ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Καίτης Κληρίδου: Μια νέα προσέγγιση

Έχετε ποτέ σκεφθεί πώς θα ήταν αν, αντί να βλέπουμε την Τουρκία σαν εχθρική χωρά, να τη βλέπαμε σαν συνεργάτιδα και σύμμαχο;

Kathimerini.com.cy

info@kathimerini.com.cy

Το 1951, έξι χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η ηττημένη Γερμανία ήταν διαμελισμένη σε Δυτική και Ανατολική και η πρωτεύουσά της, το Βερολίνο, μοιρασμένη σε τέσσερα κομμάτια υπό τη διοίκηση/κατοχή των συμμάχων.

Υπό τις τότε συνθήκες μοιάζει απίθανο το γεγονός ότι ο τότε καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Konrad Adenauer είχε το θάρρος να υπογράψει τη συμφωνία «Άνθρακα και Χάλυβα» με τη Γαλλία, όταν του το πρότεινε ο τότε υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας, Robert Schuman. Η Γαλλία ήταν μία από της νικήτριες χώρες και ο αιώνιος εχθρός της ήταν η Γερμανία. Στόχος της συμφωνίας ήταν η κοινή διαχείριση της γαλλογερμανικής παραγωγής του άνθρακα και χάλυβα από μια κοινή Ανώτερη Αρχή.

Με αυτόν τον τρόπο ο Schuman, εμπνευστής του σχεδίου, πίστευε ότι «η αλληλεγγύη που θα δημιουργηθεί στην παραγωγή θα καταδείξει ότι κάθε πόλεμος μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας καθίσταται όχι μόνο αδιανόητος αλλά και υλικά αδύνατος» –οι πόλεμοι τότε ασφαλώς βασίζονταν στον άνθρακα και χάλυβα.

Για τον Konrad Adenauer χρειάστηκε πολύ θάρρος και τόλμη, αλλά και περισσή σοφία για να οδηγήσει την ηττημένη Γερμανία σε αυτό το πρώτο βήμα της συνεργασίας και συμφιλίωσης με τη Γαλλία. Με αυτή του την ενεργεία αντιμετώπισε σφοδρή κριτική από τους συμπατριώτες του, οι οποίοι τον κατηγόρησαν ότι πουλούσε τον πλούτο της χώρας του στον εχθρό.

Ανεξαρτήτως της έντονης κριτικής, ο ίδιος πίστευε ότι η ομαλοποίηση των σχέσεων με τους πρώην εχθρούς ήταν μακροπρόθεσμα προς το συμφέρον της Γερμανίας. Με αυτή την πεποίθηση προχώρησε και υλοποίησε αυτό το σημαντικό βήμα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η συμφωνία αποτέλεσε την απαρχή της δημιουργίας της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης και μιας μακράς περιόδου ειρήνης στην άλλοτε πολυτάραχη Ευρώπη.

Τηρουμένων των αναλογιών έχετε ποτέ σκεφθεί πώς θα ήταν αν, αντί να βλέπουμε την Τουρκία σαν εχθρική χωρά, να τη βλέπαμε σαν συνεργάτιδα και σύμμαχο; Σίγουρα σήμερα δεν υπάρχει άνθρακας και χάλυβας, αλλά υπάρχει φυσικό αέριο και, ποιος ξέρει, ίσως και πετρέλαιο.

Αναρωτήθηκε κανείς πώς θα ήταν τα πράγματα αν αλλάζαμε τακτική και αντί να προσπαθούμε να εξασφαλιστούμε ενάντια της Τουρκίας να κάναμε ένα βήμα ανάλογο με εκείνο που έκανε ο Konrad Adenauer. Δηλαδή να της προτείναμε συνδιαχείριση και συνεργασία μέσα από μια συμφωνία ανάλογη με εκείνη του Άνθρακα και Χάλυβα;

Η Τουρκία αδιαμφισβήτητα είναι η μεγάλη δύναμη στην περιοχή μας. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται σίγουρα εθελοτυφλούν. Ακόμα είναι γεγονός ότι για δικούς της λόγους, ιστορικούς και γεωπολιτικούς, θα έχει πάντα βλέψεις στην Κύπρο. Συνεπώς δεν θα ήταν καθόλου ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι μπορούμε να αποτρέψουμε την επιρροή της Τουρκίας στους Τ/κ, αλλά και γενικότερα σε ολόκληρη την Κύπρο. Επιπρόσθετα δεν θα ήταν καθόλου ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι μπορούμε να προχωρήσουμε σε λύση ή να αξιοποιήσουμε τα ενεργειακά μας αποθέματα χωρίς να συνεργαστούμε με την Τουρκία.

Κακά τα ψέματα, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι η Τουρκία δεν χρειάζεται λύση και ούτε υπάρχει μοχλός πίεσης επάνω της. Δυστυχώς, δεν ενδιαφέρεται πλέον για ένταξη στην Ε.Ε., αλλά ούτε και οι πλείστες ευρωπαϊκές χώρες είναι έτοιμες να δεχθούν την Τουρκία ως μέλος της ενωμένης Ευρώπης.

Λόγω του μεταναστευτικού, αλλά και λόγω των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων των Ευρωπαίων με την Τουρκία, το Κυπριακό δεν αποτελεί πλέον ουσιαστικό εμπόδιο για τις σχέσεις της με την Ε.Ε., αλλά ούτε και με καμιά άλλη μεγάλη δύναμη. Καλές οι συμμαχίες, αλλά είναι καιρός να προσγειωθούμε και να καταλάβουμε ότι όλοι αυτοί οι σύμμαχοί μας αν βρεθούν στο δίλημμα να επιλέξουν μεταξύ εμάς και της Τουρκίας, την Τουρκία θα επιλέξουν, γιατί απλούστατα πάνω από όλα θέλουν να προστατεύσουν τα δικά τους συμφέροντα. Δεν έχω αυταπάτες, γιατί γνωρίζω ότι αυτό που εισηγούμαι συνεπάγεται μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση από τη σημερινή και ακόμα αντιλαμβάνομαι ποσό δύσκολο είναι για τους πολιτικούς, αλλά και για τον απλό πολίτη, να το δεχθούν.

Πρέπει να παραδεχθούμε όμως, ότι εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον, κάνουμε «damagecontrol», δηλαδή προσπαθούμε να περιορίσουμε τις επεκτατικές βλέπεις της Τουρκίας, χωρίς καμία επιτυχία.

Δυστυχώς, το 1974 ήμασταν εμείς οι μεγάλοι ηττημένοι. Όπως και στην περίπτωση της Γερμανίας το τίμημα της ήττας ήταν πολύ βαρύ. Τον διαμελισμό της πατρίδας μας και την κατοχή τη βιώνουμε μέχρι και σήμερα. Σε αντίθεση με τη Γερμανία, επιμένουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας θύματα, που σίγουρα είμαστε, και αρνούμαστε να παραδεχθούμε ότι διαπράξαμε και εμείς τραγικά πολιτικά λάθη, τα οποία πληρώνουμε σήμερα. Γιατί πάντα αφήναμε το συναίσθημα και το τι θεωρούσαμε εμείς δίκαιο να μας καθοδηγήσει, αντί να ζυγίσουμε τους συσχετισμούς των δυνάμεων και το τι θα θεωρούσε δίκαιο ένας ανεξάρτητος τρίτος. Αρνούμαστε πεισματικά να συνειδητοποιήσουμε το αυτονόητο, ότι δηλαδή είτε μας αρέσει είτε όχι, με ή χωρίς λύση, είμαστε υποχρεωμένοι να επιβιώνουμε με την Τουρκία δίπλα μας.

Συνεπώς, αν το δούμε αυτό από άλλη οπτική γωνιά, αυτό που σήμερα μας φαίνεται κατάρα θα πρέπει να το μετατρέψουμε με τους χειρισμούς μας σε πλεονέκτημα.

Σκεφθείτε ποσά ωφελήματα θα μπορούσε να έχει η Κύπρος από μια συνεργασία με την πιο δυνατή χώρα της περιοχής, η οποία θα είχε και αυτή πραγματικό συμφέρον να συνεργάζεται με μια επανενωμένη Ευρωπαϊκή Κύπρο, στο πλαίσιο μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, καθώς επίσης και με την Ελλάδα. Στην τελική ανάλυση, είναι τα κοινά συμφέροντα που δημιουργούν τις δυνατές συμμαχίες και όχι οι κοινές αρχές ή το διεθνές δίκαιο που, όπως ξέρουμε από την πικρή μας πείρα, χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν από τον ισχυρότερο σε κάθε αναμέτρηση.

Αναγνωρίζω ότι αυτές οι ιδέες είναι ριζοσπαστικές. Παραδέχομαι ότι θέλουν περαιτέρω επεξεργασία. Τις δημοσιεύω, όμως, επειδή πιστεύω ότι επαναλαμβάνοντας τις ίδιες τακτικές ξανά και ξανά δεν πρόκειται να επιτύχουμε τον στόχο μας. Στόχος που δεν είναι άλλος από την επιβίωση όλων των Κυπρίων στην κοινή μας πατρίδα. Τις παραθέτω εδώ για ότι αξίζουν και σαν τροφή για σκέψη.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Kathimerini.com.cy

Προσωπικότητες στην ''Κ'': Τελευταία Ενημέρωση

X