εκείνη, ότι «Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα είναι προς το εθνικό όφελος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής».

Πώς λοιπόν τώρα να μη μας εκδικείται η Αμερική, όταν τον Αύγουστο εκείνο, εκπρόσωποι της «εθνικής μας εξυπνάδας», ένας υπεύθυνος Εθνάρχης, ενισχυόμενος, εννοείται, από ανεύθυνες ανθυπομετριότητες, (της πολιτικής μας διανόησης) συμπράττοντος φυσικά και του Αθήνησι ανευθυνοϋπεύθυνου (Πρωθυπουρ-γιού) Ανδρέα, ήδη, Γενάρχη του Ελληνικού Αμοραλισμού, αδυνατούσαν να αντιληφθούν το στοιχειώδες: Ως ιστορική συγκυρία εκείνο το1964!

Είναι τάχα δυνατό, επίγονοι εκείνων των «ηγετών», όσοι ειδικά «μαθήτευσαν» παρά τους πόδας «Γαμαλιήλ του διδασκάλου» (της συμφοράς), να αντιληφθούν ως «ιστορική συγκυρία», την, που ο Αλέξανδρος Δρίβας εξαγγέλλει ως επερχόμενη, «διπλωματία του 1964»; Ιδού το ερώτημα.

Αλλά, και αν ακόμα, έλθει εκείνη η «ιστορική συγκυρία», θα είναι οι τέτοιοι ηγέτες (του βολικού δήθεν «παρατεταμένου αδιεξόδου») ικανοί να τη διαχειριστούν, ώστε, έστω και την υστάτη, να προλάβουν την, όντως, σε παρατετα-γ-μένη στάση αναμονής, ευρισκόμενη «τελική πράξη», της τρέχουσας, άλλωστε, «πέμπτης φάσης», του θανατηφόρου εκείνου σχεδίου Νιχάτ Ερίμ «ανάκτησης Κύπρου»! Ιδού το (μέγα) ερώτημα...

Ο κ. Χάρης Φεραίος είναι διδάκτωρ του ΕΜΠ.

Προσωπικότητες στην ''Κ'': Τελευταία Ενημέρωση

X